Niezwykłe życie Nelsona Mandeli

Nelson Mandela, symbolizował wolność i tolerację w nowej Republice Południowej Afryki. Jego śmierć pogrążyła w smutku cały świat.

Nelson Rolihlahla Mandela urodził się 18 lipca 1918 roku w południowoafrykańskiej prowincji Ostkap. Po ukończeniu szkoły rozpoczął studia prawnicze. Już w czasie studiów udzielał się politycznie i walczył z apartheidem. W 1952 roku przyjął posadę w pierwszej kancelarii adwokackiej prowadzonej przez czarnoskórych prawników. Osiem lat później została spalona.

Apartheid, ścisła segregacja rasowa między białymi i czarnymi, wycisnęła piętno na dzieciństwie i młodości Mandeli. Jego ojciec nadał mu imię Rolihlahla, co oznacza „ten, kto łamie gałęzie“. Potocznie tak się określa wichrzyciela.

W młodych latach Nelson Mandela był zapalonym bokserem. „Na ringu stanowisko, wiek, kolor skóry czy bogactwo nie odgrywają żadnej roli” – opisuje swoją miłość do tej dyscypliny sportu. Również w więzieniu dbał o kondycję fizyczną. Trening siłowy należał do jego codziennych zajęć.

1964 rok: policja przegania tłum sprzed gmachu sądu, w którym trwa proces przeciwko Nelsonowi Mandeli i innym aktywistom walczącym z apartheidem. Za działalność polityczną Mandela został skazany na karę dożywotniego pozbawienia wolności.

Życie na pięciu metrach kwadratowych powierzchni. W tej maleńkiej celi Mandela przebywał 18 spośród 27 lat. Otrzymał numer 46664. „Znali mnie tam tylko jako numer” – opowiada po wyjściu na wolność.

Podczas gdy Mandela siedział w więzieniu, inni dalej walczyli z apartheidem – przede wszystkim jego ówczesna żona Winnie Mandela (pośrodku) staje się czołową aktywistką w walce przeciwko rządom białej mniejszości.

…z Południową Afryką. W lipcu 1988 roku na londyńskim stadionie Wembley odbywa się koncert ku czci Nelsona Mandeli. Znani muzycy obchodzą jego 70. urodziny i opowiadają się przeciwko polityce segregacji rasowej. Około 70 tysięcy osób śledzi 10-godzinny koncert na stadionie, a dalsze setki tysięcy przed telewizorami. To wydarzenie zostało transmitowane do 60 krajów.

Po 27 latach więzienia, w lutym 1990 roku, wypuszczono Mandelę na wolność. Oboje z żoną Winnie unoszą pięść na znak dumy z walki wyzwoleńczej Czarnych przeciwko reżimowi apartheidu.

Znów na czele Afrykańskiego Kongresu Narodowego (ANC) Mandela prowadzi w maju 1990 roku pierwsze rozmowy z ówczesnym prezydentem RPA Frederikiem Willemem de Klerkiem. Wspólnie obalą w RPA apartheid. Za to zostali w 1993 roku laureatami Pokojowej Nagrody Nobla.

10 maja 1994 roku, po pierwszych demokratycznych wyborach, Mandela został zaprzysiężony jako pierwszy czarny prezydent kraju. Do 1999 roku pozostaje na urzędzie, po czym przekazuje fotel prezydencki swojemu następcy Thabo Mbekiemu.

Mandela powołuje w 1996 roku Komisję Prawdy i Pojednania. Była ona pionierską próbą dokonania rozrachunku z przeszłością. Przewodniczącym zostaje południowoafrykański arcybiskup Desmond Tutu. Wielu ludzi krytykuje prace komisji; wiele ofiar nie chce się zgodzić, żeby sprawcy, którzy publicznie przyznają się do swych czynów, uniknęli kary.

15 maja 2004 roku UEFA przyznała RPA prawo organizacji Mistrzostw Świata w Piłce Nożnej w 2010 roku. Mandela z dumą unosi w górę puchar. Cały kraj jest w euforii i świętuje swojego bohatera. Są to pierwsze MŚ w Piłce Nożnej na ziemi afrykańskiej.

W 2008 roku, w wielu dzielnicach biedy wielkich miast RPA wybucha nienawiść do cudzoziemców i przemoc. Wielu ludzi straciło życie w czasie brutalnego polowania na imigrantów. Wielu zadaje sobie też pytanie, czy kraj ukształtowany przez Mandelę, w którym wszyscy żyją w zgodzie, poniósł porażkę?