Medal im. Witolda Lutosławskiego dla Martiny Hommy

Pod koniec lat 60t było bardzo głośno w Niemczech o muzyce polskiej. Mówiło się o „szkole polskiej muzyki współczesnej. Martina Homma miała wtedy 14 lat i w ramach programu dla „utalentowanej młodzieży” podjęła studia w Akademii Muzycznej. Tam po raz pierwszy zetknęła się z muzyką Witolda Lutosławskiego: „I wtedy pamiętam, że zachwycaliśmy się mocno tymi masami brzmieniowymi; głosami, rytmika. To było wspaniałe!”

W 1982 roku Martina Homma podjęła studia na stypendium DAAD w Krakowie. Przedtem nauczyła się języka polskiego: ”Dlaczego w Polsce? Ze względu na fascynację muzyką polską i ze względu na zainteresowanie kulturą Polską, bo moi rodzice pochodzą z Gdańska jako wypędzeni i tak mi się wydawało, że ja po prostu za mało wiem o tej kulturze „wrogiej” – jak się wtedy wydawało, i że dobrze by było ją bardziej poznać. A kolejnym takim argumentem było, że w polityce polskiej było coś, co wydawało się, że zmieni świat.”

Pracę magisterską, a później doktorską Martina Homma napisała na temat Lutosławskiego. Pierwsze partytury kompozytora poznała w Krakowie. Zachwycał ją zapis brzmienia, struktura, organizacja dźwięków… wszystko. Jej pierwszy artykuł na ten temat zdobył uznanie polskiego kompozytora: „ I byłam u niego w domu, zrobiłam z nim wielogodzinny wywiad i na końcu trochę nieśmiało zapytałam, czy byłby chętny, skłonny mi udostępnić szkice kompozytorskie. Wszyscy mi mówili, że on jest taki na dystans , to taki wielki pan, że to wielki mistrz, że to nie ma się o co pytać. On po chwili powiedział: tak.”

Analiza szkiców umożliwia prześledzenie tego, co Lutosławski miał na myśli tworząc, jak się kształtowały jego myśli, jak rodziły pomysły od początku do końca jego twórczości kompozytorskiej. Książka Martinny Hommy jest najobszerniejszą pracą na ten temat na świecie: „Praca moja jest obszerna w kontekście czysto muzyczno-analitycznym, czyli zapis partytury i szkiców. Natomiast najbardziej obszerna praca jeśli chodzi o stosunki biograficzne, o życie kompozytora , to jest niewątpliwie Krzysztofa Meyera i Danuty Gwizdalanki.”

W jednym z artykułów na temat twórczości polskich kompozytorów współczesnych Martina Homma podjęła się oceny odbioru w Niemczech polskich kompozycji na przykładzie Pendereckiego i Lutosławskiego:”O Pendereckim jest oczywiście najgłośniej w różnych kontekstach.O Lutosławskim było zdecydowanie mniej głośno i na początku występował on w kontekście muzyki, powiedzmy, narodowej. Natomiast ostatnio, w różnych opracowaniach znajduje swoje miejsce jako osoba, jako jedno z wielkich nazwisk.”

Aktualnie Martina Homma dalej zajmuje się dziełem Lutosławskiego : „ W tej chwili mam stypendium Fundacji Paula Sachera i tam siedzę znowu nad szkicami Lutosławskiego, ale teraz nie nad szkicami do konkretnych kompozycji, ale nad szkicami dochodzenia do własnego języka.”

Dr. Martina Homma mieszka w Kolonii, ma dwójkę dzieci i męża Polaka.