Jaki wstyd!
Są sytuacje, kiedy człowiek ze wstydu chciałby zapaść się pod ziemię. Wystawa w muzeum Marta w Herfordzie bada, skąd bierze się wstyd i ukazuje wielowarstwowość tego do głębi ludzkiego uczucia.
Juergen Teller: Vivienne Westwood (2009)
"Wewnętrzny naskórek - Sztuka i wstyd. Wystawa w muzeum Marta w Herfordzie bada, skąd bierze się wstyd. Vivienne Westwood zawsze lubiła prowokować, Fotograf Juergen Teller miał już przed obiektywem wiele sław, też nie zawsze do końca ubranych. Pomimo tego, jak przyznaje, przed sesją z Westwood był "piekielnie zdenerwowany". Poza brytyjskiej designerki wzorowana jest na "Olimpii" Édouarda Maneta.
Clemens Krauss: Autoportret jako dziecko (2017)
Ciało jak powłoka, rozpłaszczone na ziemi, nagie. Tak przedstawia siebie austriacki artysta Clemens Krauss. To jedno z ponad stu dzieł sztuki, prezentowanych na wystawie "Wewnętrzny naskórek - Sztuka i wstyd", otwartej właśnie w muzeum Marta w Herfordzie.
John Isaacs: Cast from light and dark your shadow is no different from mine (2016)
Także w pracy brytyjskiego artysty Johna Isaaca ludzkie ciało odgrywa decydującą rolę. Pozycja stóp pozwala domyśleć się postawy całego ciała, a nawet uczuć: wstydu, niepewności, speszenia.
Miriam Cahn: Mare Nostrum (2015)
"Chcę skłonić ludzi do pomyślenia, co akurat się dzieje" - wyjaśnia szwajcarska artystka Miriam Cahn. Tytuł jej pracy "Mare Nostrum" to także nazwa akcji ratunkowej na Morzu Śródziemnym, niosącej ratunek tonącym uchodźcom. Kto tu się powinien wstydzić? Nadzy ludzie na rysunku czy ci, którzy ich oglądają, zastygli we własnej bezczynności.
Bruce Gilden: Jamie (2014)
"Faces" to seria portretów amerykańskiego fotografa Bruce'a Gildena. "Jamie" to jeden z wizerunków, od których społeczeństwo najchętniej odwraca z zażenowaniem wzrok. A chodzi przecież o normalne, ludzkie sprawy, jak wywołany przez młodzieńcze hormony trądzik.
Julian Rosefeldt: Deep Gold (2013/14)
Świta wolny od społecznych norm i wstydu ukazuje Julian Rosefeldt w swoim filmie "Deep Gold". Jego bohater wędruje jak we śnie po Berlinie lat 20-tych. Miasto jest naznaczone przez wojnę, ludzie są nadzy, załatwiają się na ulicy, niektórzy są bez powodu zastrzeliwani. Za inspirację posłużył tu wyraźnie film Luisa Buñuela "Złoty wiek".
Ulrike Lienbacher: Bez tytułu (2007)
Czuje się, jak bardzo pieką policzki - czy ze wstydu? Austriacka artystka Ulrike Lienbacher częstokroć za temat swoich prac obiera ludzi i ich relacje ze społeczeństwem, nacechowane przez reguły i wymagania, pragnienia i obawy. Odbijają się one w ludzkich ciałach, przedstawianych anonimowo i fragmentarycznie. .
Jamie Isenstein: The Eyehole (2006)
Ambiwalecja poczucia wstydu to temat także dla amerykańskiej artystki Jamie Isenstein. "The Eyehole" to niby zwykłe spojrzenie przez dziurkę od klucza. Ale to także demaskacja nie tego, co się dzieje za drzwiami, tylko potajemnego obserwatora
Berlinde De Bruyckere: V. Eeman (1999)
Postać na odwróconej do góry dnem cynkowanej balii skryła się pod narzutą przed oczami obcych. Widać tylko gołe nogi i stopy. Czy to tylko zabawa, czy wstydliwa poza? Taka wieloznaczność jest charakterystyczna dla prac belgijskiej artystki Berlindy De Bruyckere.
Erwin Wurm: One Minute Sculpture (1997)
Trzeba potrafić śmiać się z siebie samego - twierdzi austriacki artysta Erwin Wurm. Słynne stały się jego "chwilówki - "One Minute Sculptures", w których przypadkowo wybrani ludzie na minutę przyjmowali absurdalne pozy, wymyślone przez artystę. Obciach czy zabawny żart?
Wystawa i muzeum godne poznania
Wystawa "Wewnętrzny naskórek - Sztuka i wstyd" czynna jest do 4 czerwca 2017. Do Herford warto wybrać się także, by poznać w ogóle ciekawe architektonicznie muzeum sztuki współczesnej, architektury i designu Marta, zaprojektowane przez Franka Gehry'ego.