Dandys ze złotym Rolexem
12 października 2009
Markus Lüpertz to geniusz samoinscenizacji. Każde jego występ można potraktować jako artystyczny autoperformance. Drogie, szyte na miarę garnitury, kamasze podkreślają ręcznej roboty buty, na palcach błyszczą drogocenne sygnety i pierścienie. Legendą stała się jego kolekcja spacerowych lasek. "Świat wytwornie chyli się ku upadkowi" - tę maksymę Markus Lüpertz - lew luksusu wypełnia doszczętnie.
Malarstwo dla Dionizosa
Wszystko zaczęło się dość niewinnie. Markus Lüpertz urodził się w 1941 roku w Czechach. Powojenne losy rzuciły go wraz z rodziną do Nadrenii. Jako artysta od początku tworzył sztukę wyłamującą się z aktualnych trendów. W latach 60. postawił na malarstwo przedmiotowe. Jego wczesny cykl malarski odzwierciedla tradycję Andy Warhola a wkładem do dyskusji na temat „abstrakcja kontra malarstwo figuratywne” stał się portret przerobiony do monstrualnych rozmiarów portret Kaczora Donalda.
W 1966 roku Lüpertz ogłasza manifest, w którym informuje, że "wdzięk XX wieku unaocznia jego wynalazek, Dytyramb" „. Tym samym Lüpertz odwołuje się do ekstatycznychchorałów, którymi starożytni Grecy oddawali hołd Dionizosowi."
"Malarstwo to kryzys"
Neoekspresywnie i pompatycznie łączy on fantystykę i realizm. Markus Lüpertz uwierzył ponownie w obraz i to w czasach, gdy artyści konceptualni i minimaliści opanowali malarstwo. Niemcy były od zawsze jednym z ulubionych tematów Lüpertza. Artysta stworzył własny mikrokosmos, na który składały się obrazy przepełnione mistycznymi aluzjami i powtarzającymi się motywami - ślimaczych muszli, stalowych hełmów czy żołędzi, które co i rusz pojawiają się w jego przetworzonym i mrocznym malarstwie.
W latach 90-tych Lüpertz koncentrował się na sztuce niemieckiej i poezji. Jego prace przypominają niemieckie malarstwo ekspresjonistyczne.
"Jestem zapalonym republikaninem"
Wszechstronność Lüpertza jest imponująca. Nie tylko maluje, ale także pisze wiersze, rzeźbi, projektuje scenografie i zajmuje się dydaktyką.
W latach 1988-2009 był rektorem największej europejskiej Akademii Sztuk Pięknych w Dusseldorfie. Wprawdzie teraz przestał stać na czele uczelni, ale nie z powodu planów emerytalnych, bo jak sam zapewnia, nie chciałby "zestarzeć się, jak jego studenci".
Jeśli komu udałoby się samego siebie uczynić dziełem sztuki, ten osiągnąłby nieśmiertelność. Markus Lüpertz jest na dobrej drodze, by osiągnąć zamierzony cel.
Autor: Sabine Oelze/Monika Lemper
Red. odp. Jan Kowalski