"پهپادهای مین‌یاب" به‌زودی بر فراز خاک ایران
۱۳۹۵ دی ۲۱, سه‌شنبه
پایان جنگ و درگیری‌های خونین در جهان، به معنای خاتمه‌ی رنج‌ها و مصائب غیرنظامیان در کانون‌های بحرانی نیست. در زمان صلح نیز وجود مين‌های كار گذاشته شده و مهمات عمل‌نكرده‌ی دوران جنگ، هم‌چنان جان و سلامتی بسیاری از ساکنان مناطق جنگ‌زده را تهدید می‌کند و مرگ و معلولیت هزاران تن را سبب می‌شود.
بیشتر بخوانید:آمریکا مین‌یاب‌های آلمانی را در تنگه هرمز به‌خدمت می‌گیرد
بنا بر تازه‌ترین آمار نهاد "نظارت بر قربانیان مین" در سال ۲۰۱۵، بیش از ۶۴۶۱ تن قربانی انفجار مین شده‌اند. این رقم نسبت به آمار سال ۲۰۱۴، افزایشی ۷۴ درصدی را نشان می‌دهد. بر این اساس ۷۸ درصد قربانیان، غیرنظامی و ۳۸ در صد آنان، کودک بودند.
شیوه‌های ناکارآی مین‌یابی
اغلب روش‌هایی که تا کنون برای مینروبی به‌کار گرفته می‌شود هرچند تا حدودی موثر واقع شده، ولی به دلایل گوناگون نتایج مطلوبی به بار نیاورده است.
کارشناسان می‌گویند که پاکسازی مناطق جنگی و خنثی‌کردن تمام مین‌ها با استفاده از شیوه‌های متعارف کنونی مانند استفاده از سگ‌های مین‌یاب، نیروی انسانی، یا مین‌روب‌های زرهی، بیش از صدها سال دیگر به طول خواهد انجامید.
گذشته از آن در حال حاضر هزینه‌ی تهیه‌و تولید ابزارهای لازم یا تربیت انسان و حیوان برای مین‌یابی بسیار بالا است. گفته می‌شود که در حال حاضر مخارج تربیت سگ‌هایی که می‌توانند مین‌های کارگذاشته‌شده در عمق نیم متری زمین را بیابند، دست‌کم ۲۰ هزار دلار است. گذشته از آن هر چند سرعت سگ‌ها در یافتن مین‌ها ده برابر سرعت انسانی است که به دستگاه‌های فلزیاب ویژه‌ی کشف مین مجهز است، با این‌حال دوره‌ی آموزشی هر سگ، نزدیک به ۱۴ ماه به طول می‌انجامد.
راهکار: تولید "پهپادهای مین‌یاب"
از این‌رو پژوهشگران دانشگاه و مدرسه‌ی عالی شهر اولم در آلمان و مدرسه‌ی عالی شمال غربی سوئیس تصمیم گرفته‌اند در چارچوب برنامه‌ی "پهپادهای مین‌یاب" روش‌های ساده‌تر، بی‌خطرتر و سریع‌تری را طرح‌ریزی کنند.
به گفته‌ی کریستیان والداشمیت، مدیر بخش پژوهشی دانشگاه اولم، قرار است که پژوهشگران آلمانی سلول‌های مغناطیسی الکترونیکی خاصی که به‌کار گردآوری‌و ضبط داده‌های مربوط به ترکیبات خاک گرفته می‌شوند، را بسازند و بدنه‌ی پهپاد توسط متخصصان سوئیسی تولید شود.
بیشتر بخوانید: چهارکشتی مین‌یاب آمریکا وارد خلیج فارس شدند
در برنامه‌ی "پهپادهای مین‌یاب" در رابطه با مراحل سه‌گانه‌ی مین‌یابی آمده است که ابتدا بالگردهای بی‌سرنشین، در ارتفاع یک و نیم متری بر فراز محدوده‌ی مورد نظر پرواز می‌کنند و امواج مغناطیسی‌ای که می‌توانند تا عمق ۲۰ سانتیمتری در خاک نفوذ کنند، می‌فرستند. به این ترتیب می‌توانند تاثیرات ناشی از این امواج را بر ترکیبات زمین در سلول‌های الکترونیکی ضبط و ذخیره سازند. سپس بر اساس ارزیابی داده‌های ثبت‌شده، تصویری کامل با ظرفیت بزرگ‌نمایی بسیار بالا از محدوده‌ی مورد نظر تهیه کنند.
کریستیان والداشمیت می‌گوید در این تصویر، مین‌ها از آن‌جا که شکل خاصی دارند و با ماده‌ی انفجاری تی‌ان‌تی پر شده‌اند، به صورت "عناصر درخشان روشنی" قابل تشخیص هستند. به گفته‌ی او سلول‌های مغناطیسی الکترونیکی‌نصب‌شده بر پهپاد مین‌یاب، از حساسیت بالایی برخوردارند و می‌توانند حتی بمب‌های دست‌ساز را هم زیر زمین ردیابی کنند.
مدیر بخش پژوهشی دانشگاه اولم در این رابطه می‌گوید: «تا به‌حال این کار صورت نگرفته. به همین دلیل ساختن سلول‌های مغناطیسی الکترونیکی‌برای ما چالش عظیمی است.»
قرار است که "پهپادهای مین‌یاب" ابتدا در "مناطق خشک" به‌کار گرفته شوند. به گفته‌ی کریستیان والداشمیت، عراق، ایران، سوریه و یوگسلاوی سابق از جمله‌ی این کشورها است.