روز جهانی آبجو، نوشیدنی شش هزار ساله

آبجو یکی از پرمصرف‌ترین و قدیمی‌ترین نوشیدنی‌های الکلی است. آبجو حاصل تخمیر نشاسته و انواع دانه غلات از جمله دانه‌ی جو است. قدیمی‌ترین شواهد شیمیایی به دست آمده از ساخت آبجو متعلق به حدود ۳۱۰۰ تا ۳۵۰۰ پیش از میلاد مسیح در گودین‌تپه شهرستان کنگاور استان کرمانشاه است.

در منابع دیگر به دست آمده، تولید آبجو را حدود شش هزار سال قبل از میلاد توسط سومریان برآورد کرده‌اند که از حدود چهار هزار سال قبل از میلاد در مصر مصرف می‌شده‌است.

در ابتدا همه مواد به ویژه گندم در آب خیس می‌شوند تا جوانه بزنند. این روند چند هفته طول می‌کشد. در این مرحله مالت به دانه‌های ریز تبدیل می‌شود که روی آن آب داغ می‌ریزند. مزه و نوع آب مصرف‌شده در طعم آبجو تاثیرگذار است، به طوری که نمک یا مواد معدنی موجود در آب، مزه آبجو را تغییر می‌دهد. پس از آن جوانه‌های سبزرنگ مالت که خشک ‌شده‌اند جدا می‌شود و با افزودن "دارن"، مالت سبز خالص تولید می‌شود.

به‌وسیله فیلتر‌ها و فرایند‌های جداسازی گوناگون، مخمر آبجو به دست می‌آید. پس از خنک شدن محلول، مخمر آبجو به آن افزوده می‌شود که باعث انجام پروسه تخمیر و پیدایش الکل و در نهایت تولید آبجو می‌شود.

تهیه آبجو از سیب‌زمینی یا از برنج نیز به همان صورت انجام می‌شود. تفاوت آن‌ها با آبجو بدون الکل، یا در تخمیر آن است که باعث تشکیل الکل در آبجو می‌شود که این مرحله را انجام نمی‌دهند یا در این است که الکل تولید شده در مرحله آخر از آبجو جدا می‌شود.

مصر یکی از کشور‌هایی است که در قرون وسطی در آن آبجو تولید می‌شد و به مقدار زیاد به مصرف می‌رسید.در کشور باستانی فرعون‌ها و اهرام، مردم با لذت آبجو می‌نوشیدند. این را می‌توان از روی نقوش روی دیوار‌ها و خطوط نقش‌دار آن زمان فهمید.

در سده‌های میانه کشیش‌ها به تهیه آبجو پرداختند تا با نوشیدن آن راحت‌تر بتوانند تا چند هفته روزه بگیرند.

مطابق یکی از اعتقادات قرون وسطی: «مصرف چیزهای آبکی روزه را نمی‌شکند». به همین دلیل آنها به‌خاطر تحمل بهتر روزه، هر روز آبجوهای بهتر و گواراتری تولید می‌کردند.

سال‌ها بعد از تولید آبجو توسط کشیش‌ها، کاسبان و مغازه‌داران به اهمیت فروش آبجو پی بردند و از همان موقع کارگاه‌های مخصوص آبجوسازی تأسیس شد.

کشیش‌ها با تولید آبجو به مقدار زیاد، با آبجو‌سازی‌‌های کوچک‌تر که توسط مردم عادی تولید و اداره می‌شد، رقابت داشتند.

در ۱۵۱۶ میلادی، ویلیام چهارم، دوک بایرن، قانون "راین‌هایتس‌گبوت" ( Reinheitsgebot) را وضع کرد که احتمالاً قدیمی‌ترین قانون مرتبط با کیفیت مواد خوراکی است که همچنان در قرن ۲۱ رعایت می‌شود و برطبق آن مواد تشکیل دهنده آبجو شامل آب، رازک و جو می‌شود.

"باغ آبجو" یا Biergarten برای نخستین بار در سال ۱۸۱۲ میلادی در ایالت بایرن آلمان ابداع و به سرعت فراگیر شد. آلمانی‌ها به نوشیدن آبجو در بوستان‌های آبجو در ماه‌های تابستان علاقه زیادی دارند.

استراحت در وان چوبی پر شده از آبجو در شهر براندنبورگ

در میان قوم ژرمن‌ها تهیه آبجو یکی از وظایف زنان بوده است. نوشیدن آبجو و لذت بردن از آن جزوی از فرهنگ آلمان است.

هر نوع آبجو لیوان مخصوص خود را دارد. آبجوی شهر کلن (کُلش) را در لیوان‌های ظریف ۲/ ۰ لیتری می‌نوشند. بعضی لیوان‌ها شبیه گیلاس شراب هستند و بعضی دیگر لیوان‌های بزرگ نیم لیتری مخصوص شکم‌دار.