۵ فوریه ۱۹۰۲: نخستین وزیر دادگستری زن

پدر هیلده بنیامین (Hilde Benjamin) مهندس بود و مادرش به موسیقی آشنا. هیلده لانگه (نام خانوادگی او پیش از ازدواج) از کودکی پیانو می‌نواخت ولی علاقه شغلیش به رشته حقوق بود. او از نخستین زنانی بود که پس از دیپلم در سال ۱۹۲۱ توانستند به دانشکده حقوق در برلین راه یابند.

همواره می‌گفت که حقوق را برای دفاع از کارگران و محرومان می‌خواند.

در سال ۱۹۲۶ با گئورگ برادر فیلسوف و نویسنده بنام، والتر بنیامین که در محله فقیرنشین ودینگ (Wedding) در برلین طبابت می‌کرد و عضو حزب کمونیست آلمان بود، ازدواج کرد و نام خانوادگی بنیامین را گرفت. یک سال بعد خودش هم به عضویت آن حزب درآمد و در سال ۱۹۲۹ دفتر وکالتی در‌‌همان محله باز کرد.

با روی کار آمدن نازی‌ها گئورگ بنیامین که یهودی‌تبار بود، به زندان افتاد و هیلده هم ممنوعیت شغلی گرفت.

هرچند گئورگ برای مدت کوتاهی آزاد شد، ولی آن دو برای فعالیت‌های سیاسی در آلمان ماندند و گئورگ بنیامین که باز گرفتار شده بود، متأسفانه در سال ۱۹۴۲ زیر شکنجه نازی‌ها جان سپرد.

هیلده بنیامین پس از جنگ در برلین شرقی ماند و از آغاز تا پایان عمرش با حکومت نوبنیاد آلمان سوسیالیستی همکاری داشت. نخست قاضی دادگستری و چندی پس از آن معاون رئیس دیوان عالی کشور شد و چون قاضی محکمه‌های سیاسی فرمایشی بود، او را به نادرستی با رولاند فرایسلر (Roland Freisler)، رئیس دیوان عالی رژیم نازی‌ها مقایسه می‌کردند.

در سال ۱۹۵۳ بنیامین نخستین زن در جهان بود که به مقام وزارت دادگستری رسید.

چون در جمهوری دمکراتیک آلمان تقسیم قوای سه‌گانه کشور رعایت نمی‌شد، هیلده بنیامین هم‌زمان نماینده مجلس هم بود و در تنظیم قانون خانواده و قوانین جزایی آلمان شرقی که در برخی موارد حتا از قانون‌های آلمان فدرال پیشترفته‌تر بودند، شرکت مستقیم داشت. از آن جمله حق مستقل سقط جنین، حق نگهداری نام‌خانوادگی برای زنان و برابری مزد و حقوق برای آنان بود.

هیلده بنیامین چند ماه پیش از فروپاشی حکومت آلمان سوسیالیستی در ۸۷ سالگی در برلین درگذشت.