۱۹ ژانویه ۱۹۹۰: فریاد پارلمانی

در سال ۱۹۰۶ در درسدن در شرق آلمان زاده شد. پدرش کفاش بود و او را از کودکی با فشارهایی که بر کارگران می‌رفت و تلاش سوسیال‌دموکرات‌ها برای بهترسازی حقوق آنها آشنا کرد.

اما در سال ۱۹۲۳ پلیس دولت سوسیال‌دموکرات در تظاهراتی به سوی کارگران شلیک کرد و عده‌ای را کشت و با این کار هربرت ۱۷ ساله را از سوسیال‌دموکراسی بیزار کرد. او نخست به سوی آنارشیست‌ها و سپس به حزب کمونیست آلمان گروید.

با دست‌یازی نازی‌ها به قدرت، هربرت ونر فعالیت سیاسی‌اش را در پاریس ادامه داد.

در سال ۱۹۳۷ برخی از هم‌رزمانش در حزب کمونیست آلمان او را به خیانت به حزب متهم کردند. سران حزب برادر بزرگ شوروی او را به مسکو فرا خواندند و بازداشت کردند اما چون هیچ مدرکی دال بر خیانت او پیدا نشد، آزادش کردند.

در سال ۱۹۴۱ به سوئد رفت و از جانب مجمع کمونیستی بین‌الملل مأمور گسیل پنهانی هواداران برای فعالیت ضد نازیسم در آلمان شد. او یک سال بعد به چنگ نازی‌ها افتاد.

در زندان و اردوگاه کار از حزب کمونیست و پاکسازی‌‌های استالینیستی به شدت انتقاد کرد و از حزب کمونیست آلمان اخراج گردید.

پس از سقوط نازی‌ها و استقرار حکومت دموکراتیک، رئیس حزب سوسیال‌ دموکرات آلمان کورت شوماخر (Kurt Schumacher) او را به حزب دعوت کرد و از آن پس تا سال ۱۹۸۲ پیوسته با رای مسقیم مردم هامبورگ نماینده پارلمان از سوی حزب سوسیال دموکرات "SPD" بود.

هربرت ونر سخنرانی پرخاشجو و جدلکاری برجسته بود به طوری که هیچ نماینده‌ای تا کنون به اندازه او اخطار ادب و سکوت در پارلمان آلمان نگرفته است. او تمام مذاکرات، سخنرانی‌ها و نوشته‌های خود را نگه می‌داشت. بایگانی کارهای او قفسه‌هایی به طول ۲۵۰ متر در بنیاد فریدریش ابرت در شهر بن را پر کرده است.

هربرت ونر در تبدیل حزب سوسیال‌دموکرات از یک حزب کارگری به یک حزب فرا‌گیر، شرکت این حزب در تشکیل دولت و سپس تشکیل دولت توسط این حزب، نقشی تعیین‌کننده داشت. او اواخر عمرش به فراموشی دچار گردید و در بن آلمان درگذشت.