کشور ناشناخته کره شمالی

یولیا لیب می‌گوید ماموران پلیسی چون این زن بخشی از منظره شهر پیونگ یانگ، پایتخت کره شمالی هستند. بعضی از آنها هیچ کاری برای انجام دادن ندارند، زیبارویند و نمی‌توان فهمید وظیفه اصلی آنها چیست.

یولیا لیب در کتابش با اشاره به انزوای جهانی کره شمالی می‌گوید که شهروند غربی نمی‌تواند زندگی در کره شمالی را تصور کند: «زندگی در این کشور در کپسولی است که از زمان جدا شده و در جهانی است موازی جهان ما.» او این سوال را مطرح می‌کند که یک کشور تا به کی می‌تواند خود را در انزوا نگاه دارد و آن را تحمل کند؟

طراحی توده‌ها: در جامعه کره شمالی فردیت هیچ اهمیتی ندارد و تنها جمع مهم است. یولیا لیب می‌گوید: «در اینجا وجود فرد تنها در ارتباط با جمع امکان‌پذیر است.» بی‌سبب نیست که در جشنواره معروف و بزرگی چون آریرانگ (Arirang) توده‌های عظیم مردم با همکاری هم تصویرهای عظیم نمادینی بوجود می‌آورند.

جشنواره معروف و بزرگ آریرانگ برگرفته از یک ترانه کهن در کره شمالی است. این ترانه تاریخ کره شمالی را بیان می‌کند و بیش از ۱۰۰ هزار نفر در این مراسم شرکت دارند. این ترانه حکایت از جدایی و عشق از دست رفته است و نمادی ملی است برای تاریخ کشور کره.

پیونگ یانگ، پایتخت کره شمالی، در بیشتر عکس‌های خانم یولیا لیب خالی است. در میدان‌های عظیم و خیابان‌های وسیع پیونگ یانگ اثری از انسان نیست. این عکاس آلمانی می‌گوید: «به نظر می‌رسد که پیونگ یانگ یکی از آخرین پایتخت‌های جهان است که از جهانی شدن تاثیر نگرفته. در این شهر نه تابلوی تبلیغات دیده می‌شود، نه رستوران‌های زنجیره‌ای و شمار خودروها نیز بسیار معدود است.»

یولیا لیب می‌گوید: «تقریبا همه شهرهای کره شمالی در جنگ ویران شدند و بازسازی آنها وظیفه‌ای ملی تلقی شد. مبنای معماری شهر‌ها و بخصوص پیونگ یانگ، پایتخت کره شمالی به عنوان الگوی این کشور عظمت و قرینه‌سازی بود. در حال حاضر تصویر شهرها انسان را به یاد فیلم‌های علمی – تخیلی می‌اندازد.»

این عکس در شهر کزونگ گرفته شده است. یولیا لیب می‌گوید: «در کره شمالی دیدن افرادی که با هم صحبت کنند بسیار نادر است، اما این عکاس به محض گرفتن عکس از عروس و داماد به طرف من آمد و سر صحبت را باز کرد. شاید به خاطر دوربین پیش رفته‌ای بود که من به همراه داشتم و او اطلاعاتی در باره آن می‌خواست.»

تصویر مرزی که بیشترین کنترل را در سراسر جهان دارد. نیمی از اتاقک‌های کنترل آبی رنگ در خاک کره شمالی و نیم دیگر در خاک کره جنوبی قرار داد. در درون این اتاقک‌ها دری به سوی کره شمالی و دری دیگر به سوی کره جنوبی بازمی‌شوند. میزی نیز هست که ماموران دو کشور به هنگام مذاکره بدون آن که به خاک کشور دیگر وارد شوند روی صندلی‌های طرف خود می‌نشینند و مذاکره آغاز می‌شود.

یولیا لیب می‌گوید: «ژنرال هوانگ بیشتر اوقات به تنهایی در منطقه مرزی ماموریت خود در کوهستان است. او از دیدن ما خوشحال شد و به ما تبریک گفت که جرئت کرده‌ایم از "خطرناک‌ترین مرز جهان" دیدن کنیم. آتش‌بس میان دوکشور کره شمالی و جنوبی در سال ۱۹۵۳ برقرار شد و تا کنون ادامه دارد. دو کشور رسما در حالت جنگ با یکدیگر هستند و از آن زمان تاکنون قرارداد صلحی میان دوکشور امضا نشده است.»

یادبودی عظیم از تاسیس حزب کار. داس و چکشی عظیم نشان از حکومت کارگران و دهقانان را به یاد همگان می‌آورند و قلم‌مو نماد روشنفکران جامعه است. حلقه سنگ در زیر نمادها نیز نشان‌دهنده وحدت رهبر، مردم و حزب است.