مناسبات آمریکا و اتحادیه اروپا در سایه‌ی انتخابات
۱۳۹۱ آبان ۱۵, دوشنبه
اگر موضع آمریکاییان در قبال رئیس‌جمهور کنونی‌شان همانگونه می‌بود که موضع اروپاییان در برابر اوست، بدون تردید باراک اوباما می‌توانست با خیال راحت به انتخابات ریاست جمهوری بیاندیشد.
۷۵ درصد از شرکت‌کنندگان در نظرسنجی‌ای که بنیاد "جرمن مارشال" انجام داده است، گفته‌اند که پشتیبان باراک اوباما هستند، در حالیکه میزان حامیان میت رامنی تنها بالغ بر ۸ درصد می‌شود.
البته در خود آمریکا وضعیتی دیگر حاکم است و در حال حاضر رقابتی تنگاتنگ میان اوباما و رامنی در جریان است.
با توجه به امکان پیروزی میت رامنی در انتخابات ۲۰۱۲، اروپاییان روند انتخابات آمریکا را با دقت دنبال می‌کنند، هر چه باشد تغییر قدرت در کاخ سفید مناسبات فرااطلسی را نیز تحت تاثیر قرار خواهد داد.
بارونس سارا لادفورد که نایب‌رئیس هیات ویژه روابط ایالات متحده و پارلمان اروپاست ضمن اشاره به اهمیت فوق‌العاده این مناسبات برای هر دو طرف می‌گوید: «ما و آمریکا به یکدیگر به دید غریبه نگاه نمی‌کنیم.»
با وجود این، موضوع اروپا و مناسبات با اتحادیه اروپا نقش پررنگی در کارزار انتخاباتی و همچنین افکار عمومی در آمریکا بازی نمی‌کند.
مناسبات میان آمریکا و آلمان
تحلیلگران و کارشناسان سیاسی اعتقاد دارند که حاصل انتخابات ریاست جمهوری آمریکا، پیامدهای چندانی برای مناسبات میان آمریکا و آلمان به همراه نخواهد داشت و آنگلا مرکل، صدراعظم آلمان، با میت رامنی به همان اندازه کنار خواهد آمد که با باراک اوباما تفاهم دارد.
برخی حتی بر این باورند که مرکل و رامنی با توجه به موضع محافظه‌کارانه خود شاید نزدیکی بیشتری با هم داشته باشند.
در هر حال تجربه نشان داده و صدراعظم آلمان نیز خود تا کنون گفته است که می‌کوشد هماهنگ با واقعیت‌ها قدم بردارد و عمل کند.
توجه بیشتر به آسیا
هیچیک از نامزدهای ریاست جمهوری در صورت پیروزی در انتخابات به اهمیت و نقش محوری مناسبات با اروپا بی‌اعتنایی نخواهد کرد، اما شماری از ناظران اروپایی تا اندازه‌ای از سنگینی روزافزون وزنه‌ی آسیا و منطقه اقیانوس آرام در سیاست خارجی آمریکا نگران هستند.
به اعتقاد بارونس لادفورد، اتحادیه اروپا نباید اجازه دهد که تشدید توجه اروپا به آسیا، مناسبات فرااطلسی را به شکلی منفی تحت‌الشعاع قرار دهد. او هشدار می‌دهد که اگر اتحادیه اروپا موفق به حفظ تفاهم و پیشبرد مناسبات کنونی با آمریکا نشود، ممکن است که چین از موقعیت استفاده کند.
کم‌توجهی به اروپا شاید از آنجا سرچشمه می‌گیرد که دولت آمریکا حس می‌کند، در هر صورت می‌تواند روی اروپا حساب کند.
یان لسر از بنیاد "جرمن مارشال" تصریح می‌کند که نه اوباما و نه رامنی نمی‌توانند مناسبات میان دو طرف را بی‌اهمیت تلقی کنند، خواه از لحاظ اقتصادی و بازرگانی، خواه از لحاظ مالی یا سیاست امنیتی.
وی در این رابطه خاطرنشان می‌سازد: «در آن لحظه که در نقطه‌ای از جهان بحرانی تازه شکل می‌گیرد و آمریکا در پی یافتن شریکی است، اروپا شریک شماره‌ی یک محسوب خواهد شد.»
به باور این کارشناس، اکثر اروپاییان انتخاب دوباره باراک اوباما را ترجیح می‌دهند و با دیدگاه‌های میت رامنی میانه‌ی خوبی ندارند، اگر چه این دیدگاه شاید تا اندازه‌ای شیوه‌ی وی در پیشبرد کارزار انتخاباتی باشد.
البته شماری از سیاستمداران اروپا از آن ابا ندارند که آشکارا به پشتیبانی از یکی از دو نامزد ریاست جمهوری برخیزند. آنان در عین حال بر این امر واقف‌اند که در نهایت چاره‌ای جز همکاری با دولت جدید آمریکا نخواهند داشت، چه این دولت تحت رهبری اوباما باشد و چه تحت رهبری رامنی.