مرگ تدریجی زندانیان بیمار در زندان

محسن دگمه‌چی ۵۳ ساله در ۱۶ شهریور ماه ۱۳۸۸ بازداشت شد. وی یکی از بازاریان سرشناس تهران است و اتهام او کمک مالی به خانواده‌های زندانیان سیاسی بود. وی از سوی قاضی صلواتی به ۱۰ سال حبس و تبعید به زندان رجایی‌شهر محکوم شده بود.

همسر وی در گفت و گو با خانه حقوق بشر ایران گفته که پزشکان از ۲۵ دی ماه ۸۹ برای او شیمی درمانی تجویز کرده بودند اما مسئولان زندان تا اوایل اسفند به او اجازه بستری شدن در بیمارستان را ندادند.

خانم دگمه‌چی ادامه داده: «بعد از این‌که ایشان را در اوائل اسفند ماه به بیمارستان منتقل کردند و آزمایش و عکس‌برداری و درمان‌شان شروع شد، دست‌و پای ایشان را با دست‌بند و پابند به تخت بسته بودند که مورد اعتراض آقای دگمه‌چی قرار گرفت و گفتند یا دست‌و پای مرا باز کنید و درمان کنید یا اصلا نمی‌خواهم بدین شکل درمان بشوم. با این اعتراض، ایشان را مجددا به زندان فرستادند. سه هفته از این اتفاق گذشت و روز به روز حال ایشان بدتر و بدتر شد تا بالاجبار خود زندان به خاطر شرایط بسیار بد جسمی، ایشان را به بیمارستان مدرس در تهران اعزام کردند، سه هفته در بیمارستان بودند تا سرانجام روز گذشته فوت کردند».

سعید پورحیدر یکی از هم‌سلولی‌های آقای دگمه‌چی در وبلاگ تحول سبز خاطراتی از دوران زندان خود را نقل کرده است. وی درباره محسن دگمه‌چی نوشته: «به خانواده زندانیان سیاسی کمک مالی می کرد و به همین خاطر هم دستگیر شد . تو بیدادگاه، صلواتی بهش ۱۰ سال حکم زندان داد و تبعید به زندان رجایی شهر . سال ۶۰ تا ۶۹ هم تو زندان بود محسن دگمه چی . نامردهای خدانشناس با همون وضعیت وخیم جسمی که داشت حکم تبعیدشو اجرا کردن . باز دلمون خوش بود به تزریق آرامبخش تو بهداری اوین اما وقتی بردنش رجایی شهر دیگه مطمئن بودیم از آرامبخش هم خبری نیست و عمو محسن باید بیشتر درد بکشه» .

به گزارش تحول سبز، خانواده دگمه‌چی همراه با تعدادی از اقوام نزديک و ساير بستگان، روز چهارشنبه ۱۰ فروردین، مقابل بيمارستان مدرس تهران تحصن کرده و خواستار دريافت پيکر وی از مسئولين شده‌اند.

خانواده اين زندانی سياسیِ، همچنين شکايت دارند که وی هنگام ورود به زندان دچار هيچ مشکل جسمی نبوده اما در زندان دچار بيماری شده است.

زندانی‌های دیگری نیز در خطرند

محسن دگمه‌چی اولین زندانی سیاسی نیست که در اثر بیماری و اهمال در رسیدگی‌های پزشکی در زندان فوت می‌کند. امیرحسین حشمت‌ساران، امیدرضا میرصیافی و اکبر محمدی از جمله زندانیانی بودند که در سال‌‌های اخیر به همین دلیل در زندان فوت کرده‌اند.

در حال حاضر نیز بسیاری از زندانیان دچار بیماری‌های مزمن و گاه خطرناک هستند. از جمله حامد روحی‌نژاد که به بیماری ام‌اس مبتلاست و از اردیبهشت ۸۸ در زندان به سر می‌برد. وی در حال حاضر در زندان زنجان است و به گفته‌ی پدرش بینایی یک چشم خود را از دست داده و تدریجا در حال فلج شدن است.

حسین رونقی ملکی نویسنده وبلاگ بابک خرمدین نیز در زندان دچار نارسایی کلیه شده است. کمیسیون حقوق بشر اسلامی در تاریخ ۱۴ اسفند نامه‌ای به مدیرکل سازمان زندانها نوشت و درخواست انتقال آقای ملکی به بیمارستان را کرد اما پاسخی به این نامه داده نشده است.

منصور اسانلو و فرح واضحان دو زندانی دیگری هستند که در شرایط نامناسب جسمی به سر می‌برند.

فرح واضحان از دستگیرشدگان عاشورای ۸۸ و محکوم به اعدام است. وی در زندان دچار بیماری قلبی شد و مدتی نیز در بخش مراقبت‌های ویژه بیمارستان مدرس بستری بود اما با وجود تاکید پزشکان بر ادامه درمان وی، او را به زندان باز گرداندند.

منصور اسانلو رئیس هیأت مدیره سندیکای رانندگان شرکت واحد نیز به گفته‌ی همسرش دچار بیماری حاد قلبی شده و باید خارج از زندان مورد مداوا قرار گیرد ولی با تقاضای مرخصی او موافقت نمی‌شود.

SH/FW