1. پرش به گزارش
  2. پرش به منوی اصلی
  3. پرش به دیگر صفحات دویچه وله
ادبیات و کتاباروپا

نویسنده آلمانی-ایرانی برنده جایزه ادبیات آلمانی باخمن شد

۱۴۰۰ خرداد ۳۰, یکشنبه

نوا ابراهیمی‌‌‌، نویسنده متولد ایران، بزرگ‌شده در آلمان و ساکن اتریش برنده جایزه معتبر ادبیات آلمانی باخمن در اتریش شد. هیأت ژوری گفته، او با رمانش نشان داده که ادبیات چه فضای آزادی را می‌تواند به نمایش گذارد.

https://p.dw.com/p/3vFQx
نوا ابراهیمی
نوا ابراهیمیعکس: ORF/LST KÄRNTEN/dpa/picture alliance

رمان آلمانی زبان "پسرعمو" نوشته نوا ابراهیمی برنده جایزه ۲۵ هزار یورویی باخمن برای ادبیات آلمانی‌زبان شد. این رمان داستان فرار یک رقصنده همجنس‌گراست.

هیأت ژوری جایزه ادبی باخمن، رمان "پسرعمو" را هیجان‌انگیزترین صدای ادبیات معاصر خوانده‌است. در رأی هیأت ژوری آمده است: «متن سخت و پیچیده "پسرعمو" درباره داستان فرار یک رقصنده همجنس‌گرا به یک پرسش‌ اصلی دوران حاضر می‌پردازد، اینکه چقدر نمایش لازم است تا یک پیام دریافت شود.»

جایزه باخمن که در شهر کلاگن‌فورت در اتریش اهدا می‌شود، پاسداشت نام "اینگه بورگ باخمن" نویسنده اتریشی است. ۱۴ نویسنده زن و مرد در رقابت برای دریافت این جایزه در سال ۲۰۲۱ با هم رقابت کردند که هفت نفر آنان آلمانی بودند.

نوا ابراهیمی در سال ۱۹۷۸ (۱۳۵۷) در تهران متولد شده است. او در آلمان بزرگ شده و در دانشگاه کلن روزنامه‌نگاری و اقتصاد عمومی خوانده است. ابراهیمی با "فایننشال تایمز آلمان" و نشریه "کلنر اشتات ریویو" همکاری داشته و از سال ۲۰۱۲ به همراه خانواده‌اش در شهر گراتس اتریش زندگی می‌کند.

خانم ابراهیمی در سال ۲۰۱۷ به خاطر اولین رمانش "۱۶ واژه" برنده جایزه کتاب اتریش و جایزه "ستاره صبح" شد.  او در سال ۲۰۲۰ دومین رمانش "بهشت همسایه من" را منتشر کرد.

به کانال دویچه وله فارسی در تلگرام بپیوندید

کلاوس کست‌برگر، نویسنده اتریشی و از اعضای هیأت ژوری جایزه باخمن در نوشته‌ای ستایش‌آمیز برای رمان "پسرعمو" متن این رمان را "پیچیده‌ترین" متنی می‌خواند که تا کنون  از این نویسنده دیده است.

به گفته این نویسنده اتریشی، رمان خانم ابراهیمی نشان می‌دهد که نوشتن در یک فضای دوفرهنگی چه معنایی دارد "متولد ایران، بزرگ‌شده در آلمان و ساکن اتریش، به حرف آسان می‌نماید".

به گفته کست‌برگر ادبیات به کار گرفته شده در رمان "پسرعمو" امکانی را فراهم کرده که در جامعه‌ به‌راحتی امکان‌پذیر نیست؛ "امکانی برای شرح درد و رنج‌های شخصی."