شعبان جعفری، فرمانده لشکر "پنج هزار نفری"، به روایت تصویر

شعبان جعفری چهاردهمین فرزند خانواده است. از نخستین روزی که به مدرسه رفت، به علت رفتارهای خارج از عرف ملقب به "شعبان بی‌مخ" شد و این لقب تا آخر عمر بر او ماند. فقط چهار کلاس درس خواند و زد و خورد بزرگ‌ترین سرگرمی‌اش بود. در پانزده‌سالگی به زندان افتاد و بیشتر دوستانش در چاقوکشی‌ها کشته شدند.

شعبان جعفری می‌گوید: «هیچ‌وقت سیاسی نبودم... اصلاً نمیدونستم شاه چیه، مصدق چیه، داستان چیه...». با این همه همیشه در خدمت سیاست بود. نشست‌ها را به‌هم می‌زد، به دفاتر روزنامه‌ها یورش می‌برد، آدم‌ها را "مشت‌ومال" داده و هر جا که لازم می‌شد، به قول خودش "گردگیری" می‌کرد.

شعبان جعفری لشکری از لمپن‌ها و ولگردان داشت که به گفته خودش «اگه یه وقت اعلیحضرت می‌خواستن بیان می‌تونستم تا پنج هزار نفر خبر کنم بیان و برن تو خط سیر...».

شعبان جعفری تا پیش از کودتا پایگاهی مستحکم در سیاست ندارد. چشم و گوش بسته، گاه طرفدار مصدق است، گاه طرفدار کاشانی. در پی کودتا اما با تمام وجود به خدمت شاه و قدرت او درمی‌آید و تا انقلاب پشتیبانش می‌ماند.

شعبان جعفری از حلقه نزدیکان به آیت‌الله کاشانی است. او خودش را "طرفدار آیت‌الله کاشانی" توصیف می‌کند. در تمامی عزاداری‌های "خامس آل عبا" نیز نام شعبان جعفری از جمله در کنار آیت‌الله کاشانی و فلسفی واعظ به چشم می‌خورد.

پس از پیروزی کودتا و بازگشت شاه به کشور، شعبان جعفری به عنوان منجی تاج و تخت و ملقب به "تاج‌بخش"، به پاس خدماتش رئیس "ورزش باستانی کشور" می‌شود و باشگاه جعفری را تأسیس می‌کند.

در تمامی مراسم رسمی با حضور شاه که شعبان جعفری نیز در آن شرکت دارد، شعبان تنها فردی‌ است که بدون لباس رسمی ظاهر می‌شود.

شعبان جعفری که اول فروردین ۱۳۰۰ زاده شده بود، در سالروز کودتای ۲۸ مرداد در سال ۱۳۸۵ در شهر سانتا مونیکا در ایالت کالیفرنیای آمریکا درگذشت.

به همت هما سرشار، خاطرات شعبان جعفری در کتابی به همین نام ثبت شده است. ارزش کتاب "شعبان جعفری" در این است که برای نخستین بار سرکرده‌ای از "چماقداران" لب به سخن می‌گشاید و حوادث را آنگونه نقل می‌کند که خود مجری آن بوده است.