بریژیت باردو ۸۰ ساله شد
بریژیت آنه-ماری باردو بازیگر، مدل و خواننده و مدافع حقوق حیوانات در بیستوهشتم سپتامبر سال ۱۹۳۴ در پاریس به دنیا آمد. او ۱۰ سال یکی از محبوبترین بازیگران سینمای جهان و نمادی پراحساس و تابوشکن بود.
"... و خدا زن را آفرید"
او در کنار مرلین مونرو سالهای زیادی "بمب سکس" در سینما بود. او در دهه ۱۹۵۰ با ملودرام "... و خدا زن را آفرید" به کارگردانی شوهر سابقاش روژه واديم، به موفقیت بزرگی دست یافت. باردو به این ترتیب به نماد پراحساس و تابوشکن سینمای جهان تبدیل شد.
مبارزه با هنجارهای اجتماعی
بریژیت باردو در ۱۵ سالگی مدل و به تدریج تبدیل به یکی از مانکنهای بزرگ فرانسه شد. پدرومادرش مسیحیانی کاتولیک بودند. بسیاری نشان دادن اندام زیبایش را در فیلمها، مبارزه او با هنجارهای اجتماعیای دانستهاند که باردو برایشان ارزشی قائل نبود. بسیاری به شدت با این رفتار او مخالف بودند.
علاقمندی خبرنگاران به برژیت باردو
بریژیت باردو در نحوه ارتباطش با مردان مختلف به اندازه فیلمهایش غوغا برپا میکرد. در سال ۱۹۵۸ با معشوقاش ساشا دیستلِ خواننده، نظر بسیاری را به سوی خود جلب کرد. در آن زمان باردوی جوان اولین ازدواج ناموفق خود را پشت سر گذاشته بود. او همواره مورد علاقه خبرنگاران بود و یکی از ستارگانی بود که خبرنگاران با علاقه از او عکس میگرفتند.
تحقیر
حدود ۴۰ فیلم سینمایی از بریژیت باردو بر جای مانده است. بیشتر این فیلمها امروز به دست فراموشی سپرده شدهاند. اما حدود شش فیلم مطرح او هنوز زندهاند. یکی از این فیلمها "تحقیر" است به کارگردانی ژان لوک گودار که در سال ۱۹۶۳ ساخته شد. از دیگر بازیگران این فیلم جک پالانس بود.
همکاری با لوئی مال
لویی مال، در کنار ژان لوک گودار از مهمترین کارگردانان دوران بازیگری بریژیت باردو بودند. باردو سه بار با لویی مال همکاری هنری داشت. او در سال ۱۹۶۵ به کارگردانی مال در فیلم کمدی- وسترن "زنده باد ماریا" بازی کرد. از دیگر هنرپیشگان این فیلم ژان مورو و جرجهامیلتن بودند. بریژیت باردو به همراه ژان مورو
زندگی خصوصی پرتلاطم
در کنار موفقیتهای بزرگ سینمایی، زندگی خصوصی بریژیت باردو به شدت در تلاطم بود. خودکشیها، نارساییهای روحی - روانی، کورتاژهای متعدد و بیماریهای مختلف موفقیتهای هنری او را همراهی میکردند. به دنیا آمدن پسرش در سال ۱۹۶۰ خوشبختی کمدوامی برایش به ارمغان آورد. اما او کمی پس از به دنیا آمدن فرزندش، از شوهرش ژاک شریه، بازیگر سینما، جدا شد.
گونتر زاکس
از جنجالیترین رابطههای عاشقانه بریژیت باردو بامردان، رابطه اش با گونتر زاکس، یکی از وارثان صنایع آلمان بود. آنها در بهار ۱۹۶۶ با هم آشنا شدند. زاکس در تابستان همان سال از درون یک بالگرد صدها گل سرخ روی ویلای بریژیت باردو ریخت. کمی پس از این حادثه این دو با هم ازدواج کردند. این ازدواج اما در پاییز سال ۱۹۶۹ به طلاق انجامید.
سیمون دبوار و باردو
بریژیت باردو تنها مخاطبان سینما را مجذوب نکرده بود، بسیاری از روشنفکران دهه ۱۹۵۰ نیز به شخصیت او و تابوشکنیهایش پرداخته بودند. سیمون دبوار، در سال۱۹۵۹ در مقاله معروف خود "بریژیت باردو و سندروم لولیتا" در تحلیل شخصیت باردو نوشت: «او غذا میخورد، وقتی گرسنه است و به همین سادگی و بدون هرگونه تشریفاتی عشق میورزد.»
پایان بازیگری نزدیک میشود
گرچه بریژیت باردو هنوز ستاره بزرگ سینما بود، اما از سال ۱۹۶۷ به بعد فیلم قابل توجهی نساخت. او دیگر نمیتوانست خیل عظیم هوادارناش را به گیشههای سینما بکشاند. بریژیت باردو به همراه کلودیا کاردیناله در فیلمی که در سال ۱۹۷۱ تهیه شد و موفقیتی نداشت.
حمایت از حیوانات
بریژیت باردو هنوز ۴۰ سالاش نشده بود که دست از بازیگری سینما کشید و وقت خود را کاملا صرف علاقه دیریناش، حمایت از حیواناتی که نسلشان در خطر انقراض است، کرد. او تبدیل به یکی از حامیان بزرگ حیوانات در سراسر جهان شد. باردو از جوانی به حیوانات علاقه زیادی داشت.
جهتگیری سیاسی افراط گرایانه
بریژیت باردو از زمانی که از فیلم فاصله گرفت و به زندگی شخصیاش پرداخت، در کنار حمایت از حیوانات به نظریه سیاسی افراط گرایان راستگرا روی آورد و از آنها پشتیبانی کرد. از دهه ۱۹۹۰ با گروه راستگرای "جبهه ملی" فرانسه ارتباط برقرار کرد و اعلام کرد که مخالف همجنسگرایان است. او همچنین از افزایش خارجیان در جامعه فرانسه ابراز نگرانی کرد.
شخصیت پرتضاد
امروزه بریژیت باردو شخصیتی است که موافقان و مخالفان فراوان دارد. او ده سال یکی از محبوبترین بازیگران سینمای جهان بود. زندگی خصوصیاش همواره با جنجالهای فراوانی توام بود. اندی وارهول هنرمند آوانگارد آمریکا و از بنیادگذاران هنر پاپ دهه ۱۹۵۰ او را جاودانه کرد، اما حمایت بریژیت باردو از راستگراین افراطی فرانسه بسیاری را به انتقاد از او کشاند.
چهره تاثیرگذار قرن بیستم
اما به رغم انتقادها به جهتگیری سیاسی بریژیت باردو، او همچنان نمادی فرهنگی در قرن بیستم باقی مانده است. او نیز مانند چند چهره هنری این قرن از جمله افرادی است که نامش با سینمای قرن بیستم اجین شده. او سالهای طولانی نماد زنی آگاه بود که خود در تمام عرصهها برای زندگیاش تصمیم میگرفت.