از کارگاه چموشدوزی گیلان تا چاروق و گیوه
پایپوشهای سنتی ایران قدمت زیادی دارند. برخی از آنها هنوز تولید و صادر میشوند. سالانه حدود ۸ میلیون دلار گیوه از ایران صادر میشود. گزارش تصویری از برخی پایپوشهای سنتی همچون چاروق، چموش، گیوه را ببینید.
چاروق نوعی پایپوش سنتی است که در برخی مناطق ایران همچون خراسان، زنجان و... یافت میشود.
چاروق در ادبیات فارسی
چاروق قدمتی دیرینه دارد. از جمله استفاده از چاروق در ادبیات فارسی میتوان به یکی از اشعار مولوی اشاره کرد. « دید موسی یک شبانی را براه/کو همیگفت ای گزیننده اله/تو کجایی تا شوم من چاکرت/چارقت دوزم کنم شانه سرت...»
چرم گاو و نخهای ابریشمی رنگی از جمله مواد اولیه تهیه چاروق هستند.
گیوهبافی نیز از دیگر صنایع دستی ایرانیان به ویژه در منطقه کرمانشاه است.
چاروق دوزی در زنجان
در گذشته و در روستاها بیشتر چوپانان از چاروق استفاده میكردهاند که اغلب بدون پاشنه بوده و با تسمههایی آن را به ساق پا میپیچیدهاند.
گيوهبافی يكی از مشاغل سنتی روستای "هجيج" است. اين روستا در ۲۰ كيلومتری شهرستان پاوه در استان كرمانشاه واقع شده است.
به گفته نصرتالله سپهر، معاون سازمان میراث فرهنگی استان کرمانشاه، پوست گاو، پیه، نرینگی گاو و نخ تابیده از جمله مواد به کار رفته در تولید گیوه هستند.
مرداد ۱۳۹۱ نصرتالله سپهر معاون سازمان میراث فرهنگی استان کرمانشاه اعلام کرد که سالانه به طور میانگین بیش از ۸ میلیون دلار از صادرات گیوه درآمدزایی میشود.
چموش نیز یکی دیگر از پایپوشهای سنتی مردم برخی مناطق ایران است.
نمایی از یک کارگاه چموشدوزی در ماسوله.
چموش نوعی پایپوش قديمی است كه از چرم گاو و در گيلان ساخته میشود.
کارگاه گیوه بافی سنتی در اراک
گيوه، یکی از پای افزارهای سنتی و دستساز ایرانیان است.
رویهی گیوه از نخ پنبهای تابیده و زیر آن از چرم است.
گیوهبافی در استان فارس، اصفهان، چهارمحال و بختیاری، کرمانشاه و مرکزی رواج دارد.
خبرگزاری "مهر" در گزارشی، گیوهبافی را صنعتی میخواند که در سایه محصولات مدرن عمدتا وارداتی آرام آرام اسیر فراموشی شده است.»
پایپوشهای سنتی ایرانیان.