طلیعه کامران در آبان سال ۱۳۰۹ در خانواده‌ای اهل هنر متولد شد. پدرش ویولن می‌نواخت و از شاگردان حسین‌خان اسماعیل‌زاده بود و مادرش نیز با موسیقی و نقاشی آشنا بود.
در کودکی، حبیب سماعی، مشهور به پدر سنتورنوازی معاصر ایران که از دوستان پدر طلیعه کامران بود، آموزش سنتورنوازی او را به عهده گرفت.
او از سال ۱۳۲۶ نزد مرتضی عبدالرسولی، دیگر شاگرد حبیب سماعی به تکمیل آموزه‌های خود پرداخت و همچنین، فراگیری ضربی‌های قدیمی را نزد حسین تهرانی آموخت.
در اواخر دهه ۱۳۲۰ بود که طلیعه کامران با توصیه روح‌الله خالقی به آموختن نت موسیقی نزد این موسیقیدان به‌نام پرداخت.
روح‌الله خالقی پس از آن در سفری به روسیه، بخشی از اجرای ضبط شده او در دستگاه همایون را به عنوان نمونه هنر "زنان موسیقیدان ایران" به آن کشور برده بود.
کامران در دهه ۳۰ بخشی از آموخته‌های خود از حبیب سماعی شامل: دستگاه شور، آواز ابوعطا، آواز بیات اصفهان و دستگاه چهارگاه را نت‌نویسی کرد که بعدها در قالب کتاب "بخش‌هایی از ردیف حبیب سماعی به روایت طلیعه کامران" منتشر شد.
طلیعه کامران همچنین با تشویق مادرش به دانشکده هنرهای زیبای دانشگاه تهران رفت و لیسانس نقاشی گرفت و نخستین نمایشگاه انفرادی خود را در سال ۱۳۴۷ برگزار کرد.
بخشی از اشعار این هنرمند نیز در کتابی با عنوان "بی‌نهایت، نهایت" در سال ۱۳۸۳ منتشر شد.
طلیعه کامران بر اثر ابتلا به سرطان در ۲۴ اسفند سال ۱۳۹۵ در تهران درگذشت و در بهشت زهرا تهران به خاک سپرده شد.
پادکست این هفته را بشنوید و مثل همیشه برای رساندن نظرها، پیشنهادها و انتقادهای خود از طریق ایمیل ava.persian@dw.com با ما تماس بگیرید.
در پادکست‌های هفتگی ترانه‌ها و آهنگ‌هایی را به شما معرفی می‌کنیم که کمتر شنیده‌اید. اگر "دیروزی" هستید با آواهای امروزی و اگر "امروزی" هستید با آواهای دیروزی بیشتر آشنا می‌شوید.