جنبش «#MeToo» پنج ساله شد

به تاریخ پنجم اکتوبر ۲۰۱۷ روزنامه معتبر امریکایی «نیویورک تایمز» گزارش افشاگرانه‌ای از اتهام‌های سوء استفاده جنسی توسط هاروی واینستین فیلم‌ساز مشهور هالیوود نشر کرد. ده روز بعد از انتشار این گزارش الیسا میلانو، یکی از هنرمندان، از قربانیان سوء استفاده جنسی تقاضا نمود تا با بازگو کردن تجارب خود در این ارتباط به هشتگ «#MeToo» یا «من‌هم» بپیوندند و از خشونت‌هایی که تجربه کرده اند پرده بردارند.

این مورد، آغاز یک کمپاین بی‌نظیری در مورد تجاوز و آزارهای جنسی بود. به دنبال آن زنان بی‌شماری از سراسر جهان از تجارب خود گفتند و قصه‌های خود از آزار و اذیت گرفته تا تجاوز جنسی را برملا نمودند.

موج جدیدجنبش منهم یا «#MeToo» دنمارک را فراگرفته است

تا آن هنگام سخن گفتن از تجاوز و آزار جنسی یک تابو به شمار می‌رفت. از آن به بعد سوء استفاده جنسی توسط چهره‌های نامداری افشا گردید.

در مقاله نیویورک تایمز دو خبرنگار معروف جودی کانتور و مگان توهی رسماً از آزار و اذیت جنسی توسط بانفوذترین مرد هالییود و پرودیوسر فیلم‌های معروفی به شمول فیلم «شکسپییر عاشق» پرده برداشتند. در این گزارش آمده بود که واینستین ده ها سال از قدرت خود در برابر زنان سوء استفاده نموده و آنان را مجبور به تمکین جنسی نموده بود و سپس این زنان را با پرداخت پول وادار به سکوت کرده بود.

چند روز بعد از این گزارش، مجله «نیویورکر» نیز با یک مطلب افشاگرانه دیگر، اتهامات تجاوز جنسی علیه بنیانگذار استدیوی فیلم «میراماکس» را منتشر نمود.

واینستین در فاصله کوتاهی منزوی شد و در ماه مارچ ۲۰۲۰ به جرم ارتکاب جنایات جنسی به ۲۳ سال زندان محکوم شد.

به گفته ساندرین ریچی، جامعه شناس در دانشگاه کوبک در مونتریال کانادا، «جنبش «من‌هم» نشان داد که خشونت جنسی و حقیرانگاری جنسی یک واقعیت روزمره است. این جنبش به قربانیان کمک کرده است تا آنچه بر آنان تحمیل شده است را بهتر درک کنند».

هیلوی گانتس، از دانشگاه استکهلم گفت: «برای مردم غیرمترقبه بود و همه متحیر شدند، زیرا نمی دانستند که آزار جنسی چقدر گسترده است. هر روز گزارش دیگری منتشر می‌شد که خیلی متحیر کننده بود. یک انقلاب بود و یک رویداد فوق‌العاده.»

با آنکه ایالات متحده مرکز هشتگ «می‌تو» بود، اما تنها در آنجا باقی نماند، بلکه زنان بسیاری از کشورهای جهان از این روند پیروی کردند.

 زنان تونسی با هشتگ «من هم» علیه آزار جنسی مبارزه می‌کنند

اما به سرعت انتقادهایی نیز در برابر این جنبش مطرح گردید. یکی از این انتقادات این بود که چنین اتهاماتی قبل از اینکه ثابت گردند و اینکه شاید اتهامات نادرستی بوده باشند، می‌توانند تمام مسیر زندگی یک انسان را برباد دهند.

کاترین دِنوف، ستاره معروف سینمای فرانسه چنین اتهاماتی را «اعدام غیرقانونی رسانه‌ای» عنوان کرد و از ایجاد یک مرحله جدید «پییوریتن/ پاکیزه نمایی» و «فضای سانسور» انتقاد نمود.

بریژیت باردو، اسطوره سینمای فرانسه در مصاحبه‌ای اتهامات تعداد زیادی از بازیگران زن را «ریاکارانه و مضحک» توصیف کرد و گفت:‌ «تعدادی از هنرپیشه‌های زن برای به دست آوردن یک نقش سعی می کنند با تهیه کنندگان معاشقه کنند؛ سپس همین‌ها می گویند که مورد آزار و اذیت قرار گرفته اند و فضایی را خلق می کنند تا ما در مورد آنان گپ بزنیم.»

رعایت توازن، یعنی اقدام قاطع در برابر خشونت جنسی و جلوگیری از پیشداوری‌های عجولانه، دشوار است. به ویژه اینکه بررسی قانونی چنین قضایایی توسط قوه قضاییه زمانگیر است و حتی شاید سال‌هایی زیادی را در بر گیرد.

با وصف اینکه برخی شکایت می‌کنند که جنبش «می‌تو» به مرور زمان بطی‌تر شده است، اما پیشرفت هایی نیز در این عرصه رونما شده اند. در شماری از کشورها قوانین برای مبارزه با خشونت و تجاوزهای جنسی تشدید یافته اند و شمار زیادی از شرکت ها سیستم و ساختارهای جدیدی را معرفی نموده اند تا به این ترتیب از برخوردهای نادرست جلوگیری شود و نیز چنین اتهاماتی به طور همه جانبه بررسی گردد.

nf/af (AFP)