پناهجویان معلول اوکرایینی به کمک های ویژه نیاز دارند
۱۴۰۱ اردیبهشت ۱۰, شنبه
از آغاز ماه اپریل امسال، تقریباً تنها ۴۰۰ هزار پناهجوی اوکرایینی به جمهوری مولداویا آمده اند. یک چالش بزرگ برای فقیرترین کشور اروپا که ۲،۵ میلیون نفر جمعیت دارد. حکومت این کشور به سختی می تواند با سیل پناهجویان کنار بیاید، حمایت فوری به ویژه برای افراد دارای معلولیت ضروری است.
اولریکه لسیگ رئیس انجمن برلین "فرشته باش" است. او می گوید: «ما از اوایل ماه مارچ در مولداویا هستیم؛ زیرا از آنجا تماسی برای کمک دریافت کردیم. پناهجویان در مالداویا سرگردان هستند و به حال خودشان گذاشته شده اند. این کشور ظرفیت کافی ندارد و به سختی می تواند از مردم مراقبت کند.»
استفاده کنندگان از ویلچر نمی توانند به سادگی فرار کنند
اولریکه لسیگ خودش معلولیت دارد. او روی ویلچر یا چوکی چرخ دار است. او می داند در مورد چه چیزی صحبت می کند، مثلاً وقتی وضعیت افرادی را توصیف می کند که فقط می توانند حرکت محدود داشته باشند یا اصلاً نمی توانند حرکت کنند. او می گوید: «مشکل واقعی این است که بسیاری از این افراد حتی نمی توانند وارد پناهگاه هایی شوند که از حملات هوایی تا اندازه ای حفاظت می کنند. آنها اصلا به آنجا نمی رسند و حتی نمی توانند وارد پناهگاه ها شوند. سپس در خانه می نشینند. در بدترین حالت در طبقه پنجم... معمولاً اقارب شان از آنها مراقبت می کنند، مثلاً والدینشان... باید چندین نفر از جمله بسیاری از افراد مسن از خانه های که در آنها گیر مانده اند، نجات داده شوند.»
یک سناریوی وحشتناک
اگر در ساختمان لفت یا آسانسور وجود نداشته باشد، افراد روی ویلچر در خانه بند می مانند. لسیگ چنین وضعیت بدی را با جزئیاتش چنین ترسیم می کند: «زنگ خطر حمله هوایی به صدا می آید و من نمی توانم از آپارتمانم بیرون بیایم، نمی توانم به جایی امن برسم. این فکر فقط باعث ناراحتی من می شود، بلکه حالتم کاملا برهم می خورد.»
او و دو پرستار دیگر تمام تلاش می کنند تا کمک کنند. بس ها سازماندهی شدند. قرار است مردم را بیاورند. در این بین همیشه دو پرستار با آنها رفت و آمد می کنند؛ زیرا افرادی هم هستند که بیماری های مزمن دارند. این شامل بیماران دیالیزی می شود که به مراقبت منظم نیاز دارند. لسیگ توضیح می‌دهد: «ما با سازمان‌های مختلف همکاری می‌کنیم و به‌عنوان مثال، چپرکت‌های بیمارستانی، پمپ‌های تزریق یا سایر تجهیزات طبی را به مولداویا می‌آوریم تا بتوانیم مراقبت‌های مناسب را به این افراد ارائه کنیم.»
کمبود حمایت در هر بخش
در موالداویا برای پناهجویان، مراقبت های طبی معمولاً حتی ابتدایی ترین نیازها را برآورده نمی کند. لسیگ توضیح می‌دهد که ویلچرهایی که پناهجویان سوار می‌شوند، در وضعیت اسفناکی قرار دارند؛ اما این یگانه مشکل نیست. او در ادامه می گوید: «اینجا جاده ها طوری ساخته نشده اند که کسانیکه روی ویلچر اند، به راحتی از یک نقطه به نقطه دیگر بروند. ما اکنون ویلچرها را به مولداویا فرستاده ایم.» لسیگ می گوید که افرادی که به ویلچر وابسته هستند، باید بتوانند از این ویلچر استفاده کنند و سپس آنها را نگه دارند. این به آنها اجازه می دهد حداقل تا حدودی حرکت کنند. اما ابتدا باید از آپارتمان خود خارج شده بتوانند.
افراد دارای معلولیت به کمک فردی نیاز دارند. انجمن نابینایان و کم بینایان آلمان از نابینایان و کم بینایان حمایت می کند. این انجمن همچنین یک پروژه کمک به اوکرایین را آغاز کرده است. ابتدا اعضای این انجمن در آلمان سعی کردند توجه را به خود جلب کنند. اما سپس یک تماس مستقیم برای کمک از خارکیف آمد. به نوعی باید این انسان ها از شهرهای اوکرایین و همچنین از میان کسانی که قبلاً به پولند فرار کرده اند، انتقال داده می شدند. سپس این انجمن با سه بس آنها را به آلمان آورد. این پروژه توسط انجمن آلمان برای نابینایان و کم بینایان، همراه با انجمن آموزش برای نابینایان و کم بینایان سازماندهی شده است. بسیاری از افراد آسیب دیده توانستند در مکاتب ویژه نابینایان و کم بینایان یا در خانه هایی با امکانات مناسب اسکان پیدا کنند.
اگر فرد به عنوان یک فرد نابینا، یکی از بستگان بینا را باخود داشته باشد، در واقع می تواند به هر جایی برود. اما اگر فرد به ویلچر وابسته باشد و حتی اگر کسی را هم داشته باشد که او را همراهی کند، به این معنی نیست که می تواند خود را در جای امن برساند.
یک کشور خارجی و یک زبان خارجی
شرایط برای افراد بدون معلولیت مانند افراد دارای معلولیت در آلمان یکسان است. پس از ورود پناهجویان به آلمان که این گام مهمی برای فرار از جنگ در اوکرایین و در امن بودن است، آنها در زندگی روزمره به حمایت بیشتری نیاز دارند. راینر دلگادو از انجمن آلمانی برای نابینایان و کم بینایان که خود نابینا است، می گوید: «اگر فرد نابینا یا کم بینا نیست، می تواند ببیند که ایستگاه بس بعدی کجاست یا در سوپرمارکت چیست. من به عنوان یک فرد نابینا در آلمان، استراتژی های خود را برای یافتن راه خود دارم و می توانم سوالاتی بپرسم.» دلگادو در تشریح این وضعیت می‌گوید: »اگر نابینا باشم و هیچ مهارت زبانی نداشته باشم، همه اینها از بین می‌رود. زمان بسیار مهم است و به افرادی نیاز است که با افراد معلول به خرید بروند یا با یک فرد نابینا قدم بزنند یا هر چیز دیگری.»
رسیدن به آلمان
لسیگ می گوید که مهمتر از همه، پناهجویان به مکانی نیاز دارند که بتوانند در آن استراحت کنند. او در ادامه می گوید: «این افراد ساعت های زیادی در روی جاده ها بودند. آنها مجبور بودند همه چیز را پشت سر بگذارند، تمام زندگی خود را. دوستان و اعضای خانواده های، مردان، برخی از پناهجویان مجبور شده اند به اوکرایین بمانند. آنچه به نظر من مهم است این است که این مهاجران دری داشته باشند که در عقب شان ببندند و آرامش خود را به دست بیاوند و کسی را داشته باشند که برایشان بگوید بعد از این از کجا شروع کنند.»
پناهنجویان دارای معلولیت نیز هنگام جستجوی مکانی برای اقامت به کمک ویژه نیاز دارند. برای لسیگ، این نگرانی خاصی است که او شدیداً با مقامات مطرح می‌کند، طور مثال وقتی گفته می‌شود هیچ اقامتگاهی برای ویلچر وجود ندارد. او به مقامات می گوید که پس یک نفر باید از از فرد معلول مراقبت کند. لیسک می گوید که "من واقعا اذیت شدم که هیچ کس به این فکر نمی کرد. مجروحان جنگی ممکن است به زودی بیایند. شما باید با آن حساب کنید. جنگ است... این افراد برای درمان یا استراحت به اینجا نمی آیند... این جنگ است."
nk, rsh ((heise)