پرنس مخفیانه به یتیمان افغانستان کمک می‌کرد
۱۳۹۵ اردیبهشت ۱۶, پنجشنبه
پرنس راجرز نلسون، آیکون موسیقی پاپ که در ماه گذشته به طور ناگهانی به سن 57 سالگی پدرود حیات گفت، برای موسسه غیردولتی "پارسا" یا "حمایت های فزیوتراپی و احیای مجدد افغانستان"، ده ها هزار دالر پرداخته است تا از کودکان و زنان آسیب پذیر حمایت کند. این مطلب را مدیر اجرایی این بنیاد خیریه ابراز داشته است.
خانم مارینه گوستافسن مدیر اجرایی این موسسه خیریه گفت که این اعانه پرنس که توسط خانم بیتی تیسدل، بشردوست اهل سیاتل تسهیل می شده است، به منظور آموزش دادن به 100 سرجوقه سارندوی سرمایه گذاری شده بود که اکنون از حدود 2000 طفل به شمول یتیمان وارسی می کنند.
گوستافسن گفت که علاقه مندی این موسیقدان به افغانستان پس از آن شروع شد که تیسدل در سال 2010 از افغانستان دیدار کرد.
تیسدل که 78 سال داشت و سال گذشته فوت نمود، به خاطر کارش با یتیمان در ویتنام شهرت دارد و پس از سقوط سایگون در جریان جنگ ها در سال 1975 او ترتیب انتقال هوایی 200 طفل را داد.
گوستافسن به فرانس پرس گفت: «او (خانم تیسدل) از من پرسید که برای تقویت این پروژه به چه ضرورت است، و من گفتم نیاز به آن است که این تعمیر کهنه به یک مرکز آموزش برای سرجوقه های سارندوی تبدیل شود.»
گوستافسن افزود: «پس از آن که خانم تیسدل به کشورش رفت یک چک حاوی 15 هزار دالر به من فرستاد که کاملاً غیرمنتظره بود و او به من گفت که این از جانب پرنس است. پرنس کار من را دوست دارد و من به وی در مورد برنامه سارندوی شما گفتم. اما به کس دیگر چیزی نگویید.»
پس از این کمک اولیه، او سالانه 6000 هزار دالر اعانه می فرستاد.
" هلو"، موسسه خیریه مربوط تیسدل روز پنجشنبه تایید نمود که موسس فقیدش به بنیاد خیریه "پارسا" از جانب پرنس اعانه می فرستاده است.
گوستافسن گفت که این اقدام پرنس جنبه «کاملاً انساندوستانه» داشته است و خانم تیسدل فقید در آستانه مرگ ناگهانی اش می خواسته است با اعلام علنی کمک های او، از وی سپاسگزاری کند.
پرنس یکی از موسیقیدان هایی است که در بین هم نسلانش آثار فراوانی به جا گذاشته است. او در 21 اپریل در خانه شخصی اش در پیسلی پارک در بیرون از مینیا پولیس وفات نمود.
اسباب مرگ او هنوز نامعلوم است، بازجویان تحقیق می کنند که آیا او در اثر استعمال مقدار زیاد مواد مخدر جان سپرده است. او از خود کدام وصیتنامه و یا دستوری در مورد تقسیم جایدادهایش باقی نگذاشته است.
سارندوی در سال 1931 در عهد پادشاهی محمد نادر شاه در افغانستان شروع شد، اما پس از تهاجم شوروی در سال 1979 وسیعاً از هم گسست و این وضع در نزدیک به چندین دهه جنگ دوام یافت.
به دنبال سقوط رژیم طالبان در سال 2001 موسسه " پارسا" کمک نمود تا این جنبش احیا گردد و دسته ها یا تروپ های ساروندی را در بین یتیمان ایجاد نمود.
با وجود مشکلات جاری امنیتی افغانستان، سارندوی های بین هفت تا 25 ساله به طور منظم در بازی ها، فعالیت های ورزشی و خدمات برای جامعه نشست برگزار می کنند.