پرنده‌ها؛ سرگرمی برخی افغان های خسته از جنگ

به بازار کاه فروشی در کابل پایتخت کشور جنگزده افغانستان می رویم، جایی که بازار معامله پرندگان موقعیت دارد. در قلب شهر کهنه کابل، بازار باریک با ردیف هایی از دکان هایی که پر از قفس های پرندگان است و صدای شان همه جا می پیچد.

مشتریان که بیشترشان مردان هستند، کوچه را پایین و بالا می روند و پرندگان را می بینند. بیشتر مردان پرندگانی را می خرند که برای نگهداری در خانه از آنان استفاده می شود و یا برای جنگاندن و بازی کردن پرورش می یابند.

مردان بیشتر در این کوچه کبوتر می خرند. کبوتر بازی (کفتر بازی) در افغانستان نه تنها برای برخی ها یک سرگرمی است، بلکه شماری نیز آن را شغل شان می خوانند و از طریق پرورش، تولید نسل و گرفتن (تور زدن) کبوترهای دسته های حریف، پول به دست می آورند.

کبوتر بازانی که خودشان را حرفه ای می نامند، گروه یا دسته ای از کبوترها را دارند که به گفته خودشان "سرمایه" شان است و برای شان بسیار ارزش دارد.

کبوترها براساس نسل و نوع شان رده بندی شده و قیمت گذاری می شوند. برخی از این کبوترها حتی به دالر خرید و فروش می شوند.

جرس، یا همان پایبند برای شناسایی کبوترها از سوی کبوتربازان به پای کبوترها بسته می شود.

برخی از مردان برای خرید کبک و یا کرک "چکاوک" به این بازار می آیند.

برخی ها کبک و کرک را به خاطر زیبایی، خواندن و صدایشان نگهداری می کنند.

برخی هم آنان را برای جنگ انداختن و شرط بندی خریداری کرده و پرورش می دهند.

قناری های رنگارنگ، مرغ های عشق و بلبل های گوناگون در قفس ها به نمایش گذاشته شده اند و صدای خواندن شان این کوچه و بازار را در قلب پایتختی خوش صدا کرده که مردمش هر روز صدای شلیک و انفجار و طیاره ها را می شنوند.

مشتریان پرندگان خانگی مثل قناری، مرغ عشق و طوطی نیز بیشتر مردان هستند. هنوز هم در افغانستان پرداختن به این موارد برای زنان یک "عیب" و کاری نادرست شمرده می شود.

طوطی ها هم از جمله پرندگان محبوب این بازار شمرده می شوند. طوطی به جز نگهداری به خاطر زیبایی و صدا و استعدادش به یادگیری کلمات از انسان ها، دیگر کاربردی ندارد.

اما خروس ها در این بازار مشتریان زیادی دارند و مثل کبوترها خرید و فروش شان بیشتر است. چرا؟ در عکس بعدی ببنید.

به این خاطر؛ چون خروس ها برای جنگ انداختن و شرط بندی مورد استفاده قرار می گیرند. روی این پرندگان گاهی شرط بندی های بزرگی می شود.

کسانی که از خروس ها برای جنگ انداختن استفاده می کنند، خودشان را مرغ بازهای حرفه ای خوانده و وقت زیادی را برای رسیدگی و آماده کردن خروس شان برای جنگ صرف می کنند. مثلا این مرد که نوک خروس را تیز می کند.

برعلاوه نوک، مرغ بازها ناخن های خروس شان را نیز تیز کرده و روزانه پاهای خروس را با روغن های مخصوص و یا واسلین چرب می کنند. برخی نیز به خروس شان خون می خورانند تا به گفته خودشان جنگی تر شود.

از خروسی که در میدان جنگ دائم ببازد و یا زخم های شدیدی بردارد معمولا یک شوربای یا قورمه خوشمزه پخته می شود.

اما در این بازار فقط مردان نیستند که برای فرار از رنج و غم جنگ و بدبختی و یا برای تفنن و شرط بندی پرندگان را می خرند. زنان با چادری های رنگارنگ نیز دیده می شوند که از این دکان های پرنده فروشی خرید می کنند.

خرید اکثریت زنان این مرغ های گوشتی هستند که فقط برای ذبح کردن و پخت و پز از آنان استفاده می شود.

مرغ هایی که برای تهیه غذا خریداری می شوند، اکثرا در همین کوچه در گوشه و کنار و یا گاهی هم در برابر دکان ذبح می شوند و می توان رگه هایی از خون را در این مکان ها دید. برخی هم که پول زیادی ندارند، یک جوجه می خرند.

طبیعیست که در این بازار در کنار پرندگان، خوراک و وسایل مورد نیاز پرورش، نگهداری و حتی جنگ انداختن شان نیز به فروش می رسد. (عکس ها از خبرگزاری‌ها)