ورزشکار مویتای افغانستان از دشواری‌های مهاجرت میگوید
۱۴۰۱ آذر ۲۱, دوشنبه
پس از به قدرت رسیدن گروه طالبان، ورزشگاه‌های زنان در کابل و دیگر ولایت‌ها مسدود شدند و اکثر ورزشکاران زن از این کشور آواره شدند یا تلاش می‌کنند در خفا زندگی کنند.
نرگس اکبری در سال ۲۰۲۱ به ورزش مویتای روی آورد. این خانم ۳۱ ساله حالا مربی مویتای است و در آوارگی در پاکستان به سر می‌برد.
مهاجرت دوباره
نرگس پیش از این سختی‌های مهاجرت را تجربه کرده بود. او دوران طفولیت خود را در مهاجرت در پاکستان و ایران سپری کرده و بعد از سقوط دوره اول حاکمیت طالبان، به افغانستان برگشته بود.
او از روزهای کودکی‌اش در ایران میگوید: "پیش از طلوع آفتاب ریسمان می‌زدم و دوش می‌کردم و چندین بار از طرف مکتب در مسابقات ماراتون در کشور ایران شرکت کردم."
بعد از این که حکومت اول طالبان در نتیجه مداخله نظامی نیروهای امریکایی در سال ۲۰۰۱ فروپاشید، خانواده نرگس مانند بسیاری مهاجران دیگر تصمیم به برگشت گرفت.
او میگوید: «ما پس از مهاجرت از کشورهای ایران و پاکستان با روی کار آمدن حکومت جدید به افغانستان برگشتیم تا در امنیت زندگی کنیم و این آروزی نه تنها خانواده من، بلکه هزاران خانواده برگشته به وطن بود که دوباره با خاک یکسان شد.»
نرگس در سال ۲۰۱۲ فعالیت‌های ورزشیاش را در بخش مویتای آغاز کرد و در سال ۲۰۱۳ در کوریای جنوبی در مسابقه شرکت کرد و مدال آورد.
او در سال ۲۰۱۶ در تایلند در بخش ایروبیک مویتای درس خواند و پس از برگشت به افغانستان، کلب نبرد "ARO” را در شهر کابل باز کرد و بیشتر از ۳۰۰ شاگرد را تمرین می‌داد.
او موفقیت‌های ورزشیاش را ناشی از حمایت و تشویق پدرش می‌داند: "زنان در کشورم آزاد نیستند و نمیتوانند در ورزشگاه‌ها آزادانه ورزش کنند و ورزش کردن زنان در بین مردم تا هنوز تابو است."
با وجود همه دشواری‌ها، ورزش زنان در دو دهه اخیر در جامعه مردسالار افغانستان جا باز کرده و دختران اجازه فعالیت پیدا کردند. با وجود این، ممانعت‌های خانوادگی و تبعیض‌های جنسیتی در اجتماع پابرجا بود. از زمان برگشت طالبان به قدرت، دیگر از ورزش زنان خبری نیست.
دشواری‌های مهاجرت
خانم اکبری که پسر و دختر دو ساله و چهار ساله دارد، در خانه‌ای سرد در شهر اسلام آباد پاکستان زندگی می‌کنند. در حالی که دخترش حروف الفبای انگلیسی را با قلم‌های رنگه می‌نویسد، او از دشواری مهاجرت صحبت می‌کند.
او میگوید دخترش جشن‌های تولد کودکان را در تکتاک می‌بیند و دوست دارد که برایش جشن تولد گرفته شود. او میگوید عدم توانایی اقتصادی برای تامین نیازهای فرزندان‌اش شدیداً آزاردهنده است: "چطور میتوانی تحمل کنی که طفل‌ات چیزی بخواهد و تو قادر به خریدنش نباشی."
حسین رضایی، شوهر نرگس که سابقه کاری در بخش فنی رسانه‌های افغانستان را دارد، امروزه با مزد کمی که از آهنگری به دست میآورد کرایه خانه و آب و برق را به سختی می‌تواند تهیه کند.
نرگس میگوید با وجود این سختی‌ها، خوشحال است که از افغانستان بیرون شده است: "طالبان در کابل نام ورزشگاه و خودم را از مردم جویا شده بودند که خوشبختانه من در آن موقع آنجا نبودم."