مهاجران روهینگیا نمی توانند به زودی به زادگاه شان برگردند

بیش از یک سال است که مهاجران روهینگیا در کمپ هایی در بنگله دیش از مشکلاتی چون بی سرنوشتی، فقر، تنگی جا و به خصوص از بلاتکلیفی رنج می برند. کمپ کوتو پالونگ، بزرگ ترین اردوگاه مهاجران در سطح جهان است که در کوکس بازار بنگله دیش موقعیت دارد. در این کمپ تا چشم یاری کند کلبه های ساخته شده از خیمه های پلاستیکی، نی و شاخه های درختان دیده می شود.

نیم ملیون انسان که تقریباً همه آنها مهاجران روهینگیا هستند، در اینجا پناه آورده اند. در ماه آگست سال ۲۰۱۷، سربازان اردوی میانمار روستا های آنها را به آتش کشاندند و صدها فرد ملکی را کشتند، بعد از آنکه شورشیان مسلمان از سازمان "اردوی آزادیبخش روهنیگیای اراکان" بر پوسته های پولیس و اردو حمله کردند.

براساس گزارش کمیساریایی عالی سازمان ملل برای پناهندگان، جمعاً حدود ۷۰۰ هزار مهاجر روهنیگیا از مرز به سوی بنگله دیش فرار کردند. پیش از آن نیز در آنجا ۳۰۰ هزار تن از اعضای اقلیت مسلمان روهنیگیا به سر می بردند که قسماً ده ها سال پیش به بنگله دیش فرار کرده بودند.

آوارگان تازه وارد از اعمال وحشیانه ای چون تعقیب، قتل و تجاوز جنسی گزارش داده اند. سازمان ملل متحد از "پاکسازی قومی" سخن گفته است. اما حکومت میانمار تا امروز همه این اعمال وحشیانه را رد می کند.

وضعیت نابسامان بدون دورنمایی برای بهبودی

از این بحران بشری تقریباً ۵۰۰ روز سپری شده است. اکثریت مهاجران میان ماه های سپتمبر و دسمبر سال ۲۰۱۷  مجبور به فرار به بنگله دیش شدند. به این ترتیب آنها دست کم از  یک سال به این سو در کمپ هایی این کشور به سر می برند.

جنیفر بوسه از سازمان امدادی اش "کی یر انترنشل" که روزانه به ۱۱ هزار مهاجر کمک می رساند، به دویچه وله گفت: "باوجود آنکه وضعیت دیگر مانند آغاز سال ۲۰۱۸ درهم و برهم نیست، اما هنوز فاجعه بار است. مهاجران مثل همیشه به همه چیز نیاز دارند. تاهنوز وضعیت طوری است که آنها به کمک های فوری نیاز دارند."

سازمان های امدادی مهاجران را با تامین نیازمندی های بسیار فوری کمک می کنند، مانند غذا، سرپناه، پرستاری های طبی و روانی. جنیفر بوسه می گوید که کمک های بیشتر از این ممکن نیست: "شمار زیاد مهاجران، به مراتب بیشتر از ظرفیت های بسیاری از سازمان های امدادی است."

وضعیت برنامه ریزی شده

این وضعیت بلا تکلیفی تصادفی نیست، بلکه چنانچه فرانسیس واده در مصاحبه با دویچه وله توضیح می دهد، از روابط سیاسی منشاء می گیرد. او که یک خبرنگار است، در کتاب اش زیر عنوان "دشمن درونی" ناآرامی ها بر ضد اقلیت مسلمانان روهینگیای میانمار را در سال ۲۰۱۲ تحلیل کرده است.

مردم روهینگیا در قدم اول بی دولت هستند، به این دلیل هیچ حکومتی خود را مسئول رسیدگی به آن ها احساس نمی کند. دوم، آنها در منطقه ای متراکم به سر می برند که خود از مناطق  فقیر با منابع ناچیز برای زندگی در اینجا فرار کرده اند.

به این دلیل حکومت بنگله دیش مهاجران روهینگیا را در کمپ ها جاگزین کرده است و آن ها را از جمعیت کشور به میزان زیادی جدا نگهمیدارد. کوشش می شود که این وضعیت موقتی محفوظ بماند، زیرا حکومت خواهان ادغام نیست. چنانچه فرانسیس واده می گوید: "نخست حکومت می خواهد از ادغام توده وار جلوگیری کند که تشنج هایی از قبل موجود را تشدید می کند و دوم هیچ تجربه ای وجود ندارد که چگونه می توان تقریباً یک ملیون مهاجر را در جامعه ادغام کرد."

فرانسیس واده می افزاید، گرچه نگرانی حکومت بنگله دیش در این مورد بجا است: "من درک می کنم که چرا حکومت مهاجران را در کمپ ها اسکان می دهد، اما طبعاً که این یک راه حل دراز مدت نیست، زیرا مهاجران در آنجا اساساً در قید به سر می برند."

به این دلیل است که گفتگوهای طولانی در مورد بازگشت این مهاجران صورت می گیرد. کاری که آگاهان امور معتقدند به این زودی ها ممکن نخواهد بود. روهینگیایی ها اساساً می خواهند برگردند، اما فقط در صورتی که شهروندی میانمار را به دست آورند و در حق شان عادلانه برخورد شود.

میانمار کمپ های بزرگی را برای مهاجران ایجاد کرده است، اما پیش شرطی برای عودت آنها به زادگاه شان وجود ندارد. واده می گوید که وضعیت در شمال ایالت راخین چنان زهرآگین شده است که یک بازگشت مطمئن در زمان معلوم ناممکن است.

او توضیح می دهد: "در میانمار هیچ تلاشی از جانب ادارات امنیتی صورت نمی گیرد و نیز هیچ مقام ارشد سیاسی یا مذهبی وجود ندارد تا از خشونت در آینده پیش گیری کند یا بر مشکلات عمیق ساختاری فایق شود."

از دید آن کارشناس بدیلی وجود ندارد، مگر این که مهاجرین روهینگیا در بنگله دیش بمانند: "بهتر این خواهد بود که حکومت در بنگله دیش بازهم آنها را پناه بدهد، آنهم با حمایت سازمان های امدادی بین المللی و سازمان ملل متحد، تا یک راه حل بهتر پیدا شود. این که این امر چه زمانی ممکن خواهد شد، نمی توانم در باره آن ارزیابی کنم و من به این باورم که هیچ کسی نمی تواند."

Ebbinghausen, Rodion