مسیحیان عراق مسلح می شوند

اخبار در مورد جنایات ملیشه های تروریست "دولت اسلامی" علیه مسیحیان و پیروان ادیان دیگر پایان ندارد. این ملیشه های سنی مذهب کلیسا ها را آتش می زنند، انسان ها را می کشند و یا اختطاف می کنند، و ده ها هزار نفر را از مناطق شان آواره می سازند. حالا مسیحیان عراق نیز دست به اسلحه برده و به ملیشه های تازه تشکیل شدۀ مذهب خود شان می پیوندند. آنها می خواهند روستا ها و شهر خود را از دست جنگجویان "دولت اسلامی" دوباره آزاد سازند. افزون بر آن آنها نمی خواهند انتظار داشته باشند که حکومت مرکزی در بغداد و یا هم حکومت منطقوی کرد ها در اربیل برای آنها مبارزه کنند.

به باور آگاهان ایجاد ملیشه های مسیحی بخشی از تمایل عمومی برای مسلح شدن است، زیرا در کشور درگیر جنگ داخلی عراق همه کس حالا دست به اسلحه می برد. مسیحیان به این ترتیب از سیاست دیرینۀ عدم مداخلۀ شان دست بر میدارند. دلیل آن پیشروی تندروان "دولت اسلامی" در سال 2014 در مناطق شان است.

اما کمال سیدو کارشناس امور عراق در "انجمن خلق ها مواجه با خطر" می گوید که واحد های دفاع خودی مسیحیان چیز نوی نیست. او می افزاید: "پس از تهاجم امریکایی ها در سال 2003، همواره کلیسا ها هدف حملات قرار داشتند. هرچند در آن زمان هنوز گروه تروریستی "دولت اسلامی" وجود نداشت، با آنهم تندروان در همان زمان بر اماکن مقدس مسیحیان حمله می بردند. نظام دولتی عراق پس از تهاجم نیرو های امریکایی از هم پاشیده بود.

هرچه بیشتر در تنگنا

زمانی حدود 1.5 میلیون مسیحی در اطراف رودخانه های فرات و دجله زیست داشتند. در نتیجۀ جنگ های داخلی صد ها هزار نفر به خارج فرار کرده و یا هم در داخل عراق آواره شدند. آنهای که در مراحل اولی جنگ از بغداد و یا بصره به سمت جنوب کشور فرار کرده بودند، به شهر موصل و یا هم سطوح نینوی پناه برده بودند. اما این مناطق حالا مورد تاخت و تاز جنگجویان "دولت اسلامی" قرار دارند. پس از آن مسیحیان زیادی به دهوک و یا شهر های دیگر کردنشین در شمال عراق رفتند. به گفتۀ سیدو "اگر این مناطق نیز مورد حمله قرار بگیرند، آنگاه آنها به کجا بروند؟".

بسیاری از مسیحیان نمی خواهند تا آن وقت صبر کنند. آنها نمی توانند به اردوی ضعیف حکومت مرکزی بغداد چشم امید داشته باشند. از سوی دیگر آنها به جنگجویان پیشمرگه کردی نیز اعتماد ندارند. از همین رو از سال 2014 به این طرف چندین واحد جنگی مسیحیان ایجاد شده اند، مانند "بریگاد های بابل"، "واحد های سطوح نینوی" و یا "دویخ ناوشا"، که در زبان قدیمی سامی مفهوم "جان فدا" را دارد. همۀ این واحد ها در این میان صد ها مرد مسلح دارند.

برای تنها جنگیدن ضعیف اند

به باور سعد سالوم دانشمند علوم سیاسی در دانشگاه مستنصریۀ بغداد، ملیشه های مسیحی سه امکان دارند: یا اینکه تحت کنترول کرد ها و یا حکومت مرکزی بجنگند، و یا هم با حمایت بین المللی به تنهایی برای رسیدن به اهداف خود مبارزه کنند. اما گزینۀ آخری آنقدر واقع بینانه نیست، زیرا این ملیشه ها کوچک و ضعیف اند. از سوی دیگر اگر به حکومت مرکزی بغداد، که شیعیان در آن اکثریت را دارند، و یا حکومت منطقوی کرد ها در اربیل بپیوندند، آنگاه در یک جنگ بر سر قدرت میان این دو جناح قرار می گیرند.

بغداد می خواهد مناطق غنی از نفت کرد ها در شمال عراق را تحت کنترول خود داشته باشد، در حالیکه کرد ها خود می خواهند ادارۀ مناطق شان را در دست داشته باشند. از سوی دیگر در میان خود ملیشه های مسیحی نیز تفرقه وجود دارد. طور مثال "بریگاد های بابل" با ملیشه های شیعه مذهب متحد شده اند. هدف اصلی آنها آزاد ساختن موصل از چنگ "دولت اسلامی" است. این در حالیست که "دویخ ناوشا" و "واحد های سطوح نینوی" برعکس با پیشمرگه های کردی همکاری می کنند.