مسابقات گاودوانی در اندونیزیا به روایت تصویر

هنگامی که حاصلات برنج در سوماترا برداشت می شود، کشاورزان منطقه "پاکو جووی" مسابقه گاودوانی را شروع می کنند. بعد از برداشت حاصلات برنج، از مزرعه یا شالی زار به عنوان میدان مسابقه استفاده می شود.

"جوکی ها" همه کشاورزانی از منطقه "تانا داتار" در غرب سوماترا هستند. این مسابقه معنای عمیق مذهبی یا معنوی ندارد. بیشتر یک مسابقه برای سرگرمی و رقابت است.

جوکی های جسور برای این مسابقه تجهیزات زیادی نیاز ندارند. آنچه آنها نیاز دارند دو میله چوبی است که یک سر آن به یوغ و سر دیگر آن به تخته چوبی وصل می شود. سپس مسابقه دهندگان بر روی این تخته چوبی ایستاد شده، از دم گاو می گیرند و به دوش شروع می کنند.

در مسابقه "پاکو جووی" پیروزی براساس سرعت و رعایت مسیر مسابقه سنجیده می شود. سرعت آنها به ۳۰ تا ۴۰ کیلومتر در ساعت می رسد. از آنجا که ساعت قید نمی شود و هم قوانین دقیقی وجود ندارد، کمیته برگزار کننده زمان شروع و ختم مسابقه را اعلام می کند.

حمام گل و لوش، افتادن و برخاستن بخشی جدایی ناپذیر این مسابقه است. نگه داشتن گاوها در مسیر حتی برای جوکی های باتجربه کار ساده ای نیست.

کشاورزان بسیار مراقب حیوانات خود هستند. بعضی ها حتی ادعا می کنند که برای تغذیه گاوهایشان رژیم های سری دارند. برخی از آنها سبزه تازه را با تخم مرغابی و کمی عسل مخلوط می کنند تا توانایی و استقامت گاوهایشان را بیشتر گردانند. اگرچه این مسابقه جایزه ای ندارد، اما پیروزی در مسابقه بی فایده نیست. یک گاو برنده در بازار دو برابر گاوهای عادی قیمت دارد.

"جام جامبرانا" همه ساله در جزیره بالی برگزار می شود. در اینجا نیز فصل مسابقه با پایان برداشت حاصلات برنج آغاز می شود. مسابقات مراحل مختلفی دارند. اشتراک کنندگانی که وارد مرحله نهایی می شوند، برای قهرمانی با هم رقابت می کنند. برنده نهایی مبلغ حدود ۱۴۰۰ یورو به عنوان جایزه به دست می آورد.

کشاورزان گاوهای شان را که در مسابقه شرکت می کنند، با زیورات تزئین می کنند، به ویژه سر گاوهای شان را با زیورات بسیار پیچیده تزئین می نمایند.

رانندگان روی یک گاری کوچک به نام "سیکار" ایستاده اند. طول مسیر مسابقه حدود سه کیلومتر است.

رانندگان برای این که گاوها را اداره کنند و به سرعت بدوانند، با دنده های خاردار به بغل و پشت گاو ضربه وارد می کنند. این یک عمل خونین است، اما به ندرت به صدمات جدی منجر می شود.

موجودیت تیم های سرخ و سبز یک سنت دیرینه دارد. سرخ ها در قسمت شرقی رودخانه گادیینگ، سبزها در بخش غربی این رودخانه زندگی می کنند. این دو تیم از دهه ۱۹۶۰ میلادی به این طرف برای به دست آوردن قهرمانی مبارزه می کنند.

این رقابت همیشه به شکل دو به دو انجام می شود. نه در کنار یکدیگر بلکه یکی پس از دیگری. حریفی که تعقیب می کند زمانی برنده به شمار می آید که بتواند فاصله با حریف اش را که در جلوش در حرکت است، به کمتر از ده متر کاهش دهد.