دختر مهاجری که گردشگران را به دیدار مجازی افغانستان می‌برد

حیدری از اتاق مشترک دانشجویی‌اش در شهر میلان ایتالیا، گردشگران را برای دیدار مجازی از شهر هرات رهنمایی می‌کند. او با استفاده از برنامه ویدیویی زوم، کاشی‌های مرمت‌کاری شده مسجد جامع هرات، ارگ و بازار مزدحم شهر را به آن‌ها نشان می‌دهد. 

پیش از به قدرت رسیدن طالبان در اگست ۲۰۲۱ این خانم ۲۴ ساله به عنوان رهنمای توریسم در هرات کار می‌کرد و حالا در رشته سیاست بین‌المللی دانشگاه بوکونی میلان تحصیل می‌کند.

در زمانی که گردشگران کمتری جرئت بازدید از افغانستان را دارند، او همچنان مشتاق نشان دادن زیبایی‌های کشورش به خارجی‌ها از طریق فضای مجازی است. 

حیدری در آشپزخانه کوچکش که چهار دانشجوی دیگر نیز از آن استفاده می‌کند، به خبرگزاری فرانسه گفت: «زمانی که کسی نام افغانستان را می‌شنود، به جنگ، ترور و بمب فکر می‌کند.» او افزود: «اما من می‌خواهم زیبایی‌های کشور، فرهنگ و تاریخ آن را به جهان نشان دهم.»

تورهای گردشگری مجازی که از سوی نهاد توریستی (Untamed Borders) بریتانیایی برنامه‌ریزی می‌شود، گردشگران را از بریتانیا گرفته تا استرالیا، آلمان و هند جذب می‌کند.

یک سوم پول به دست آمده از این فعالیت، برای صنف‌های پنهانی انگلیسی برای زنان جوان در افغانستان به مصرف می‌رسد.

طالبان پس از آن که بار دوم قدرت را تصرف کردند، محدودیت‌های شدیدی علیه زنان به شمول مسدود شدن مکتب‌های متوسطه و لیسه و دانشگاه‌ها وضع کردند. 

حیدری نیز زمانی که به عنوان اولین زن رهنمای توریسم در افغانستان کارش را آغاز کرد با موانع و توهین‌های زیادی روبرو شد. ملاهای محلی او را به انجام «کار شیطانی» متهم می‌کردند. زمانی که او مردان را همراهی می‌کرد، پسران در جاده‌ها به سوی او سنگ پرتاب می‌کردند.

حیدری علاقه زیادی به تحصیل و کتاب دارد. او که در کوه‌پایه‌های ولایت مرکزی غور بزرگ شده و جوان‌ترین فرزند خانواده هفت نفری‌اش می‌باشد، در کودکی مجبور بود گوسفندها را به چرا ببرد.

او گفت: «گوسفندان را برای چرا در کنار رودخانه می‌بردم و در آنجا یک مکتب پسرانه وجود داشت، من به صورت پنهانی به درس گوش می‌دادم.»

او افزود: «به خاطری که قلم نداشتم، بالای ریگ یا خاک می‌نوشتم.» او ۱۰ ساله بود که خانواده فقیرش به هرات کوچ کرد. در آنجا نیز این خانواده توانایی مالی فرستادن او به مکتب را نداشت.

او سه سال شب‌هنگام در خانه کار می‌کرد و لباس‌های دست‌دوزی خانگی می‌ساخت تا با پولی که به دست می‌آورد، هزینه مکتب و کتاب‌هایش را فراهم کند.

او تلاش کرد تا والدینش را تشویق کند تا به او اجازه دهند که در دانشگاه هرات تحصیل کند، جایی که او تحصیلاتش را در رشته ژورنالیسم در سال ۲۰۱۹ آغاز کرد.

حیدری گفت: «آن‌ها می‌خواستند من یک خانم خانه شوم. اما من نمی‌خواستم مسیر دو خواهر دیگرم را تعقیب کنم و به ازدواج تن بدهم.»     

او در ماه سپتمبر سال گذشته همراه با ۲۰ دانشجوی مهاجر دیگر در دانشگاه بوکونی میلان پیوست.

او با پوشیدن چادر سیاه و کرتی قهوه‌ای، پتلون و بوت‌ها و لپ‌تاپی که در بیگ‌اش دارد، شبیه دانشجویان دیگر این دانشگاه است. اما او هرگز مشکلات زنانی را که مجبور به خانه‌نشینی شده اند فراموش نمی‌کند.

او گفت: «آن‌ها درخانه محدود شده اند، مانند این که آن‌ها در یک محبس زندانی شده باشند و یا در گورستانی زنده به گور شده باشند.»

حیدری از جامعه هزاره و شیعه افغانستان در کشوری با اکثریت سنی‌مدهب است. این جامعه همواره از سوی گروه داعش هدف قرار گرفته است.     

زمانی که طالبان به قدرت برگشتند، دفتر محلی توریسم که خانم حیدری در آن کار می‌کرد برایش هشدار داد که ممکن است هدف قرار گیرد، بنابراین کشورش را ترک کرد.

ترک افغانستان یک رویداد تکان‌دهنده بود. در میدان هوایی کابل صحنه‌های ناامیدکننده‌ای وجود داشت، طوری که هزاران نفر تلاش می‌کردند در یک پرواز از کابل خارج شوند.

او هنوز آرزو دارد به خانه برگردد، «تا آژانس مسافرتی خودم را تاسیس کنم و زنان را به عنوان رهنمای توریسم استخدام نمایم. اما تا زمانی که طالبان در افغانستان هستند، این کشور نمی‌تواند خانه من باشد.»

hs/af (AFP)