خواهران مهاجر افغان در پاکستان برند خودشان را ایجاد کردند

صدای چرخ‌های خیاطی بلند است و شماری از زنان و دختران در یک کارگاه مشغول دوختن لباس هستند.

ذولحجه و ساره، دو خواهر مهاجر این کارگاه را ایجاد کرده اند. آنها از یک و نیم سال به این سو در پاکستان مهاجر هستند؛ آوارگانی که حالا به کارفرمایان موفق تبدیل شده اند.

ذولحجه نشاط، جوان ۲۷ ساله و دانشجوی سال دوم طب دندان در دانشگاه آریانا در کابل بود. خواهرش ساره ۱۹ ساله نیز تازه از صنف دوازدهم مكتب فارغ شده بود و قصد داشت دانشگاه برود.

با به قدرت رسیدن مجدد طالبان رویاهای این دو خواهر نقش بر آب شد و مجبور شدند ترک وطن کنند. ممنوعیت تحصیل و کار برای زنان و حملات گسترده طالبان بر پنجشیر، زندگی را برای خانواده این دو خواهر دشوار ساخته بود.

مرتبط: زنان افغان حتی در خیاطی لباس‌های شان با محدودیت مواجه اند

ذولحجه و خواهرش پس از رسیدن و جابجایی در راولپندی، با حمایت مالی خانواده دو دستگاه ماشین خیاطی خریدند. ذولحجه می‌گوید: «دیگر حوصله خانه نشستن و غم خوردن را نداشتیم و با وجود مشكلات فراوان سراغ هنر دیرینه خود، خیاطی رفتیم.»

در ابتدای کار، مشکلات موجود سد راه مهاجرين در کشورهای میزبان، گریبان گیر این دو خواهر نیز شدند، اما آنان با شکیبایی، تلاش و پشت کار توانستند برند خودشان با عنوان  «Bano Land» یا "سرزمین بانوان" ایجاد کرده و آن را توسعه دهند.

ذولحجه سوزن به دست دارد و دکمه‌های رنگارنگ را به لباس می‌دوزد، لباسی که با طرح افغانی سفارش شده است. او با شوق و اشتیاق می‌افزاید: «سعی می‌کنم که نام "بانو لند" را به برند معروف تولید لباس‌های افغانی تبديل کنم.» او سر از کار برنمی‌دارد و با دقت به دوختن دکمه‌ها ادامه می‌دهد.

هرچند کارگاه خیاطی این دو خواهر کارآفرین کوچک است، ولی او همراه با پنج دختر خانم مهاجر دیگر در این مکان مصروف دوخت و دوز لباس‌های فرهنگی مخصوص برای زنان می‌باشند.

این دو  خواهر نه تنها توانسته اند از این طریق مصارف روزانه فامیل هفت نفره شان را در دیار غربت تامین کنند، بلکه برای بانوان مهاجری که در این کارگاه مشغول شده اند نیز زمینه کار فراهم کرده اند. 

مرتبط: خیاطان لباس زنانه در هرات از احتمال بسته شدن دکان‌های شان نگرانند

ساره لباس‌های دوخته شده را همراه با لیلا همکارش بسته بندی می‌کند و برای مشتریان آماده می‌سازد.

او که خیاطی را قبل از سقوط حکومت سابق افغانستان از خواهرش ذولحجه آموخته بود، به خواهرش دست یاری داده و برای آینده برند کوچک شان رویاهای بزرگ در سر دارد.

ساره می‌گوید: «ما فقط دو لک (دو صد هزار) افغانی در دست داشتیم و کار خیاطی را شروع کردیم و حالا مهاجرين در پاکستان بسیار زیاد شده اند. آنها بیشترین مشتریان ما هستند و کار ما نسبت به سال قبل بسیار رونق گرفته است.»

مرتبط: بانوی افغان از قایق های پناهجویان در یونان کیف می‌دوزد

پس از آنکه طالبان دوباره حاکم شده و قوانین سختگیرانه شان را بر جامعه تطبیق کردند، خانواده‌های بسیاری راه مهاجرت به کشورهای همسایه را در پیش گرفتند، اما شمار اندکی از آنان توانسته اند کارفرما شوند و بیشترشان مشغول کارگری هستند.

لیلا حسینی که در یک فامیل شش نفره زندگی می‌کند و تنها نان آور خانواده‌اش می‌باشد، از یک و نیم سال به این سو در این کارگاه خیاطی کار ‌کرده و امرار معاش می‌کند.

لیلا می‌گوید: «شوهرم به سرطان مبتلا بود و باید برای تامین مخارج تداوی‌اش در جایی دست به کار می‌شدم.» لیلا توانسته با این کار خرج معالجه شوهرش را پرداخت کند: «می‌خواهم کارم را اینجا ادامه بدهم و برای ادامه آموزش دو دختر و یک پسرم در پاکستان به زندگی‌ام ادامه بدهم.»

صابره عزیزی، یک مهاجر افغان در پاکستان نیز یکی از مشتریان "بانولند" است. او یک دست لباس سنتی سفارش داده و می‌گوید: «قبلا لباس‌های پنجابی پاکستانی می‌پوشیدم، ولی بعد از اطلاع یافتن از این خیاطی لباس‌هایم را به کارگاه خیاطی ذولحجه و ساره می‌آورم و می‌توانم لباس‌های محلی و فرهنگی وطن خود را در این جا نیز بپوشم.»

هرچند این دو خواهر توانسته اند برند خود را تاسیس کرده و برای رشد و پیشرفت آن سخت تلاش می‌کنند، اما اخیراَ شرایط مهاجرین در پاکستان دشوارتر شده و باعث شده این خواهران کارفرما نگران تمدید نشدن ویزا و دوباره نقش بر آب شدن رویاهای شان باشند.