انتقاد حامیان پناهجویان در برلین از کمپ های آوارگان

در حالی که مسافران در یک ایستگاه پرازدحام واقع در مرکز برلین عجله دارند تا به قطارشان برسند، یک گروه از آوارگان که خریطه های پلاستیکی شان را محکم به دست گرفته اند، در مقابل یک نقشه قطارهای شهری جمع شده اند.

فقط شمار اندکی از مسافران متوجه این گروه از آوارگان می شوند. در این روزها، پناهجویان در سرک ها و جاده ها، سوپرمارکیت ها و ایستگاه های قطار دیگر توجه کسی را جلب نمی کنند.

تا روزهای آخر ماه نومبر سال 2015، تقریبا 30 هزار پناهجو در برلین تقاضای پناهندگی دادند. هزاران آواره هنوز در پایتخت انتظار می کشند تا نوبت به آن ها برسد. مسئولان تقلا می کنند تا با سرازیری ممتد آوارگان و دوسیه هایی که تعدادشان روز به روز بیشتر می شود، کنار بیایند.

در مصاحبه ای که میشائل مولر، شهردار برلین از حزب سوسیال دموکرات آلمان (اس پی دی) با یک روزنامه محلی انجام داده، گفته است که این شهر 3.6 میلیون نفری به حدود 70 هزار آواره جای داده است. بسیاری از آن ها در سرپناه های موقت به شمول تاسیسات ورزشی، مکاتب و میدان هوایی پیشین برلین موسوم به تِمپِل هوف اسکان داده شده اند. مولَر در سخنرانی عید کریسمس، وضعیت آوارگان در برلین را «یک چالش بزرگ» خوانده بود.

طبق گفته های جرج کلاسِن از شورای مستقل آوارگان حدود 85 درصد از آوارگان در برلین در کمپ های بزرگ جای داده شده اند و فقط 15 درصد از آن ها در خانه های خصوصی زندگی می کنند.

در حالی که شرایط در کمپ های آوارگان متفاوت است، حامیان پناهجویان وضعیت در تِمپِل هوف، میدان هوایی پیشین برلین را غیرقابل قبول خواندند. این جا هزاران آواره در حالی که جای کافی برای زندگی ندارند، به سر می برند.

«این یک فاجعه است»

طبق گفته های ایرم گارد وورداک، یک خانم رضاکار که به آوارگان در تِمپِل هوف درس می دهد، شرایط در این جا وحشتناک و «تحقیرکننده» است.

این خانم رضاکار با شدت با پلان های شهر برلین دال بر گسترش تمپل هوف و اسکان بیش از 15 هزار آواره در آن جا مخالفت کرد و گفت: «اگر شما می خواهید که این مردم در جامعه ادغام شوند، باید آن ها را در خانه های خصوصی جای دهید و نه در کمپ های عظیم».

به عقیده این خانم رضاکار سرپناه های عمومی باعث ایجاد خصومت در میان مردم محلی می شود و آوارگان را در مقابل حملات خارجی ستیزانه که طی ماه های گذشته افزایش یافته است، آسیب پذیر تر می سازد.

دیگران با این نظر او موافق اند. کلاسن از شورای آوارگان برلین می گوید که قانونی که آوارگان براساس آن باید تا زمان رسیدگی به درخواست های شان در کمپ زندگی کنند، باید لغو شود.

او افزود که حدود 5 تا 10 هزار آواره در حال حاضر این امکان را دارند که در نزد خویشاوندانشان زندگی کنند: «آن ها می توانند همین حالا در خانه های خصوصی زندگی کنند، اگر که ما به آن ها اجازه بدهیم».

حامیان پناهجویان که از مقام های برلین می خواهند در خانه هایی با قیمت مناسبت تر بیشتر سرمایه گذاری کنند، می دانند که درخواست برای اسکان آوارگان در خانه های خصوصی می تواند در برلین منجر به ایجاد احساسات خصومت آمیز شود. چون این جا هزینه اجاره خانه در حال افزایش است و پیدا کردن خانه روز به روز دشوارتر می شود. به این خاطر حامیان پناهجویان به این تاکید دارند که خانه هایی که با حمایت شهری ارزان تر هستند، به نفع باشندگان کم درآمد برلین نیز می باشد.

آن ها همچنین از مسئولان می خواهند که خانه هایی را که به طور غیرقانونی به توریست ها اجاره داده می شوند، از صاحبانشان بگیرند و یا آن ها را متقاعد کنند که این خانه ها را در اختیار آوارگان بگذارند. طبق برآوردهای مختلف شمار این گونه خانه ها در برلین بین 10 تا 17 هزار است.

مسئولان در برلین می گویند که هرکاری از دست شان برمی آید انجام می دهند، اما به خاطر ادامه هجوم پناهجویان متحیر مانده اند و می خواهند به عنوان یک راه حل موقت کمپ های بزرگ را گسترش دهند.

اما حامیان پناهجویان در برلین مانند کلاسِن این وضعیت را قابل قبول نمی دانند. او گفت که شرایط در همه کمپ های پناهجویان بد نیست، اما نگه داشتن مردم در جای محدود و تنگ در نهایت آن ها را مریض می کند. کلاسن گفت: «مردم در تمپل هوف به ما می گویند، شرایط آنقدر بد است که آن ها نمی توانند بخوابند».