تصوير افغانها از چين: مال ارزان و بي کيفيت

وقتي از مردم عادي افغانستان در مورد چين بپرسي و اين که از کشور چين چه شناخت و تصوري دارند، بي درنگ در مورد اموال چيني صحبت مي کنند. شايد نتوان خانه اي را يافت که در آن جنس چيني ديده نشود.

چين سومين کشور بزرگ صادر کننده ي اموال تجارتي به افغانستان است. افغانستان در سال گذشته، حدود 250 ميليون دالر از چين واردات داشته است.

مزيت اموال چيني در افغانستان، ارزاني آن است. اما، کيفيت پايين، اصلي ترين و شايع ترين نقيصه ي اموال چيني در افغانستان است که شهروندان کشور از آن شکايت دارند.

منير، باشندهي کابل ميگويد: «اموال چيني از لحاظ کيفيت پايين است، مگر از لحاظ قميت اش ارزان است. مردم هم زياد تقاضا مي کنند، به خاطر اين که ارزان است، اقتصادي تمام ميشود».

فقر شديد در افغانستان باعث شده است که بسياري مردم، در ميان اموال بي کيفيت و ارزان، و اموال قيمتي و با کيفيت، اولي را ترجيح دهند؛ زيرا توانايي خريد آن را دارند.

با آن که مارک چيني روي بسياري اجناس، از نگاه افغانها مبين "غيراصل" بودن آن است، اما امروزه بازار افغانستان را تسخير کرده است. قبل از اين، اموال پاکستاني در "بي کيفيت " بودن خود در بين افغانها شهره بود؛ اما حالا اموال چيني جاي اموال پاکستاني را گرفته است.

حاکم، باشندهي ديگر شهر کابل ميگويد: "فروش مواد چيني بسيار زياد است. کل موادي که در افغانستان مي بيني، اگر تلويزيون است، اگر موبايل است، اگر جوراب است، کل اش چيني است. چيزي که مال ما و شما است، از چين وارد ميشود. پيش از اين مال پاکستان بود، حالا مال چين سرکار است. فعلا مال پاکستاني از چيني کرده، باکيفيت تر است".

در کنار ارزان بودن اموال چيني، بازاريابي شرکت هاي وارد کنندهي اين مواد به افغانستان نيز موفق است. يک گوشي موبايل چيني، با گيرندهي تلويزيون، گيرنده ي « اف ام» راديو و قابليت استفاده از دو سيم کارت به صورت هم زمان، فقط در بدل چهار تا پنج هزار افغاني (کمتر از صد دالر) قابل دسترس است. با توجه به رشد روزافزون نيازمندي ها و عدم تغيير در قدرت خريد مردم، جوان فقير افغان، با چنين يک گوشي موبايل، نياز خود را برآورده ميکند، هرچند که بر دوام و کيفيت بالاي آن مطمين نباشد.

برخي معتقد اند که در بدل خريد يک قلم جنس با کيفيت با قيمت بالا، ميتوانند دو قلم از همان جنس از نوع چيني را خريداري کنند.

شهروندان کابل به اين مساله واقف اند که دليل بيکيفيت بودن اموال چيني، سفارش تاجران وارد کننده است. اگر نه، اموال چيني در بسياري کشورهاي ديگر، از کيفيت خوبي برخوردار اند.

منصور، يکي از شهروندان کشور ميگويد: « ين طور است که تاجران ميگويند مردم نمي توانند قيمت بخرند. مي گويند ارزان جور کنيد. مال چيني که به کشورهاي خارجي روان ميکنند، کيفيت اش خوب است. مردم اش پولدار اند، خريده ميتوانند".

حاکم، فروشندهي سيار در شهر کابل، از يک بار مصرف بودن اموال چيني، شکايت دارد: "ما اينجا تا بيگاه دو صد يا يک ونيم صد پيدا ميکنيم. اگر يک جوراب ده روپه (افغاني) باشد، ميپوشيم، فردا خراب مي شود و ما ديگر خريده نمي توانيم".

اما تاجران مي گويند که اموال چيني با کيفيت و بي کيفيت دارند و مردم، به دليل نداشتن قدرت خريد، اموال بيکيفيت را مي خرند.

ميربابا شمس، دکاندار در ده افغانان کابل که اموال چيني نيز ميفروشد، ميگويد: "مردم مالهاي چيني را ميخرند. مال هاي چيني هم با کيفيت است و هم بي کيفيت. هم کوالتي (کيفيت)اش بالاتر است، وارنتي دارد و قميت اش خوبتر (بيشتر) است، مردم ميخرند. بعضي چيزها قيمت اش بسيار پايين است و کيفيت اش هم پايين است. مردم ميگيرند، اما استفادهي درست کرده نميتوانند".

ادارهي نورم و استندر که مسوول بررسي کيفيت مواد وارداتي به افغانستان است، از تدابيري براي جلوگيري از ورود مواد بيکيفيت خبر داده است، اما هنوز مال بي کيفيت به صورت گسترده در افغانستان وارد ميشود.

گزارشگر: عارف فرهمند

ويراستار: رسول رحيم