فرزندان زندانیان مصری :"پد رم را برایم باز دهید"

به خصوص زنانی که شوهران شان از سال ها به این طرف با سرنوشت نا معلوم در عقب میله های زندان به سر میبرند ، دست به اعتراض زده اند.

درمصرطبق معمول زنان با لباس های سیاه و روهای پوشیده و کودکان زیاد در تظاهرات شرکت می کنند . حتا کودکان شیرخوار شانرا نیز با خود می آورند . کودکان با لوحه ها و پوستر های که روی آنها نوشته شده است: "پدرم را آزاد نمایید" و یا " من میخواهم پدرم را ببینم" در این تظاهرات شرکت می نمایند.

شوهر ناهید مصطفی از 9 سال بدین طرف بدون هیچ نوع حکم محکمه در زندان به سر میبرد. وی معلم تعلیمات دینی بوده است. ناهید که دارای 6 کودک است در مورد زندانی شدن شوهرش می گوید: " شوهرم بخاطر عقیده ای که دارد و طرزفکرش زندانی شده است. او نه سلاح داشت و نا با خشونت سروکاری داشت. اما وی میگفت گوشت سفید مرغ در اسلام ممنوع است، زیرا تاثیرات بد صحی را با خود دارد به ویژه بالای گرده ها تاثیر بد دارد. وی به خاطر همین عقیده اش امروز در زندان به سر میبرد. خداوند میداند که چه وفت وی آزاد خواهد شد. آنچه بر حق ما نموده اند یک بی عدالتی است."

در مصر از 24 سال بدین طرف حالت اظطرار حاکم است. یکی از وظایف دستگاه استخباراتی دولت مصر شناخت و تفکیک افرادی که با دولت مخالفت و یا دشمنی دارند، است. هرآنکه از طرف این دستگاه به حیث دشمن و یا مخالف دولت قلمداد گردد، چانسی برای آزاد زندگی کردن ندارد. به اساس اظهارات سازمانهای حقوق بشردهها هزار مصری تنها به دلیل که با افراطیون تماس داشته اند، آن هم ثابت نشده، باید سال های دراز از زندگی شانرا به زندان به سر برند.

زهرا حسین یکی از زنان اینگونه زندانی هااست. اومی گوید: " شوهرم از 5 سال به این طرف بدون حکم محکمه در زندان است. در این مدت هیچ یک از مسوولین از ما بازدیدی ننموده اند و تقاضای ما را هم کسی نشنیده است. سال های زیادی خاموشی اختیار نمودیم. دیگر کافی است. ما فعلاً باید راه های دیگری را پیش بگیریم. این حالت دیگر غیر قابل تحمل گردیده است . کودکان را از پدران شان جدا نموده اند. چه آینده ای انتظار این کودکان را خواهد داشت. بدون پدران شان گمراه خواهند شد. تا چه زمانی باید خاموشی اختیار نماییم."

در آغاز ماه می دو زن مصری در قاهره بالای یک سرویس که حامل توریستان استرالیایی بود، شلیک نمودند. خوشبختانه همه جان به سلامت بردند. اما بعد از لحظه کوتاهی این دو زن همدیگر شانرا به قتل رسانیدند. این نوع عکس العمل ها و هم فشارهای روحی در بین اقارب زندانیان روز به روز در مصر شدید تر شده می رود. زهرا حسین می گوید: " پسر بزرگم 14 سال دارد. از چند روز بدین طرف دیگر به مکتب نمی رود. زیرا همه صنفی هایش میدانند که پدراش زندانی است."

کودکان زیادی در مصر چنین یک سرنوشتی دارند .

وزیر خارجه امریکا کاندلیزا رایس زمانی در قاهره گفته بود: " روزی باید بیاید که قانون و یک دستگاه غیر وابسته قضایی جای این حالت اظطراری و دستگاه وابسته امروزی را بگیرد."

باید گفت تا زمانیکه مصر همه کار هایش را زیر نام مبارزه علیه تروریزم آرام آرام انجام دهد، امریکا نیز با دو چشم بسته نگاه خواهد کرد.