تکرار رویکرد گذشته؛ اشتباه امریکایی ها در افغانستان چیست؟

استراتژی جدید نظامی شامل افزایش نیروی هوایی و سربازان امریکایی است که نیروهای افغان را آموزش می دهند. اما جنرال نیکلسون، فرمانده نیروهای امریکایی و فرمانده "ماموریت حمایت قاطع" ناتو از مارچ ۲۰۱۶ تاکنون، باید شرایط را حالا بهتر درک کند.

در سال ۲۰۱۴، جنرال جان کمپبل، فرمانده پیشین نیروهای امریکایی نیز گفته بود که او "تغییرات زیادی را می بیند". پیش تر از او نیز، جنرال جوزف دانفورد در سال ۲۰۱۳ از "پیروزی اجتناب ناپذیر" سخن گفت.

جنرال جان آلن، فرمانده سابق امریکایی نیز گفته بود: «ما پیروز می شویم. ما پیروز می شویم». در سال ۲۰۱۱، جنرال دیوید پترائوس گفت که نیروهای امریکایی "تحرک طالبان را رو به عقب گشتانده اند". در سال ۲۰۱۰ جنرال ستنلی مک کریستال نیز گفته بود که "پیروزی هنوز دست یافتنی است". این در حالی است که در سال ۲۰۰۹ جنرال مک کیرنان گفته بود که ایالات متحده "در افغانستان شکست نمی خورد". این رسم حتا به آغاز عملیات نظامی بعد از رژیم طالبان در سال ۲۰۰۱ بر می گردد.

فرماندهان نظامی ایالات متحده باید دریافت بهتری از آنچه که در حال حاضر در افغانستان می گذرد، داشته باشند اگر آنها بیشتر از شفاخانه های ملکی، مانند شفاخانه منطقوی ننگرهار دیدن کنند.

من اخیرا با برخی از زخمی های حملات هوایی و حملات هواپیماهای بی سرنشین مصاحبه کردم. در جمع آنها یک پسر ۱۵ ساله بود که وقتی هلیکوپتر نیروی هوایی افغانستان به موتر حامل خانواده اش که به مراسم تشییع جنازه می رفت حمله کرد، هر دو پایش قطع شده بود. در آن حمله عمه این پسر کشته شد و سه تن دیگر زخمی شدند.

ادعای "پیروزی نزدیک" از سوی مقامات نظامی امریکا همواره با یک عبارت دیگر نیز همراه بوده است: "افغانستان سویس نیست". فرماندهان نظامی یا مقامات ملکی کشورهای خارجی غالبا یکی از این دو عبارت را طی سال های گذشته استفاده کرده اند.

جان بلتون، مشاور جدید امنیت ملی امریکا اخیرا این مقایسه را انجام داد تا همکاری نزدیک نیروهای امریکایی با جنگسالاران را توجیه کند. پترائوس پیشتر گفته بود که ایالات متحده "کوشش نمی کند که افغانستان را به سویس تبدیل کند [بلکه یک چیزی مهیا شود] که برای افغانستان کافی باشد». شتیفان دی میستورا، فرستاده سازمان ملل به افغانستان نیز در پی انتخابات جنجالی ۲۰۰۹ که در آن اتهاماتی مبنی بر تقلب وجود داشت، گفت که "این انتخابات، انتخابات سویس نیست بلکه انتخابات افغانی است".

اما آنچه که در این اظهارات گم شده است، این واقعیت است که از سال ۲۰۰۹ تاکنون بیش از ۲۸ هزار فرد ملکی جان خود را از دست دادند و بیش از ۵۲ هزار تن زخمی شده اند. این آمار ثبت شده ای است که سازمان ملل متحد می تواند آن را تایید کند، اما میزان واقعی تلفات بسیار بیشتر از این است.

طالبان و دیگر شورشیان مسئول حدود ۷۰ درصد این تلفات دانسته شده اند و نیروهای حکومت افغانستان و سربازان بین المللی، عمدتا نیروهای امریکایی مسئول بقیه تلفات خوانده شده اند. با این حال، اعداد و شمار قربانیان تمام قصه را بازگو نمی کنند.

باشندگان شهر کابل هر روز با ترس و هراس زندگی می کنند که مبادا انفجار انتحاری بعدی جان عزیزانشان را بگیرد. بسیاری ها قصه کردند که چطور بعد از هر بمبگذاری آنها با ترس و وحشت به شفاخانه ها می رفتند و دنبال نزدیکان خود می گشتند.

مشابه به باشندگان کابل، مردمان مناطق روستایی در ننگرهار و هرات نیز هراس دارند که مبادا از آسمان بمب بر سرشان فرودآید. یکی از آنها پرسید: «چطور آنها پیش از عملیات نمی بینند که زنان و اطفال اینجا هستند».

بسیاری ها تلاش کرده اند تا به نحوی مسئولان حکومت را از درد و رنج خود مطلع کنند. به عنوان مثال، پس از حمله انتحاری اخیر در ولایت هلمند، باشندگان این ولایت به شمول زنان یک جنبش اجتماعی را به راه انداختند و از همه طرفین درگیر خواستند تا کشتار را متوقف کنند.

با این حال، مقامات امریکایی به برخی از موفقیت ها اشاره می کنند و آنها را برجسته می نمایند؛ مانند عملیات قتل قاری حکمت یک فرمانده طالبان که با گروه داعش در شمال افغانستان سوگند وفاداری خورده بود. اما چنین حملات هوایی امریکا افغانستان را از حضور گروه های شورشی مانند داعش پاک نکرده و نتوانسته است طالبان را به "آشتی" ترغیب کند.

در عوض، این اقدامات باعث ایجاد یک چرخه باطل شده است که در آن شورشگری همچنان افزایش می یابد و شهرهای افغانستان درآتش آن می سوزند.

P/G,Reuters)) Ah/Rsh