آلبوم عکس: بازیکنان شماره "یک" آلمان در جام ‌های جهانی

ملی ‌پوشان آلمان بجز نخستین دوره جام جهانی در سال ۱۹۳۰ در اروگوئه و چهارمین دوره (۱۹۵۰ برزیل - پس از جنگ جهانی دوم)، در تمام دوره‌ های این رقابت ‌ها تا کنون حضور داشته‌ اند. ۳ قهرمانی، ۴ نایب‌ قهرمانی، ۳ مقام سوم و یک مقام چهارم، دست ‌آوردهای آلمان در رقابت‌های یادشده بوده‌اند. ۱۳ ملی‌ پوش تا کنون از دروازه تیم ملی فوتبال آلمان در جام‌های جهانی دفاع کرده‌اند.

ویلیبالد کرِس نخستین دروازه‌ بان تاریخ آلمان بود که در اولین حضور تیم این کشور در جام جهانی (۱۹۳۴) درون دروازه ایستاد. تیم آلمان در آن رقابت‌ ها تا نیمه‌ نهایی پیش رفت، اما در پی اشتباهات دروازه ‌بانش ۳ بر یک از ملی ‌پوشان چک شکست خورد. همین موضوع پایانی بر حضور کرِس در دروازه‌ آلمان پس از تنها ۱۶ بازی ملی بود.

در بازی رده ‌بندی جام جهانی ۱۹۳۴ ایتالیا، هنس یاکوب در دروازه‌ آلمان ایستاد. او کار خود را به خوبی انجام داد و آلمانی‌ها بدین ترتیب با شکست ۳ بر ۲ اتریش، در نخستین حضور خود در جام جهانی به مقام سوم جهان رسیدند. جالب این‌ که عمر حضور یاکوب در تیم ملی هم چندان به درازا نکشید.

هیتلر در آستانه‌ جام جهانی ۱۹۳۸ به "زپ" هربرگر، مربی وقت آلمان دستور داد که از بازیکنان اتریشی که کشورشان در آن زمان به خاک آلمان اضافه شده بود هم در ترکیب تیم ملی استفاده کند. هربرگر به دستور وی ترکیبی ۶ به ۵ از فوتبالیست‌ های دو کشور را برگزید. در این میان، قرعه در دروازه به نام رودولف رافتل اتریشی افتاد که جانشین یاکوب شود. البته رافتل نیز دوران خوشی را تجربه نکرد و فقط ۴ بازی ملی انجام داد.

در جام جهانی ۱۹۵۴ سویس تونی تورک در دروازه آلمان جای داشت؛ دروازه‌ بانی که در "شگفتی بِرن"، نخستین قهرمانی آلمان در جهان شریک بود و به یک اسطوره بدل شد. هنگری که در دور مقدماتی همین رقابت‌ ها آلمان را ۸ بر ۳ از پیش رو برداشته بود، در فینال ناباورانه مغلوب ملی‌ پوشان آلمان شد. قدرت دید تورک زبان‌ زد بود، او تنها به توپ‌ هایی واکنش نشان می ‌داد که مطمئن بود واقعا در چارچوب دروازه جای می‌ گیرند.

در مورد دروازه‌ بان‌ ها معمولا می‌ گویند: هرچه پیرتر، بهتر. البته این گزاره در مورد ولفگنگ فارین صدق نمی ‌کند. اوایل دهه ۱۹۶۰ آهنگ شتابان پیشرفت این دروازه‌ بان آغاز شد که آن زمان عضو تیم باشگاهی "ت.اس.گ اولم ۱۹۴۶" بود. زِپ هربرگر، مربی وقت آلمان در جام جهانی ۱۹۶۲ شیلی، این دروازه ‌بان ۲۱ ساله را به‌عنوان سنگربان نخست تیم ملی برگزید. موفقیت‌های او دو سال بعد و پس از ۱۰ بازی ملی به پایان رسید.

هنس تیلکووسکی چندان اهل حرکت‌ های نمایشی نبود، در تیم باشگاهی بوروسیا دورتموند بازی می ‌کرد و بزرگ‌ترین نقطه‌ قوتش آرامش‌، حتی در پرفشارترین بازی‌ ها و جای‌ گیری درست در چارچوب بود. تیلکووسکی در جام جهانی ۱۹۶۶ در انگلستان، سنگربان آلمانی‌ها بود؛ فینالی که در آن گل معروف "ویمبلی" به ثمر رسید و در پایان انگلستان با نتیجه ۴ بر ۲ آلمان را به زانو درآورد. او ۳۹ بازی ملی برای آلمان انجام داد.

سپ مایر (راست) تنها دروازه‌ بان در تاریخ تیم ملی فوتبال آلمان است که در سه دوره از مسابقات جام جهانی (۱۹۷۰، ۱۹۷۴ و ۱۹۷۸) بوده است. او با جا‌گیری‌های تیزبینانه، واکنش‌ های تند، شیرجه‌ های شگفت ‌انگیز، پرش ‌های تماشایی و حرکات ناگهانی به دروازه ‌بان شماره‌ یک و بی‌ چون‌ و چرای آلمان تبدیل شد. هنرنمایی‌های او در فینال جام جهانی خانگی (۱۹۷۴) نیز سبب شد که آلمان با پیروزی ۲ بر 1 مقابل هالند قهرمان شود.

هارالد (تونی) شوماخر نه در کنار زمین اهل سازش بود و نه داخل زمین. تیم ملی آلمان نایب ‌قهرمانی‌ های خود در جام ‌های جهانی ۱۹۸۲ و ۱۹۸۶ را مدیون اوست که در آن زمان در تیم کلن بازی می‌ کرد. خطای خشن او روی باتیستون، فوتبالیست فرانسوی در سال ۱۹۸۲ نیز در خاطره‌ ها ماندگار شد. شوماخر به دلیل مطالبی که در کتابش "سوت پایان" نوشته بود، در سال ۱۹۸۷ از تیم ملی کنار گذاشته شد. او ۷۶ بازی ملی انجام داد.

آندریاس کوپکه ۳۲ ساله بود که در پی خداحافظی بود و ایلگنر دروازبان شماره یک تیم ملی فوتبال آلمان شد. البته صبوری او ارزش داشت؛ زیرا آلمان به همراه او در جام ملت‌ های اروپای ۱۹۹۶ قهرمان شد. در جام جهانی ۹۸ فرانسه موفقیت‌ها چندان چشمگیر نبودند. تیم آلمان در یک‌چهارم نهایی از دور رقابت‌ها کنار رفت. کوپکه در حال حاضر، مربی‌ گری دروازبانان تیم ملی آلمان را بر عهده دارد. او ۵۹ بازی ملی انجام داد.

تیم ملی آلمان در سال‌ های ۱۹۹۰ و ۱۹۹۴ هم دروازه ‌بان اول خود را از تیم "اف ث کلن" گرفت. بودو ایلگنر، دروازه بانی آرام اما با واکنش‌های سریع بود. او خارج از مستطیل سبز، انسان تک‌ رویی بود و به‌ ندرت مصاحبه می‌ کرد. او در سال ۹۰ به همراه آلمان قهرمان جهان شد. مرحله یک‌ چهارم نهایی جام جهانی ۱۹۹۴ آمریکا آخرین حضور ایلگنر در دروازه‌ تیم ملی فوتبال آلمان بود. ایلگنر ۵۴بار با تیم ملی آلمان به میدان رفت.

اولیور کان که یکی از بهترین دروازه‌ بانان تاریخ فوتبال محسوب می‌شود ۸۶ بار با تیم ملی فوتبال آلمان به میدان رفت. «اگر زیاد زحمت نمی‌ کشیدم یک دروازبان خوب می ‌شدم، اما من می‌ خواستم دروازبانی عالی باشم». اولیور کان این جمله را در باره‌ خودش گفته است. کان در جام جهانی ۲۰۰۲ جاپان یکی از بهترین‌ های تیمش بود. ملی‌ پوشان آلمان در آن دوره از بازی‌ها در فینال مغلوب برزیل شدند.

یِنس له‌ مان هم مانند آندریاس کوپکه سال‌ های طولانی دروازبان شماره دوی تیم ملی بود. از قضا پیش از بازی خانگی در جام جهانی ۲۰۰۶ آلمان بود که یورگن کلینس‌ من مربی، این دروازبان ۳۶ ساله‌ تیم آرسنال انگلستان را به اولیور کان ترجیح داد. له‌ مان پس از مهار دو ضربه پنالتی در دیدار یک‌ چهارم نهایی مقابل آرجانتاین، لقب "استاد مهار پنالتی" را از آن خود کرد. وی بعد از جام اروپایی ۲۰۰۸ تیم ملی را وداع گفت.

مانوئل نویر که بسیاری‌ها او را در حال حاضر بهترین دروازه ‌بان جهان می ‌دانند، سنگربانی دروازه آلمان را در جام جهانی ۲۰۱۰ آفریقای جنوبی بر عهده داشت و در جام ۲۰۱۴ برازیل نیز دروازه ‌بان شماره یک است. نویر با پا هم بر روی توپ تسلط دارد. پرتاب‌ های بلند با دست تا میانه‌ های زمین از دیگر ویژگی‌ های مانوئل نویر است. این توانایی به تغییر جهت سریع بازی، هنگامی که آلمانی‌ ها صاحب توپ می‌شوند کمک می‌ کند.