Τέχνη από την Ινδία στη Γερμανία

Η Πραγιάκτα Πόντνις αισθάνεται άνετα στην κουζίνα. Σκηνοθετεί καταστάσεις με σκηνικό ψυγεία, καταψύκτες, πλυντήρια. Στη συνέχεια τα φωτογραφίζει μεταφέροντας μια λίγο απειλητική, φουτουριστική ατμόσφαιρα. Αυτό το έργο είναι ένα σχόλιο για την εξουσία και την ιεραρχία. Παρουσιάζεται στο Μουσείο Τέχνης του Βόλφσμπουργκ μαζί με άλλα έργα γυναικών εικαστικών από την Ινδία.

Η Ρεένα Σάινι Κάλατ βγαίνει από τα όρια. Συνδυάζει φανταστικούς με πραγματικούς κόσμους. Δημιουργεί νέα όντα συνδυάζοντας διαφορετικά είδη. Για παράδειγμα μισός τίγρης και μισή κατσίκα. Σε αυτή τη φωτογραφία αποτυπώνει τη διαμάχη για το Κασμίρ. Ο πίνακας αυτός ανήκει σε μια σειρά από έργα, στα οποία διαρκώς αλλάζουν τα σύνορα.

Η Μπάτι Κερ είναι η μοναδική εικαστικός που δεν γεννήθηκε στην Ινδία. Μεγάλωσε στη Μ. Βρετανία αλλά είχε πάντα το αίσθημα ότι δεν έχει θέση στον χώρο της τέχνης κι έτσι σε ηλικία 23 ετών πήγε στην Ινδία. Εδώ παρουσιάζονται μια σειρά από γυναίκες, πρώην πόρνες, φτιαγμένες από γύψο.

Τα έργα της Βίμπα Γκαλχόρτα εξετάζουν τη σχέση του ανθρώπου με το περιβάλλον. Χρησιμοποιεί πέντε βασικά στοιχεία: νερό, χώμα, φωτιά, αέρα και αιθέρα. Στην ινδουιστική μυθολογία ο αιθέρας αποκαλείται 'Παντσαμπχούτα" και είναι η βάση για κάθε καλλιτεχνική δημιουργία.

Τα έργα της Μίτου Σεν απαιτούν τη σύμπραξη του θεατή για να ξεδιπλώσουν το νόημά τους. Για παράδειγμα χρειάζεται ένας φακός ώστε ο θεατής να ανακαλύψει τα μικρά, κρυφά μηνύματα που μπορεί να υπάρχουν στα έργα. Αυτή τη διαδικασία η Σεν την ονομάζει περφόρμανς.

Η Τεγιάλ Σαχ χρησιμοποιεί την πρόκληση στο έργο της και για το λόγο αυτό έχει λογοκριθεί στην Ινδία. Παίζει με το ρόλο των δυο φύλων και όχι μόνο. Εδώ βλέπουμε μια φωτογραφία από ένα βίντεο, το οποίο ασχολείται με τη σεξουαλικότητα. Πρόκειται για όντα χωρίς φύλο, τα οποία είναι θαμμένα στα σκουπίδια και αναζητούν την επαφή.