«Πάνε πια οι παχιές αγελάδες»: Επειτα από 11χρονη απουσία ο γερμανικός κινηματογράφος επιστρέφει δυναμικά στο Φεστιβάλ των Καννών.

Μετά από 11 χρόνια απουσίας ο γερμανικός κινηματογράφος φαίνεται να επανέρχεται δυναμικά στο διεθνές προσκήνιο. Με την ταινία «Πάνε πια οι παχιές αγελάδες», σε σκηνοθεσία του Χάνς Βαϊνγκάρτνερ η Γερμανία συμμετέχει φέτος στο διαγωνιστικό πρόγραμμα του 57ου Φεστιβάλ των Καννών. Η ταινία προβλήθηκε τη Δευτέρα αποσπώντας πλήθος θετικών σχολίων από κριτές και παρευρισκόμενους. Σκηνοθέτης και πρωταγωνιστές άκουγαν τα συνεχή χειροκροτήματα με ανακούφιση, αλλά και νευρικότητα. Οι ίδιοι θεωρούν μεγάλη τους τιμή να συμμετέχει η Γερμανία, μετά την πολύχρονη αυτή απουσία, και πάλι στο πιο σημαντικό Φεστιβάλ Κινηματογράφου σε διεθνές επίπεδο. Λίγο μετά την επίσημη προβολή, ο πρωταγωνιστής Ντάνιελ Μπρουλ, ο οποίος έγινε γνωστός από την ταινία «Good Bye Lenin», είπε φανερά ενθουσιασμένος από την ανταπόκριση του κόσμου :

«Ναι, είναι τρομερό να βρίσκεται κανείς εδώ. Είναι αισθήματα περιφάνειας, χαράς και νευρικότητας».

Το διάρκειας δύο ωρών κοινωνικό δράμα είναι μία γερμανο-αυστριακή παραγωγή και διηγείται την ιστορία τριών νέων που θέλουν να αντιδράσουν, όντας απογοητευμένοι από τα επακόλουθα της παγκοσμιοποίησης και της ανισότητας. Ετσι αρχίζουν τις διαρρήξεις πολυτελών κατοικιών. Σκοπός τους όμως δεν είναι να κλέψουν, αλλά να προκαλέσουν αναστάτωση στους ιδιοκτήτες αφήνοντας πάντα το μήνυμα «Πάνε πια οι παχιές αγελάδες. Υπογραφή: Οι εκπαιδευτές».

Ο νεαρός γερμανός σκηνοθέτης Βαϊνγκάρτνερ προσπαθεί μέσω της ταινίας αυτής να μιλήσει για μία γενιά που δεν έχει πια όνειρα και φιλοδοξίες:

«Αυτό είναι το θέμα της ταινίας μου. Είναι η απογοήτευση και το ψυχοπλάκωμα, αν θέλετε, που είχα και εγώ στην ηλικία τους. Αυτό που βλέπω και στα σημερινά παιδιά με την έμμονη τάση να επαναστατούν. Το σημερινό σύστημα όμως έχει γίνει τόσο τέλειο, που το δεχόμαστε σαν κάποιος να μας το πουλά βάζοντας μία τιμή επάνω».

Οι τρεις νεαροί πρωταγωνιστές συνεχίζουν το έργο τους, μέχρι την ημέρα που τα πράγματα παίρνουν αναπάντεχη τροπή. Κατά τη διάρκεια μίας διάρρηξης, ο ιδιοκτήτης τους πιάνει επ΄αυτοφόρω. Τα παιδιά δεν βλέπουν άλλη λύση από το να τον απαγάγουν. Ωστόσο αντί να οδηγηθεί η κατάσταση εκτός ελέγχου, όπως ίσως θα περίμενε κανείς, τα πράγματα ηρεμούν. Μέσα από συζητήσεις αποδεικνύεται ότι ο πλούσιος ιδιοκτήτης, που απήγαγαν οι νεαροί, ήταν και αυτός σε νεαρή ηλικία ένας μικρός επαναστάτης. Η σύγκρουση δίνει λοιπόν εδώ τη θέση στην κατανόηση. Η σοβαρότητα δίνει τη θέση της στην κωμωδία για να καταλήξει όμως και πάλι στη σοβαρότητα. Γιατί ας μην ξεχνάμε ότι τελικά ο νεαρός σκηνοθέτης προσπαθεί να περάσει παράλληλα και κάποια πολιτικά μηνύματα.

«Οι θετικές αντιδράσεις που είδα μου έδειξαν ότι οι Γάλλοι ενδιαφέρονται για την ταινία αυτή. Φέτος έχουμε ένα Φεστιβάλ με έντονες πολιτικές αποχρώσεις και γι΄αυτό η ταινία μας ταιριάζει απόλυτα στο γενικότερο κλίμα».