Οι σύροι πρόσφυγες απειλούνται από λιμό

Το Παγκόσμιο Επισιτιστικό Πρόγραμμα ανακοίνωσε την Τρίτη ότι αναγκάζεται να αναστείλει την επισιτιστική βοήθεια για περισσότερα από 1,7 εκατομμύρια πρόσφυγες από τη Συρία. Για τη σίτιση και την υποστήριξη των προσφύγων μόνο τον Δεκέμβριο, απαιτούνται 64 εκατομμύρια δολάρια. Τα χρήματα αυτά ωστόσο δεν υπάρχουν καθώς πολλές χώρες που υποσχέθηκαν οικονομική στήριξη δεν τήρησαν τις δεσμεύσεις τους.

«Πρέπει να γίνει άμεσα κάτι», σχολιάζει η γερμανίδα βουλευτής των Πρασίνων Λουίζ Άμτσμπεργκ. «Θα πρέπει να αυξηθούν οι πόροι. Όταν δεν υπάρχει το μίνιμουμ της περίθαλψης, δεν χρειάζεται να μιλάμε καν για στήριξη των προσφύγων».

Βοήθεια μόνον για τις ομάδες «υψηλού κινδύνου»

Μέχρι σήμερα το Παγκόσμιο Επισιτιστικό Πρόγραμμα του ΟΗΕ ήταν σε θέση να στηρίζει τα δυο από τα συνολικά 3,5 εκατομμύρια των σύρων προσφύγων στις γειτονικές με τη Συρία χώρες. Στο εξής, όπως ανακοίνωσε η εκπρόσωπος του προγράμματος, Αμπέρ Ετέφα, η εναπομείνασα βοήθεια θα επικεντρωθεί σε 200.000 ανθρώπους «που διατρέχουν τον μεγαλύτερο κίνδυνο».

Στο εσωτερικό της Συρίας η κατάσταση παραμένει επίσης δραματική. Η δράση του Ισλαμικού Κράτους όμως, η οποία μονοπωλεί το ενδιαφέρον των διεθνών μέσων ενημέρωσης, επισκιάζει τα εγκλήματα που συνεχίζει να διαπράττει το καθεστώς Άσαντ σε βάρος των πολιτών. Η κατάσταση φαίνεται μάλιστα να ωφελεί προς το παρόν τον σύρο πρόεδρο ο οποίος τείνει «χείρα συνεργασίας» προς τη Δύση στη μάχη κατά των τζιχαντιστών. Η διεθνής κοινότητα διστάζει να ανταποκριθεί προς το παρόν, ωστόσο η πίεση εντείνεται καθώς ολοένα και περισσότεροι εκτιμούν ότι ο μεγαλύτερος κίνδυνος απορρέει όχι από το καθεστώς Άσαντ αλλά από το Ισλαμικό Κράτος.

Η επισιτιστική κρίση ωφελεί τον Άσαντ

Ο δε κίνδυνος της επισιτιστικής κρίσης έρχεται να ενισχύσει ακόμη περισσότερο τη θέση του Άσαντλ. Ο κίνδυνος της πείνας ενδεχομένως να αναγκάσει τους σύρους αντάρτες να τερματίσουν την ένοπλη σύγκρουση με το καθεστώς. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι στην περίπτωση αυτή οι όροι κατάπαυσης του πυρός θα υπαγορεύονταν από το καθεστώς.

Σχεδόν τρεισήμισι χρόνια μετά την έναρξη του εμφυλίου η διεθνής κοινότητα δεν φαίνεται να έχει ούτε τη δύναμη, αλλά ούτε και τη βούληση να συνεχίσει να στηρίζει τους Σύρους. Όπως εκτιμά η Λουίζ Άμτσμπεργκ, ορισμένες χώρες απλώς δεν διαθέτουν πόρους για να βοηθήσουν ενώ άλλες δεν καταβάλλουν τα ποσά που έχουν υποσχεθεί λόγω διαφωνιών σε εσωπολιτικό επίπεδο.

Η ίδια τονίζει ότι είναι πλέον ευθύνη των ισχυρών οικονομιών της Δύσης να ανταποκριθούν και να βοηθήσουν, όχι μόνον οικονομικά, αλλά και απορροφώντας περισσότερους πρόσφυγες. Αυτό, όπως εκτιμά, είναι και προς το δικό τους συμφέρον. «Χώρες όπως ο Λίβανος και η Τουρκία που δέχονται το μεγαλύτερο μέρος των προσφύγων, βρίσκονται αντιμέτωπες με τεράστιες προκλήσεις. Ο Λίβανος είναι ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα χώρας που δεν μπορεί να ανταποκριθεί στο τεράστιο κύμα των προσφύγων. Εμάς τους Ευρωπαίους δεν μας συμφέρει να γίνει και αυτή η χώρα μια νέα εστία κρίσης στην περιοχή».

Kersten Knipp / Κώστας Συμεωνίδης