Οι παράνομες χριστιανικές εκκλησίες στην Κίνα

Μπορεί στο Ολυμπιακό Χωριό του Πεκίνου να μοιράστηκαν στους επισκέπτες 50.000 αντίτυπα της βίβλου,

μπορεί στην Νανγκίν να ρίσκεται το μεγαλύτερο τυπογραφείο εκτύπωσης της βίβλου στον κόσμο,

μπορεί γενικά στην Κίνα λειτουργούν επίσημα δύο μεγάλες χριστιανικές κοινότητες,

αλλά όποιος τολμήσει να κάνει εισαγωγή αντιτύπων της βίβλου στην Κίνα θα έχει σοβαρά προβλήματα με την αστυνομία.

Ως γνωστόν το κινεζικό σύνταγμα εγγυάται την ελευθερία της θρησκευτικής συνείδησης και την άσκηση των θρησκευτικών καθηκόντων, αλλά στην πράξη επιτρέπει την λειτουργία μόνον κρατικά αναγνωρισμένων θρησκευτικών οργανώσεων και κοινοτήτων.

Η Καθολική Πατριωτική Εκκλησία π.χ. είναι αναγνωρισμένη από την κινεζική κυβέρνηση, ανεξάρτητη από το Βατικανό με δικούς της ιερείς και επισκόπους που πληρώνονται από το κινεζικό κράτος.

Αυτό ακριβώς το γεγονός κάνει τους μισούς από τα 70 εκατ. χριστιανών Κινέζων να μην ανήκουν στις αναγνωρισμένες εκκλησίες, αλλά στις λεγόμενες ‘Οικογενειακές Εκκλησίες’, στις οποίες γίνεται η θεία λειτουργία σε μη δηλωμένα στην αστυνομία σπίτια ή νοικιασμένους χώρους, παράνομα ή σε καθεστώς ημιπαρανομίας.

«Αντισυνταγματική η πρακτική της κινεζικής κυβέρνησης»

Η τακτική της κινεζικής κυβέρνησης θεωρείται από τους νεοφώτιστους χριστιανούς υποβολιμαία, όπως υποστηρίζει ένας πιστός, ο δικηγόρος Τσαν Κάι που ανήκει στην οικογενειακή εκκλησία Σιών.

Γιατί; Διότι όπως δηλώνει ο Κινέζος χριστιανός:

«ο χωρισμός κράτους και εκκλησίας είναι το α και το ω της ελεύθερης άσκησης των θρησκευτικών καθηκόντων του κάθε πολίτη.

Δηλαδή η κοσμική κυβέρνηση δεν αναμειγνύεται στα εκκλησιαστικά πράγματα, ούτε έχει το δικαίωμα να αποφασίσει ποια θρησκεία είναι καλή ή κακή.

Όλα αυτά σημαίνουν παραβίαση του δικαιώματος της θρησκευτικής συνείδησης που προβλέπει το σύνταγμα, αλλά σοβαρή παράβαση των αρχών ενός κοσμικού κράτους.»

Χαλάρωση των πιέσεων και σχετική ελευθερία

Ο Τσαν Κάι επισημαίνει επίσης ότι για τους Κινέζους χριστιανούς τώρα τελευταία «χαλάρωσαν τα ασφυκτικά μέτρα παρακολούθησης και γενικά υπάρχει σχετική ελευθερία στις θρησκευτικές εκδηλώσεις.»

Συνηθέστερος τρόπος άσκησης πιέσεων είναι όχι η απαγόρευση της τέλεσης της θείας λειτουργίας, αλλά να ζητά τα στοιχεία των συμμετεχόντων σε αυτές.

Παρ’ όλα αυτά ο αριθμός των μελών στις λεγόμενες ‘Οικογενειακές εκκλησίες’ αυξάνεται καθημερινά, τόσο που στο Πεκίνο πολλές τέτοιες εκκλησίες λειτουργούν εκ περιτροπής, διότι δεν χωρούν πια οι πιστοί στις εσωτερικές αυλές ή στα μεγάλα σαλόνια των σπιτιών.