Γιατί επιμένει το Ιράν;
30 Αυγούστου 2006
Αυτή ήταν και παραμένει η επίσημη θέση της ιρανικής κυβέρνησης αναφορικά με το επίμαχο πυρηνικό της πρόγραμμα και εκφράζει μάλιστα και την πλειονότητα των ιρανών πολιτών. Αυτό τουλάχιστον υποστηρίζει ο ιρανός δημοσιογράφος και συγγραφέας Μπάχμαν Νιρουμάντ, ο οποίος ζει και εργάζεται στο Βερολίνο:
«Οι περισσότεροι Ιρανοί υποστηρίζουν ότι η χώρα τους έχει το δικαίωμα στην ειρηνική χρήση της πυρηνικής ενέργειας. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι η πλειονότητα των ιρανών πολιτών υποστηρίζει και τον ίδιο τον Μαχμούντ Αχμαντινετζάντ. Ο Ιρανός πρόεδρος εκπροσωπεί μία μειονότητα ακραίων ισλαμιστών που έχουν τελείως διαφορετικά πράγματα στο μυαλό τους από τους περισσότερους συμπατριώτες τους. Είναι μία δύσκολη φάση για τους Ιρανούς που ως πατριώτες στέκονται συνήθως πάντα στο πλευρό της κυβέρνησής τους όταν αυτή υπερασπίζεται εθνικά συμφέροντα».
Γιατί όμως μία τόσο πλούσια σε πετρέλαιο χώρα όπως το Ιράν, χρειάζεται την πυρηνική ενέργεια, ρωτήσαμε τον Νιρουμάντ;
«Αυτό το αναρωτιέμαι και εγώ. Το ιρανικό καθεστώς υποστηρίζει ότι τα πετρελαϊκά αποθέματα που διαθέτει μπορεί να εξαντληθούν μέσα στα επόμενα 30 με 40 χρόνια και ακολούθως η χώρα θα είχε μεγάλες ανάγκες σε πυρηνική ενέργεια. Υποστηρίζουν λοιπόν ότι προνοούν και αναπτύσσουν ήδη σήμερα την τεχνολογία αυτή για να μην εξαρτώνται στο μέλλον από άλλες χώρες. Αυτό είναι το επιχείρημά τους, δεν είναι όμως αρκετά πειστικό. Θα μπορούσαν για παράδειγμα να επενδύσουν σε εναλλακτικές πηγές ενέργειες. Ευτυχώς έχουμε άφθονο ήλιο στο Ιράν που θα μπορούσε να βοηθήσει στην παραγωγή ενέργειας».
Το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ είχε δώσει διορία στο Ιράν να προχωρήσει μέχρι τις 31 Αυγούστου στη διακοπή του προγράμματος εμπλουτισμού ουρανίου. Μπορεί πολλοί αναλυτές να θεωρούν προδιαγεγραμμένη την επιβολή κυρώσεων στο Ιράν, ωστόσο όπως σημειώνει ο Ιρανός δημοσιογράφος και συγγραφέας, με αυτόν τον τρόπο η Δύση δεν θα πετύχει πολλά:
«Σε περίπτωση επιβολής κυρώσεων στο Ιράν ή ακόμη και εάν πέσει μία βόμβα στη χώρα, αυτό θα επιφέρει τη διάσπαση της ιρανικής κοινωνίας σε δύο στρατόπεδα. Μία κοινωνία όμως όπου οι περισσότεροι επιθυμούν ήδη σήμερα αλλαγή του πολιτικού σκηνικού. Με τη διάσπαση ένα μέρος των πολιτών θα σταθεί στο πλευρό της κυβέρνησης. Η επιβολή κυρώσεων ή η χρήση στρατιωτικής βίας δεν θα αποδυνάμωνε, αλλά θα ενίσχυε το ιρανικό καθεστώς».