Γιατί δεν ψηφίζουν οι Έλληνες της Νυρεμβέργης;

Σύμφωνα με δημοσίευμα της εφημερίδας inFranken στη Νυρεμβέργη, έναν από τους σημαντικότερους πόλους έλξης ελλήνων μεταναστών κατά τις δεκαετίες '60 και '70, σχεδόν το 30% των ενηλίκων δεν έχει δικαίωμα ψήφου, καθώς δεν διαθέτουν γερμανικό διαβατήριο. Όπως χαρακτηριστικά αναφέρει το άρθρο, σύμφωνα με την απόφαση του Συνταγματικού Δικαστηρίου το 1990, δικαίωμα ψήφου έχουν μόνον οι Γερμανοί πολίτες, όπως αυτοί ορίζονται από το Σύνταγμα. Παρόλα αυτά «κυρίως σε πόλεις όπως η Νυρεμβέργη ζουν πολλοί άνθρωποι με καταγωγή από όλο τον κόσμο. Έτσι ο νέος καγκελάριος δεν θα εκπροσωπεί στο Βερολίνο στην χειρότερη περίπτωση ένα μεγάλο ποσοστό του πληθυσμού. Στη Νυρεμβέργη κατοικούσαν το 2019 περίπου 540.000 άνθρωποι, εξ αυτών 46,5% με μεταναστευτικό υπόβαθρο και 24% αλλοδαποί. Οι περισσότεροι κάτοικοι δίχως γερμανικό διαβατήριο έχουν καταγωγή από την Τουρκία (12,9%), τη Ρουμανία (10,9%) και την Ελλάδα (9,2%)».

Ο συντάκτης επισημαίνει πως στις δύο εκλογικές περιφέρειες της Νυρεμβέργης, το ενδεχόμενο ψήφου όσων έχουν εδώ και χρόνια μόνιμη κατοικία στη Γερμανία «θα μπορούσε να φέρει τα πάνω κάτω στα εκλογικά αποτελέσματα. Και εκεί είναι που υψώνει τη φωνή της η πανγερμανική πρωτοβουλία "Όχι δίχως εμάς, το 14%" η οποία επιδιώκει τη συμμετοχή τους στις εκλογές, κάνοντας έκκληση προς τη γερμανική κυβέρνηση».

Ο φόβος μπροστά στο μίσος των αρνητών

Πλήθος δημοσιευμάτων στον γερμανικό Τύπο αναφέρονται στη δολοφονία 20χρονου εργαζόμενου σε βενζινάδικο. Η taz αναλύει σε άρθρο της τον απόηχο της δολοφονίας, επισημαίνοντας τον κίνδυνο μπροστά στη ριζοσπαστικοποίηση του κινήματος των αρνητών του κορωνοϊού: «Θα είχε κανείς την εντύπωση ότι το ζήτημα των αρνητών του κορωνοϊού έχει διευθετηθεί. Η περίοδος των μεγάλων κινητοποιήσεών τους έχει περάσει, το κίνημα έχει κατακερματιστεί και περιορίζεται πλέον μόνο σε περιπλανώμενες προσωπικότητες που ενστερνίζονται ακραίες θέσεις. Η πλειοψηφία των Γερμανών θεωρεί τα μέτρα κατά της εξάπλωσης του κορωνοϊού λογικά. Αλλά με τη συρρίκνωση του κινήματος των αρνητών, προέκυψε ένα νέο κίνημα. Ένα ριζοσπαστικό απομεινάρι που βυθίζεται όλο και πιο βαθιά σε θεωρίες συνωμοσίας. Γι' αυτούς η πολιτική κατά της πανδημίας αποτελεί ένα ακόμα όχημα για να διατρανώσουν την απόρριψη του κράτους, της πολιτικής και των μέσων ενημέρωσης. Και αυτή την απόρριψη δεν τη νιώθουν πια ως διαμαρτυρία, αλλά ως αντίσταση».

«Υπερδύναμη Τουρκία»

Ο συντάκτης της FAZ Ράινερ Χέρμαν, ειδικός σε θέματα που αφορούν την πολιτική και το Ισλάμ, αναλύει σε άρθρο του την πολιτική του Ερντογάν, αντιπαραβάλλοντάς την με εκείνη του Κεμάλ Ατατούρκ – όπως χαρακτηριστικά αναφέρει, το σύνθημα του Ατατούρκ «Ειρήνη στο εσωτερικό, ειρήνη στον κόσμο» ο Ερντογάν το βλέπει αρκετά διαφορετικά:

«Για πολύν καιρό η Τουρκία αρκέστηκε στην επέκταση της επιρροής της χάρη στην πολιτική μίας «ήπιας ισχύος». Με τις σαπουνόπερες κέρδισε τις καρδιές των Αράβων, με τα προϊόντα την προτίμηση των καταναλωτών σε πολλές χώρες. Μετά την πτώση του Σιδηρού Παραπετάσματος, η Κωνσταντινούπολη έγινε και πάλι αυτό που ήταν για αιώνες: το πολιτιστικό και οικονομικό κέντρο μιας περιοχής που εκτείνεται πέρα ​​από την Τουρκία. Επιπλέον, η τουρκική δημοκρατία συστήθηκε ως πρότυπο για τους γείτονές της στη Μέση Ανατολή. Η Τουρκία, η οποία ήταν για καιρό εσωστρεφής, ήταν και πάλι μια αξιοσημείωτη πολιτική δύναμη. Και θα μπορούσε να έχει παραμείνει έτσι, αν η Τουρκία δεν ήταν πολύ μικρή ως σκηνή για τον πρόεδρό της Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν».

Κλείνοντας ο συντάκτης υπογραμμίζει πως «παρά την αυταρχική πολιτική του Ερντογάν, η πολιτική τάξη στην Τουρκία είναι πιο ελκυστική για πολλούς μουσουλμάνους σε σύγκριση με τη στρατιωτική δικτατορία στην Αίγυπτο, ενώ το τουρκικό Ισλάμ είναι πιο ανεκτικό από τον ισλαμισμό των Βαχαβιτών της Σαουδικής Αραβίας. Η σουνιτική Τουρκία είναι επίσης πιο ελκυστική από την Ισλαμική Δημοκρατία του Ιράν, η οποία υποστηρίζει αποκλειστικά τα συμφέροντα των σιιτών μουσουλμάνων». Αναφερόμενος μάλιστα στις ενταξιακές διαπραγματεύσεις της χώρας με την ΕΕ, επισημαίνει πως «ο Ερντογάν δεν δίνει την εντύπωση ότι βλέπει την Τουρκία πολιτικά ή πολιτιστικά ως μέρος της Δύσης. Αλλά αυτές (σ.σ. οι επαφές) είναι κάτι το οποίο χρειάζεται για την οικονομία και την ασφάλεια της χώρας του και εν τέλει δεν συμπεριφέρεται και πολύ διαφορετικά από κάποιους άλλους ηγέτες κρατών της ΕΕ».

Χρύσα Βαχτσεβάνου