Ένα βιβλίο αλλιώτικο από τα άλλα: ο Έλληνας μουσικός Βασίλης Νικητάκης από την Κολωνία εκδίδει τις παρλάτες από τις συναυλίες του

Πρόκειται για διηγήσεις από την Ελλάδα, για τη μετανάστευση, για προσωπικές εμπειρίες, που συνδέονται με τη μουσική που έπαιζε. Μια μουσική που είναι ρεμπέτικο και μπλουζ ταυτόχρονα χωρίς να μπορείς να διακρίνεις πάντα πιο μουσικό είδος δαμάζει το άλλο. Χαρακτηριστικό είναι το κομμάτι που ο Βασίλης Νικητάκης ονομάζει 'Χουκερόπουλος' παίζοντας με το όνομα του διάσημου Αμερικανού μουσικού Τζον Χούκερ:

"Ο 'Χουκερόπουλος' είναι μια τρελή περίπτωση. Όταν έπαιζα μπλουζ, πάντα έβγαινε κάτι σαν ρεμπέτικο. Έτσι ησύχαζε μέσα μου ο Έλληνας. Στο κομμάτι αυτό έχεις στα αυτιά σου τον ήχο του μπλουζ και όμως παίζεις γραμμές και μουσικά χρώματα από το ρεμπέτικο."

Κάπως έτσι μιλούσε και μιλάει στις συναυλίες του ο Νικητάκης γνωστός πιο πολύ ως Νικ ή Νίκι. Κάπως έτσι σύνδεσε τόσο στενά την προσωπική και συλλογική πορεία των μεταναστών, τη Γερμανία, την Κολωνία με την ιστορία και ειδικά με τον εμφύλιο, που δεν έζησε, αλλά ήθελε να μάθει το γιατί αυτού του πολέμου, το πραγματικό, όχι το κόκκινο ή το μαύρο, όχι το επίσημο ή το παράνομο. Όχι μόνον αυτά, αλλά τα πάντα. Αναζητώντας λοιπόν ταυτότητα και ανασκαλεύοντας τις οικογενειακές μνήμες συνειδητοποιήσε ότι:

"Εμείς οι Έλληνες, όταν λέμε τη γνώμη μας για κάποιο θέμα, έχουμε την τάση να αυτοπροβαλόμεθα, να επιδεικνύουμε τις γνώσεις και τις ικανότητές μας. Όταν συζητούσα στην αρχή με Έλληνες δεν μπορούσα να διακρίνω το γεγονός από την άποψη, τον υποκειμενισμό, από την αντικειμενικότητα. Έτσι κανένας δεν ικανοποίησε ποτέ την περιέργειά μου για αντικειμενικότητα, για τον εμφύλιο ως γεγονός. Ούτε οι ειδικοί. Εκείνοι πάλι ενώ είχαν να πουν 'κάτι' για την ιστορία της χώρας τους, απλοποίησαν τα πράγματα και μάλιστα έβγαλαν και χρήματα από αυτό. Σήμερα έχω προσωπική άποψη και δεν μιλάω πια για το θέμα αυτό. Δεν έχει νόημα. Υπάρχουν εξάλλου ακόμη ευαισθησίες και φορτισμένες αντιδράσεις. Νομίζω ότι στους περισσότερους δεν επουλώθηκαν οι πληγές. Ο προσωπικός πόνος είναι ακόμη μεγάλος."

Αυτές και άλλες από τις παρλάτες του Νικητάκη, φορές-φορές αστείες, άλλες φορές κυνικές, αλλά πάντα ζεστές και ανθρώπινες έκαναν την Ακαδημία της Κολωνέζικης Διαλέκτου και τον εκδοτικό οίκο Μπάχεμ, έναν από τους παλαιότερους της Γερμανίας, να χρηματοδοτήσουν τις προφορικές διηγήσεις του καλλιτέχνη και να κατατάξουν το περιεχόμενό τους και τη μουσική που τα συνοδεύει στην 'πολιτιστική κληρονομιά' της Κολωνίας.

Το βιβλίο με το cd πωλείται μόνον στα βιβλιοπωλεία και κυκλοφόρησε πριν 10 μέρες. Ο τίτλος του 'Άιγκελσταϊν', είναι το όνομα της συνοικίας που έζησε ο καλλιτέχνης με την οικογένειά του σαν παιδί.

Βιβή Παπαναγιώτου