SZ: «Στην Κύπρο δεν πέφτουν σφαίρες, χύνονται δάκρυα»

«Η Κύπρος είναι παραλία, ήλιος, αλλά και μια παγωμένη σύγκρουση: ελληνικός Νότος, τουρκικός Βορράς, ανοιχτές πληγές. Και τώρα υπάρχουν και Ισραηλινοί και Λιβανέζοι που διαφεύγουν από τις βόμβες στη Μέση Ανατολή. Καλώς ήρθατε σε ένα νησί εγκλωβισμένο ανάμεσα σε πολέμους» - έτσι ξεκινά το εκτενές ρεπορτάζ της Süddeutsche Zeitung για τη διαιρεμένη Κύπρο.

Στο επίκεντρο της αφήγησης ο συντάκτης τοποθετεί προσωπικά βιώματα ανθρώπων που ζουν εκεί. Ο Γιάννης Ρούσου είναι οδηγός λεωφορείου και ξεναγός. Ήταν 15 χρονών το 1974 – τώρα είναι 65: «Σήμερα αυτοαποκαλείται "Mister John" για τους τουρίστες, κάτι που αναγράφεται και στο λεωφορείο του. Προσφέρει ξεναγήσεις μισής ημέρας με θέμα την ιστορία της Κύπρου. (...) Κάθε μέρα είναι ένα σύντομο ταξίδι στο παρελθόν του. (...) Και ενώ ο Ρούσου ξεναγεί τους τουρίστες στη σύγκρουση που βίωσε ο ίδιος, μία άλλη σύγκρουση στην περιοχή έχει ήδη ξεκινήσει, στην άλλη πλευρά της θάλασσας. Εκεί, στη Μέση Ανατολή, υπάρχει διάχυτος ο φόβος μπροστά σε μία επόμενη κλιμάκωση. Το Ισραήλ, το Ιράν, η Χεζμπολάχ. Στην Κύπρο ανοίγεις το ραδιόφωνο του αυτοκινήτου και ακούς αραβικά από έναν λιβανέζικο ραδιοφωνικό σταθμό. Η Βηρυτός απέχει μόλις 200 χιλιόμετρα και το Τελ Αβίβ λίγο περισσότερο. Μόλις 45 λεπτά με το αεροπλάνο».

Κατά τη διάρκεια της ξενάγησης στην Αμμόχωστο εμφανίζεται ο "Mister Ahmet", «ένας συνταξιούχος καθηγητής αγγλικών με βρετανική προφορά και καπέλο του μπέιζμπολ». O κύριος Αχμέτ αυτοπροσδιορίζεται ως «ο καλύτερος εχθρός του "Mister John"». Όπως επισημαίνει ο ρεπόρτερ της SZ, «Δεν γνωρίζονταν τότε, ο "Mister Ahmet" και ο "Mister John", ωστόσο και οι δύο μεγάλωσαν εδώ. Ο Γιάννης Ρούσου απομακρύνεται περπατώντας από τους τουρίστες, αφήνει την ξενάγηση στα χέρια του καλύτερου εχθρού του, σαν να μην θέλει να την ακούσει ο ίδιος για ακόμα μία φορά. (…) Συνηθίσατε τη διαιρεμένη πατρίδα; Όχι, ποτέ, αποκρίνεται ο Αχμέτ. Βάζει τα κλάματα και απομακρύνεται από τους τουρίστες, ζητώντας συγγνώμη. Ντρέπεται. Κάθε μέρα παίζει τον ρόλο του ξεναγού, προσπαθεί με χιούμορ να πολεμήσει τη θλίψη. Και μετά αυτή η ερώτηση: Το συνηθίσατε; "Όχι", λέει, "δεν το συνηθίζεις ποτέ αυτό"».

Πώς θα μείνει στην ιστορία ο Τζο Μπάιντεν;

Υπάρχουν δύο εκδοχές για το πώς μπορεί να μείνει στην ιστορία ο Τζο Μπάιντεν, γράφει η Frankfurter Allgemeine Zeitung: «Η μία είναι αυτή που άφησε να εννοηθεί το βράδυ της Δευτέρας στο συνέδριο των Δημοκρατικών στο Σικάγο, όταν αποχώρησε υπό τον ήχο των χειροκροτημάτων από τους φίλους και τις φίλες του κόμματος. Ως ένας ανιδιοτελής μαχητής της Δημοκρατίας που αγαπά τη χώρα του περισσότερο από το αξίωμά του, όπως είπε και ο ίδιος στην ομιλία του. Ένας ηγέτης που δίνει το καλό παράδειγμα. Σε αυτή την εκδοχή, ο Τζο Μπάιντεν εγκατέλειψε την εξουσία για το καλό της χώρας, παρόλο που ο ίδιος δεν πίστευε ότι είχε έρθει ακόμη η ώρα του».

Σε αυτή τη θετική ανάγνωση των γεγονότων, ο Τζο Μπάιντεν βρέθηκε στα χνάρια του Τζορτζ Ουάσινγκτον, γράφει ο συντάκτης της FAZ, υπενθυμίζοντας ότι ο πρώτος πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών παραιτήθηκε μάλιστα οικειοθελώς από την εξουσία δύο φορές.

Σε ό,τι αφορά ωστόσο την αποχώρηση του Τζο Μπάιντεν από την προεκλογική εκστρατεία του 2024, το ιστορικό της αποτύπωμα θα κριθεί από το εκλογικό αποτέλεσμα και το εάν η Κάμαλα Χάρις κερδίσει τις εκλογές, θεωρεί ο συντάκτης: «Αν όχι, η ιστορία θα κρίνει τον Μπάιντεν με λιγότερη επιείκεια. Στην περίπτωση εκείνη θα θεωρηθεί ότι ήταν αυτός που άνοιξε τον δρόμο για την επιστροφή του Ντόναλντ Τραμπ στον Λευκό Οίκο, επειδή αρνήθηκε να αντιληφθεί τα σημεία των καιρών, επειδή αγνόησε τα όριά του, επειδή προσκολλήθηκε για καιρό στην εξουσία. Επειδή αποχώρησε μόνο όταν το κόμμα τον ανάγκασε να το κάνει». Ο Τζο Μπάιντεν αποθεώνεται ως ήρωας αυτές τις μέρες, αλλά αλίμονό του αν υπάρξει μία ανώμαλη προσγείωση για την Κάμαλα Χάρις, συνοψίζει ο συντάκτης.