1. Μετάβαση στο περιεχόμενο
  2. Μετάβαση στο κύριο μενού
  3. Μετάβαση σε περισσότερους ιστοτόπους της DW

Libération: Αισθητή η απουσία ενότητας στην ΕΕ

Στέφανος Γεωργακόπουλος1 Σεπτεμβρίου 2008

Το έκτακτο ευρωπαϊκό συμβούλιο με αφορμή τη κρίση στον Καύκασο, το συνέδριο των Ρεπουμπλικανών και το πρόβλημα των παράνομων μεταναστών στην Πάτμο είναι τα θέματα της επισκόπησης τύπου.

https://p.dw.com/p/F8Vs
Η ΕΕ σε αναζήτηση κοινής γράμμης έναντι της ΜόσχαςΕικόνα: DW-Montage/Bilderbox.de

Η γερμανική εφημερίδα Frankfurter Rundschau, η επισημαίνει ενόψει της Συνόδου Κορυφής στις Βρυξέλλες: Η ΕΕ πρέπει να δει τον ρόλο της στην κρίση σαν μια ευκαιρία. Για μια ακόμα φορά όμως η απουσία ενότητας κάνει αισθητή την παρουσία της. Οι ανατολικοευρωπαϊκές χώρες αισθάνονται επιβεβαιωμένες στην καχυποψία τους έναντι της Ρωσίας και ζητούν το πράσινο φως των δυτικοευρωπαίων για την επιβολή κυρώσεων. Οι περισσότερες χώρες-μέλη ωστόσο δεν πιστεύουν ότι μια τιμωρία της Ρωσίας θα οδηγήσει στην ειρήνευση. Αν η ΕΕ ήταν τουλάχιστον σύμφωνη στα βασικά σημεία της στρατηγικής της έναντι της Μόσχας τότε ο ρόλος του διαμεσολαβητή που έχει αναλάβει θα γίνονταν σεβαστός. Τότε οι Ευρωπαίοι θα ήταν σε θέση να κλείσουν τα αυτιά τους την προπαγάνδα της Μόσχας και της Τιφλίδας. Τότε θα μπορούσαν να προετοιμάσουν αποστολή παρατηρητών του ΟΟΣΑ στην Γεωργία και να φέρουν όλες τις εμπλεκόμενες πλευρές στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων.

Η Frankfurter Allgemeine Zeitung παρατηρεί: Οι ηγέτες των 27 ελπίζουν ότι η Μόσχα θα συνειδητοποιήσει σύντομα πόσο επιζήμια ήταν η εισβολή στη Γεωργία για την ρωσική οικονομία και την εικόνα της χώρας διεθνώς. Η ξεκάθαρη απόρριψη της ρωσικής στρατιτικής επέμβασης έναντι της Γεωργίας από τις χώρες της Ασίας στη Σύνοδο Κορυφής της Οργάνωσης Συνεργασίας της Σαγκάης στηρίζει τις ευρωπαϊκές ενδόμυχες ελπίδες.

Πιο απαισιόδοξο είναι το σχόλιο της γαλλικής εφημερίδας Libération ως προς τη στάση των Ευρωπαίων έναντι της Μόσχας: Φυσικά και δεν θα κάνουμε –σχεδόν- τίποτα απέναντι στις ρωσικές πράξεις βίας. Σχεδόν τίποτα διότι κατ΄ αρχήν δεν είμαστε καν σύμφωνοι πια θα ήταν η κατάλληλη απάντηση. Δεν θα κάνουμε σχεδόν τίποτα από τη στιγμή που δεν υπάρχει ένα ευρωπαϊκό όργανο, το οποίο να έχει βάρος όπως η αμερικανική διπλωματία. Δεν θα κάνουμε σχεδόν τίποτα διότι ποτέ δεν καθίσαμε να σκεφτούμε ποιες σχέσεις θέλουμε με τη Ρωσία του Πούτιν, η οποία διαφέρει τόσο από εκείνη του Γκορμπατσόφ ή του Γιέλτσιν.

Ενόψει του συνεδρίου των Ρεπουμπλικανών που ξεκινά σήμερα η ελβετική εφημερίδα Neu Zürcher Zeitung σχολιάζει την στάση του Τζον ΜακΚέην έναντι της Ρωσίας με αφορμή την κρίση στον Καύκασο: Από τους δύο υποψηφίους για την προεδρία ο ΜακΚέην είναι εκείνος που βρήκε τα πιο ξεκάθαρα λόγια για να στηλιτεύσει την στρατιωτική επέμβαση της Μόσχας. Όχι μόνο καταδίκασε την εισβολή, αλλά ζήτησε και την απομάκρυνση της Ρωσίας από τους G8. Ο Τζον ΜακΚέην δεν εξήγησε ωστόσο αν η απάντησή του ήταν απλά μια πρώτη αντίδραση στη ρωσική πρόκληση ή αν ήταν αποτέλεσμα στρατηγικής που θα ακολουθήσει αν βέβαια εκλεγεί απέναντι της Μόσχας. Από την πλευρά του ο Μπάρακ Ομπάμα καταδίκασε μεν την εισβολή ήταν ωστόσο ασαφής ως προς τις πολιτικές συνέπειες της ρωσικής επέμβαση. Που σημαίνει ότι θα πρέπει να περιμένουμε την ορκωμοσία του νέου προέδρου για δούμε ποια πορεία θα ακολουθήσουν στο μέλλον οι αμερικανορωσικές σχέσεις

«Ευρώπη ερχόμαστε» είναι ο τίτλος άρθρου του γερμανικού περιοδικού Der Spiegel για τους παράνομους μετανάστες που φθάνουν καθημερινά στις ακτές της Πάτμου: Σύμφωνα με επίσημα στοιχεία το 2007 η Ελλάδα δέχθηκε περισσότερους από 112.000 παράνομους μετανάστες. Που σημαίνει διπλασιασμό σε σχέση με πρόπερσι, σημειώνει το γερμανικό περιοδικό: Η Πάτμος με τους 3.000 κατοίκους είναι η τέλεια Ευρώπη, έτσι όμως η Ευρώπη θα ήθελε να είναι: καταγάλανα νερά, ευτυχισμένοι τουρίστες και κάτοικοι που ζουν καλά από τα τοπικά εδέσματα και τις ενοικιάσεις αυτοκινήτων. Σε αυτή την ειδυλλιακή εικόνα δεν ταιριάζουν παράνομοι μετανάστες. Από την Πάτμο οι μετανάστες μεταφέρονται μερικές μέρες αργότερα στην Αθήνα. Στο διάστημα που μεσολαβεί όμως καλό θα ήταν για του κατοίκους του νησιού να μην φαίνονται πουθενά. Όμως αυτό δεν είναι εφικτό. Οι ακάλεστοι «φιλοξενούμενοι» θέλουν να δουν πως είναι η γη της επαγγελίας: να την μυρίσουν, να τη γευτούν. Παρά την αντίσταση των κατοίκων τίποτα δεν μπορεί να σταματήσει τους εξαθλιωμένους οικονομικούς αφρικανούς μετανάστες που θέλουν να αγγίξουν τον παράδεισο που ονειρεύτηκαν.