75 χρόνια φεστιβάλ κινηματογράφου στη Βενετία

Οι Κάνες είναι για το σινεμά η καρδιά των κινηματογραφικών εμπορικών συναλλαγών. Το Βερολίνο θεωρείται ο εγκέφαλος και η Βενετία η καρδιά του κινηματογράφου. Η πόλη των δόγηδων οφείλει τη φήμη της όχι μόνο στην ποιότητα των ταινιών αλλά και στην ομορφιά και στην ατμόσφαιρα της πόλης. Εκεί γεννήθηκε πριν από 75 χρόνια το πρώτο φεστιβάλ κινηματογράφου στον κόσμο με τη θρυλική ταινία του Ρούμπεν Μαμούλιανς «Δρ Τζέκυλ και μίστερ Χάιντ», η οποία προβλήθηκε στον προαύλιο χώρο του νεοκτισθέντος τότε ξενοδοχείου Excelsior. O τότε όμως διευθυντής του καλλιτεχνικού φεστιβάλ της Βενετίας Κοντε Βόλπι, ο οποίος είχε διοργάνωση και την έκθεση στα Giardini, στους περίφημους κήπους της πόλης δεν ήταν μόνο ένας πάμπλουτος βιομήχανος αλλά και ένας επιστήθιος φίλος του Μουσολίνι. Το 1934 είχε θεσπιστεί μάλιστα το βραβείο «Coppa Mussolini» για την καλύτερη ξένη αλλά και ιταλική ταινία. Η τελετή έναρξης έμοιαζε πάντως περισσότερο με την κομματική τελετή.

Το 1940, 1941 και 1942 παρουσιάζονταν σχεδόν αποκλειστικά γερμανικές και ιταλικές ταινίες. Όταν το 1946 ξεκίνησε και πάλι να λειτουργεί ήταν χαμηλών τόνων. Ένα χρόνο όμως αργότερα το 1947 θεωρήθηκε μια από τις πιο επιτυχημένες χρονιές. Από τότε άρχισε να απονέμεται ως βραβείο και το «Χρυσό Λιοντάρι» το οποίο μαζί με τα Όσκαρ και το Χρυσό Φοίνικα στις Κάνες θεωρείται ένα από τα πιο σημαντικά κινηματογραφικά βραβεία.

Η μεγάλη εποχή της Βενετίας ξεκινούσε. Εκεί ανακαλύφθηκε το έργο του Ακίρα Κουροσάβα και του Ινγκμαρ Μπέργκμαν. Αλλά και οι σημαντικοί Ιταλοί σκηνοθέτες όπως ο Βισκόντι, ο Αντονιόνι και ο Φελίνι γιόρτασαν εκεί τις μεγαλύτερες επιτυχίες τους. Το Φεστιβάλ της Βενετίας μετατράπηκε σε ένα από τα σημαντικότερα φεστιβάλ ανακάλυψης των σεναριογράφων. Το 1968 ήρθε και πάλι η σειρά του γερμανικού κινηματογράφου με τη βράβευση του Αλεξάντερ Κλούγκε. Την ίδια χρονιά πάντως το φεστιβάλ υπέστη ένα μεγάλο πλήγμα εξαιτίας των διαμαρτυριών των νέων σκηνοθετών. Παρόμοια ήταν η κατάσταση σε Βερολίνο και Κάνες. Μόνο όμως το Φεστιβάλ της Βενετίας έκανε ένα διάλειμμα 11 χρόνων. Ξεκίνησε και πάλι το 1979 σε ένα κόσμο στον οποίο εντωμεταξύ λειτουργούσαν ήδη 600 φεστιβάλ κινηματογράφου. Το 1981 βραβεύθηκε και πάλι μια γερμανική ταινία της Μαργκαρέτε φον Τρόττα «Τα μολυβένια χρόνια» και ένα χρόνο αργότερα το 1982 ο Βιμ Βέντερς με «Την κατάσταση των πραγμάτων»

Σήμερα οι ειδικοί του κινηματογράφου μιλούν για μια χαμένη λάμψη όμως το μήνυμα του Φελίνι «Ζήτω ο κινηματογράφος» παραμένει πάντα επίκαιρο.