Πωλείται… δεινόσαυρος

Στα μουσεία Φυσικής Ιστορίας επικρατεί συνήθως απόλυτη ησυχία. Μερικοί βαριεστημένοι μαθητές χάνονται ανάμεσα σε προϊστορικά ζώα και ανθρώπους. Βέβαια, μικροί και μεγάλοι επισκέπτες μαγνητίζονται από τις «γιγάντιες σαύρες» που εξαφανίστηκαν χιλιάδες χρόνια πρι. Σε αντίθεση με τα σκόρπια κόκκαλα και τα ταριχευμένα ζώα πίσω από τις γυάλινες βιτρίνες, οι δεινόσαυροι, ακόμη και ως πλαστικές ρέπλικες που βρυχώνται και στρέφονται επιθετικά προς το κοινό, αποτελεί το ζενίθ μίας τέτοιας επίσκεψης. Και αν και σήμερα κανείς δεν μπορεί να είναι σίγουρος για το αν ο ήχος αυτός έχει την παραμικρή ομοιότητα με εκείνον που έβγαζαν, ο στόχος επετεύχθη: το ενδιαφέρον στο κοινό έχει ξυπνήσει και αυτό είναι εν τέλει που έχει σημασία.

Πώληση με το μέτρο

Η επιστημονική κοινότητα είναι έξαλλη από χθες, Πέμπτη, με τη δημοπρασία που έλαβε χώρα στον Πύργο του Άιφελ του Παρισιού, κατά την οποία στο σφυρί βγήκε ένας δεινόσαυρος 155 εκ. ετών της οικογένειας των Διπλόδοκων. Στόχος του οίκου Aguttes ήταν η πώληση σκελετού μήκους 13 μέτρων και ύψους 6,20 μέτρων ονόματι «Σκίνι», δηλαδή κοκκαλιάρης, έναντι 1,5-2 εκ. ευρώ. Βέβαια προς το παρόν δεν έχει βρεθεί αγοραστής που να θέλει να διαθέσει το συγκεκριμένο ποσό. Επιπλέον πρόκειται για ένα ποσό που δεν μπορεί να διαθέσει κανένα δημόσιο ερευνητικό ίδρυμα. Συνεπώς είναι πολύ πιθανό ο «Σκίνι» να καταλήξει σε κάποια ιδιωτική συλλογή. Μία μεγάλη απώλεια όχι μόνο για το κοινό, αλλά και για την επιστήμη.

Αναγνώριση της αξίας από το κοινό

Παρεμπιπτόντως, τα οστά του «Σκίνι» δεν βρίσκονταν μέχρι πρότινος σε κάποια σκοτεινή και σκονισμένη αίθουσα ενός μουσείου, αλλά στον τέρμιναλ 5 του αεροδρομίου Χίθροου στο Λονδίνο. Σίγουρα αρχικά ξενίζει το γεγονός ότι κατά τη διάρκεια των τελευταίων ετών εκτός από μουσεία με αγοραστική δύναμη σε χώρες της Ανατολής υπάρχουν και ξενοδοχεία και εμπορικά κέντρα που δείχνουν να ενδιαφέρονται για την απόκτηση ενός αυθεντικού δεινοσαύρου. Όμως, αν η επιστημονική κοινότητα μπορεί να εγγυηθεί για την συντήρησή τους και παραμείνουν προσβάσιμα από τον κόσμο, αναφέρει ο Αλεξάντερ Φρόιντ, και γιατί όχι; Φυσικά τα σημαντικά ευρήματα θα πρέπει να παραμείνουν σε κάθε περίπτωση στην ιδιοκτησία δημόσιων οργανισμών. Απαραίτητη προϋπόθεση είναι βέβαια η προβολή αυτών των μουσείων και εκθέσεων μέσα από εκδηλώσεις για ενήλικες, παιδικά προγράμματα και ξεναγήσεις που θα ξυπνήσουν το ενδιαφέρον των επισκεπτών.

Αλεξάντερ Φρόιντ

Επιμέλεια: Χρύσα Βαχτσεβάνου