Ο ιμπρεσιονισμός συνταντά τον εξπρεσιονισμό
Παρίσι - Βερολίνο. Η παλιά Πινακοθήκη του Βερολίνου για πρώτη φορά παρουσιάζει έργα ιμπρεσιονιστών και εξπρεσιονιστών ζωγράφων κατ΄αντιπαράθεση.
Η πλούσια συλλογή του Βερολίνου
Το ό,τι η Παλιά Πινακοθήκη του Βερολίνου διαθέτει μια πλούσια συλλογή με έργα Γάλλων ιμπρεσιονιστών το οφείλει σε έναν άνθρωπο κυρίως: τον Χούγκο φον Τσούντις, διευθυντή της Πινακοθήκης από το 1896 μέχρι το 1909. Με την αγορά του έργου του Μανέ "Στον χειμωνιάτικο κήπο" (1878/79) εγκαινίασε την πρώτη μουσειακή συλλογή ιμπρεσιονιστών στην Γερμανία.
Το αποκορύφωμα του εξπρεσιονισμού
Ο διάδοχος του Χούγκο φον Τσούντις ήταν ο Λούντβιχ Γιούστι, ο οποίος διετέλεσε διευθυντής από το 1909 μέχρι το 1933 και διεύρυνε τη συλλογή με έργα εξπρεσιονιστών ζωγράφων. Τα έργα ήταν κυρίως Γερμανών καλλιτεχνών όπως του Φραντς Μαρκ, του Άουγκουστ Μάκε ή του Ερνστ Λούντβιχ Κίρχνερ.
Ελαφρότητα και ομορφιά
Και τα δυο στιλ επικρίθηκαν αρχικά. Ωστόσο αργότερα χρησιμοποιήθηκαν ευρέως σε καρτ ποστάλ και ημερολόγια. Ίσως για την απλότητα και την ομορφιά τους. Το έργο "Οι δυο χορεύτριες" (1910/11) του Έρνστ Λούντβιχ Κίρχνερ είχε έναν καλλιτεχνικό άλλα και έναν κοινωνικό μήνυμα. Παρουσίαζε τις χορεύτριες που βρίσκονται στο περιθώριο.
Ελεεινή βρωμιά
Τα έργα του εξπρεσιονισμού δεν άφηναν καλές εντυπώσεις ούτε στην αγορά τέχνης. Ακόμα και ο καλλιτέχνης Άντολφ Μέντζελ θεωρούσε πως οι πίνακες του Μανέ, του Μονέ και του Ντεγκά ήταν "απαίσιοι" και "ελεεινοί". Εδώ είναι ο πίνακας του Ντεγκά "Χορεύτριες στην αίθουσα πρόβας" (γύρω στο 1891).
Ο φρέσκος άνεμος του ιμπρεσιονισμού
Ο τεχνοκριτικός Μαξ Όσμπορν είχε διαφορετική άποψη. Πίστευε ότι άνοιξε ένα καινούργιο παράθυρο στην τέχνη και μπήκε φρέσκος αέρας. Οι καλλιτέχνες βγήκαν με τα καβαλέτα τους στη φύση και ζωγράφιζαν λίμνες, ποτάμια, αγρούς, σκηνές από την πόλη. Εδώ ένας πίνακας του Ρενουάρ του 1881 με τον τίτλο "Ανθισμένες καστανιές".
Παρίσι εναντίον Βερολίνου
Τα ιμπρεσιονιστικά και τα εξπρεσιονιστικά έργα είναι γεμάτα αντιθέσεις. Η τέχνη των εντυπώσεων ενάντια στην τέχνη της έκφρασης. Γάλλοι καλλιτέχνες εναντίον Γερμανών ζωγράφων. Το περίεργο πάντως είναι πως όσο παρατηρεί κανείς τις διαφορές τόσο εντοπίζει και τις ομοιότητες. Εδώ ένας πίνακας του Πισαρό με τον τίτλο "Ο δρόμος της Μονμάρτης τη νύχτα" (1897).
Έργα χωρίς πολιτικό στίγμα
Τα έργα των Γερμανών εξπρεσιονιστών είναι έργα διαμαρτυρίας απέναντι σε μια συντηρητική κοινωνία ωστόσο στην πλειονότητά τους δεν είχαν πολιτικό χαρακτήρα. Μόλις μετά το 1910 και το ξέσπασμα του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου τα έργα άρχισαν να γίνονται περισσότερο πολιτικά.
Αντιθέσεις και ομοιότητες
Η έκθεση "Ιμπρεσιονισμός - Εξπρεσιονισμός. Αλλαγές στην τέχνη" παρουσιάζεται από 22 Μαϊου μέχρι 20 Σεπτεμβρίου στην Παλιά Πινακοθήκη του Βερολίνου. Παρουσίαζονται 160 ιμπρεσιονιστικά και εξπρεσιονιστικά έργα Γάλλων και Γερμανών ζωγράφων, αναμεσά τους και το έργο του Καρλ Σμιτ Ρότλουφς με τον τίτλο "Το κορίτσι μπροστά στον καθρέφτη" (1915).