Ξύλινο φίλτρο νερού

Φανταστείτε κάποιος να σας έλεγε ότι θα μπορούσατε να αποτρέψετε το θάνατο εκατομμυρίων ανθρώπων σε όλο τον κόσμο με ένα μόνο μικρό κομματάκι ξύλο. Κάτι που μοιάζει καταρχάς ουτοπικό θα μπορούσε να γίνει πραγματικότητα χάρη σε μια ερευνητική ομάδα από το Ινστιτούτο Τεχνολογίας στη Μασαχουσέτη.

Να πάρουμε όμως τα πράγματα με τη σειρά. Πριν από μερικά χρόνια ο μηχανικός Ρόχιτ Κάρνικ σε μια ημερίδα του ΝΑΤΟ κρυφάκουγε τη συζήτηση φίλων του βιολόγων. Το θέμα τους ήταν τα φυτά και το ξύλημά τους, δηλαδή το ξυλώδες μέρος του φυτού. Το ξύλημα μεταφέρει νερό από τις ρίζες στα κλαδιά και στα φύλλα. Και ο Ρόχιτ Κάρνικ είχε μια ιδέα: γιατί να μην γίνει μια προσπάθεια ώστε το ξύλημα να χρησιμοποιηθεί ως ένα φυσικό, φθηνό φίλτρο νερού;

Το ξύλημα διαθέτει μεμβράνες με πολύ λεπτούς πόρους, οι οποίοι μπορούν να συγκρατούν μικροσκοπικά μόρια. Με τον τρόπο αυτό παρεμποδίζεται η μεταφορά μέσα στο φυτό νερού με φυσαλίδες. Αυτές θα μπορούσαν να είναι θανατηφόρες για το φυτό, όπως άλλωστε και για τον άνθρωπο. Η προσδοκία του Κάρνικ είναι ότι οι μεμβράνες αυτές δεν θα μπορούσαν μόνο να φιλτράρουν τις φυσαλίδες αλλά και τα βακτηρίδια και να κάνουν το μολυσμένο νερό πόσιμο.

1,6 εκατομμύρια άνθρωποι νοσούν από μολυσμένο νερό

Οι επιστήμονες κατασκεύασαν ένα φίλτρο από ξύλο πεύκου και ένα λάστιχο. Η ερευνητική ομάδα του Κάρνικ εργάζεται εδώ και αρκετό καιρό πάνω σε αυτές τις μεμβράνες που μπορούν να το κάνουν το νερό πόσιμο. Ωστόσο, σύμφωνα με τα μέχρι τώρα επιστημονικά στάνταρ, η κατασκευή του φίλτρου είναι σχετικά ακριβή. Παρόλα αυτά, σύμφωνα με τον Γερμανό επιστήμονα, τα πρώτα αποτελέσματα των πειραμάτων ήταν θετικά.

Σύμφωνα με τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας, κάθε χρόνο σε όλο τον κόσμο νοσούν 1,6 εκατομμύρια άνθρωποι από μολυσμένο νερό. Το 90% είναι παιδιά. Οι μέχρι σήμερα συμβατές μέθοδοι καθαρισμού με χλώριο έχουν αποδειχθεί είτε αναποτελεσματικές σε πολύ μεγάλες ποσότητες νερού είτε είναι πολύ ακριβές διότι απαιτείται ηλεκτρισμός. Και ειδικά σε αυτές τις περιοχές δεν υπάρχουν καν εργοστάσια παραγωγής ηλεκτρικού ρεύματος. Εκτός αυτού υπάρχει ακόμα μια δυσκολία. Το συγκεκριμένο σύστημα μπορεί να φιλτράρει βακτηρίδια τα οποία έχουν μήκος μόλις 200 νανόμετρα. Ιοί όμως που είναι ακόμα πιο μικροί θα μπορούσαν να περάσουν.

Ο Ρόχιτ Κάρνικ ξέρει όμως πολύ καλά πως χρειάζεται ακόμα αρκετός χρόνος έρευνας. Προς το παρόν αναζητά μαζί με τους συνεργάτες του οικονομική υποστήριξη, ώστε να καταφέρει να κάνει τα σχέδια του πραγματικότητα.

Robin Hartmann / Μαρία Ρηγούτσου

Υπεύθ. σύνταξης: Άρης Καλτιριμτζής