Μετά τις θανατηφόρες πυρκαγιές στο Παρίσι: τι θα γίνει με τους 100.000 που αναζητούν ετησίως φθηνή κατοικία;

Τα κοινά σημεία που συνδέουν και τις τρεις πυρκαγιές, οι οποίες προήλθαν από την κακή ποιότητα ηλεκτροδότησης και γενικά της κακής κατάστασης στην οποία βρίσκονταν τα σπίτια, είναι ότι και τα τρία σπίτια ήταν στην καρδιά του Παρισιού, και τα τρία είχαν χαρακτηριστεί ‘ακατάλληλα’ και στα τρία έμεναν μετανάστες από την Αφρική. Η φωτιά στο τελευταίο σπίτι που κάηκε το βράδυ της Δευτέρας ξεκίνησε από το κλιμακοστάσιο και κανείς δεν γνωρίζει ακόμη επακριβώς πως. Όλοι υποθέτουν ότι αιτία ήταν τα καλώδια που τροφοδοτούν με ηλεκτρικό ρεύμα το κτίριο, επειδή ήταν πεπαλαιωμένα και πλήρως ακατάλληλα. Το κτίριο δεν είχε ούτε καν παροχή νερού, οι ένοικοι έπρεπε να παίρνουν νερό από κάποια δημόσια υπηρεσία παροχής ύδατος της συνοικίας. Και οι 12 αφρικανικές οικογένειες προέρχονταν από την Ακτή του Ελεφαντοστούν και ‘κατέλαβαν’ το σπίτι, διότι οι κοινωνικές υπηρεσίες του δήμου του Παρισιού δεν κατόρθωσαν να τους βρουν φθηνό, επιδοτούμενο σπίτι.

Μετά από την πυρκαγιά οι δημοτικές αρχές μετέφεραν αμέσως τους επιζώντες σε άλλο κτίριο. Αυτό είναι το τραγικό και συνάμα το ευχάριστο αποτέλεσμα για τους υπόλοιπους είπε ένας νεαρός Αφρικανός που ζούσε με την οικογένειά του στο μοιραίο σπίτι δηλώνοντας ότι: «Περιμέναμε 20 χρόνια για να βρούμε σπίτι. Τότε ήμουν πολύ μικρός. Μας έλεγαν πάντα ότι οικογένειες με πολλά παιδιά δεν μπορούν να βρουν εύκολα σπίτι. Έτσι 'καταλάβαμε' αυτό το κτίριο. Μετά την πυρκαγιά οι αρχές βρήκαν μεμιάς εναλλακτική λύση. Έτσι ξαφνικά και γρήγορα.»

Ο νεαρός έχει δίκιο. Το πρόβλημα που θίγει και που αυτή τη στιγμή αποτελεί θέμα δημόσιας συζήτησης στη Γαλλία αφορά χιλιάδες χαμηλόμισθους και μετανάστες που ζουν και εργάζονται στο Παρίσι. Αν σκεφθεί κανείς ότι ετησίως 100.000 άνθρωποι αναζητούν φθηνό, επιδοτούμενο από το δήμο σπίτι, ενώ ο δήμος έχει δυνατότητες παροχής τέτοιου σπιτιού μόνον για τους 8.000, μπορεί να αντιληφθεί τι ακριβώς σημαίνουν αυτές οι πυρκαγιές. Όμως το πρόβλημα σήμερα είναι ‘βουνό’, διότι οι συντηρητικοί πρώην δήμαρχοι του Παρισιού Ζακ Σιράκ και Ζαν Τιμπερί δεν ασχολήθηκαν με το οικιστικό πρόβλημα, δεν χρηματοδότησαν την κατασκευή νέων επιδοτούμενων κατοικιών, ούτε φρόντισαν να καταγραφούν τουλάχιστον οι παλιές και ακατάλληλες κατοικίες, ώστε κάποτε να προχωρήσουν στην επιδιόρθωση και την ανακαίνισή τους. Οι πυρκαγιές πυροδότησαν επιτέλους, έστω αργά για τα θύματα, μια συζήτηση για το οικιστικό πρόβλημα στο Παρίσι με τις πολυτελείς πολυκατοικίες και τα ερειπωμένα κτίρια των προηγούμενων αιώνων που κάποιοι επιτήδειοι ανακαινίζουν και μοσχοπουλούν, ενώ χιλιάδες όχι μόνον μετανάστες, αλλά και Γάλλοι χαμηλόμισθοι και από κοινωνικά ασθενέστερα στρώματα δεν βρίσκουν σπίτι. Μια συζήτηση που θέτει επί τάπητος ξανά τα αυξανόμενα προβλήματα της ευρωπαϊκής μεγαλούπολης γενικά μετά την αύξηση των φτωχών στρωμάτων και του περιθωρίου, προβλήματα που αφορούν σχεδόν όλες τις μεγαλουπόλεις της Ευρώπης και όχι μόνον το Παρίσι.