Η συγγνώμη της Μέρκελ

Η Süddeutsche Zeitung σχολιάζει τη συγγνώμη της γερμανίδας Καγκελάριου και τα μέτρα που πήρε πίσω ενόψει του Πάσχα των Καθολικών. «Η Άνγκελα Μέρκελ, η κόρη του πάστορα, ζήτησε συγνώμη από τους Γερμανούς οκτώ ημέρες πριν από τη σημαντικότερη χριστιανική γιορτή, το Πάσχα, με νηφάλιο και ιστορικό τρόπο. Σε μια σύντομη ομιλία, παραδέχτηκε ότι ήταν μια κακή και ανεπαρκώς μελετημένη ιδέα να κηρύξει την Μεγάλη Πέμπτη και το Μεγάλο Σάββατο σε μέρες αργίας (...). Όταν ομολόγησε την ενοχή της, η Μέρκελ διατύπωσε μια πρόταση που θα γραφτεί στα βιβλία της ιστορίας: «Αυτό το λάθος είναι απλά και μόνο δικό μου λάθος». Η Καγκελάριος έδειξε αδυναμία και μεγαλείο ταυτόχρονα. Η πιο ισχυρή γυναίκα στον κόσμο όπως λέγεται, αυτοταπεινώθηκε και ταυτόχρονα έδειξε στον κόσμο την ανθρώπινη πλευρά της, μια πλευρά που έχει ο καθένας που δεν κυβερνά τη χώρα».

Για το ίδιο θέμα το Spiegel σχολιάζει: «Τι ανατροπή! Η Άνγκελα Μέρκελ αποσύρει την «πασχαλινή αργία» και ζητά δημόσια συγγνώμη. Η Καγκελάριος δείχνει το μεγαλείο της, αλλά επίσης αποκαλύπτει τη δική της αποτυχία... Η ζημιά είναι πιθανώς ανεπανόρθωτη: Η εμπιστοσύνη στη διαχείριση κρίσεων μειώνεται με εκπληκτικά γρήγορο ρυθμό και μαζί η επιβολή της Καγκελαρίου».

Η Ελληνική Επανάσταση

Το Γερμανικό Ραδιόφωνο Deutschlandfunk Kultur αναφέρεται στην Ελληνική Επανάσταση και γράφει: «Το 1821 οι Έλληνες αντιτάχθηκαν με επιτυχία στην οθωμανική κυριαρχία. Αλλά με αυτό ξεκίνησαν οι δυσκολίες να χτίσουν ένα δικό τους κράτος. Ένας αγώνας για την εσωτερική σταθερότητα και την επιβίωση της εξωτερικής πολιτικής που έχει διαμορφώσει τη χώρα μέχρι σήμερα». Και το άρθρο συνεχίζει: «Η ιδέα του έθνους, όπως υλοποιήθηκε από τη Γαλλική Επανάσταση, ενέπνευσε επίσης την ελληνική εθνoτική ομάδα στην Οθωμανική Αυτοκρατορία. Έλληνες διανοούμενοι στην Κωνσταντινούπολη και σε άλλες μεγάλες πόλεις της αυτοκρατορίας διέδωσαν τις ιδέες του Διαφωτισμού και της Γαλλικής Επανάστασης.

Ο Έλληνας συγγραφέας Ρήγας Βελεστινλής, ο οποίος έγραψε το πρώτο μανιφέστο της ελληνικής επανάστασης - έκκληση για εξέγερση για μια «Ελληνική Δημοκρατία», μια ομοσπονδία των χωρών της Νοτιοανατολικής Ευρώπης υπό ελληνική ηγεσία, έζησε στη Βιέννη.

Το δημοσίευμα σημειώνει παρακάτω πως: «Δεν υποστήριξαν όλοι οι Έλληνες την εξέγερση. Μερικοί έδειξαν σαφή αυτοσυγκράτηση. Ο Έλληνας Ορθόδοξος θεολόγος και θρησκευτικός μελετητής Βασίλειος Μακρίδης επισημαίνει τις δυσκολίες:

«Το Πατριαρχείο Κωνσταντινούπολης - λόγω της αφοσίωσής του στην Οθωμανική Πύλη και επίσης λόγω των σχέσεών του με την κεντρική οθωμανική διοίκηση - έπρεπε να τηρεί προσεκτική στάση απέναντι σε αυτά τα επαναστατικά σχέδια. Και φυσικά ήταν επίσης εναντίον των ιδεών της Γαλλικής Επανάστασης. Το Πατριαρχείο φοβόταν τις σχετικές τάσεις, ειδικά τις αντικληρικές και τις κοσμικές τάσεις».Υπήρχαν όμως άλλοι λόγοι για την επιφυλακτικότητα της εκκλησιαστικής ιεραρχίας προς την εξέγερση. Στην Οθωμανική Αυτοκρατορία, οι χριστιανικές εθνοτικές ομάδες οργανώθηκαν ως θρησκευτική κοινότητα, γνωστή ως μιλλέτ. Ο Πατριάρχη της Κωνσταντινούπολης ήταν υπεύθυνος για τη διατήρηση της τάξης στο μιλλέτ και ασκούσε μια σειρά διοικητικών καθηκόντων. Ηταν υπεύθυνος για την αστική δικαιοσύνη, το σχολικό σύστημα, όπως επίσης για την καταγραφή των κατοίκων για την είσπραξη του κεφαλικού φόρου. Ήταν λοιπόν ένας υψηλόβαθμος αξιωματούχος της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Εκτός αυτού υπήρχε επίσης μια ελληνική εμπορική και οικονομική ελίτ που όριζε διερμηνείς και κάτι σαν τον υπουργό Εξωτερικών της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Αυτοί οι προνομιούχοι έβλεπαν μάλλον με σκεπτικισμό την εξέγερση των συμπολιτών τους. Και οι μεγάλες ευρωπαϊκές δυνάμεις Ρωσία, Γαλλία και Μεγάλη Βρετανία παρέμειναν επιφυλακτικές».

Καπουτσίνο και Σίφνος

Ο οικονομικός συντάκτης της FAZ Μάρκο Ντετβάιλερ αναφέρεται στη Σίφνο και σε μια μοναδική εμπειρία που είχε: «Ήπια τον καφέ της ζωής μου πριν από περίπου είκοσι χρόνια στο ελληνικό νησί της Σίφνου. Ένα νέο καφέ είχε ανοίξει στην πρωτεύουσα, την Απολλωνία. Μερικοί νεαροί Έλληνες που ήταν μεταξύ σχολείου και πανεπιστημίου είχαν μετατρέψει μια βεράντα στο κέντρο της Απολλωνίας σε ένα μέρος χαλάρωσης και καλού γούστου». Σε αυτό το καφέ λοιπόν ο Γερμανός δημοσιογράφος ήπιε τον καλύτερο καφέ της ζωής του που δεν ήταν ελληνικός ή φραπέ, αλλά καπουτσίνο τον οποίο, όπως λέει νοσταλγεί πολύ και είναι καιρός να πάει και πάλι για να τον ξαναγευθεί.

Μαρία Ρηγούτσου