Η σκληρή καθημερινότητα στη Λωρίδα της Γάζας: Τα περισσότερα παιδιά αντιμετωπίζουν σοβαρά ψυχολογικά προβλήματα.

Προς το παρόν οι προβλέψεις είναι μάλλον δυσοίωνες: Παρά τη διεθνή κατακραυγή το Ισραήλ διαμηνύει ότι θα συνεχίσει την επιχείρηση κατεδαφίσεων έως ότου καταστραφούν όλες οι σήρραγες που χρησιμοποιούνται για την παράνομη διακίνηση όπλων από την Αίγυπτο προς τη Γάζα.

Οχι ότι η κατάσταση αυτή είναι κάτι το καινούριο για τους ανθρώπους που ζουν στη Λωρίδα της Γάζας: Oι βομβαρδισμοί, οι εκρήξεις, η παρουσία ελικοπτέρων και μαχητικών αποτελούν την σκληρή καθημερινότητα εδώ και χρόνια για τα 1,3 περίπου εκατομμύρια των κατοίκων της περιοχής.

Οι μισοί από αυτούς είναι σημειωτέον παιδιά, ηλικίας κάτω των 15 ετών. Οπως είναι φυσικό το μεγαλύτερο μέρος των παιδιών αυτών αντιμετωπίζει σήμερα σοβαρά ψυχολογικά προβλήματα: Γύρω στις 600.000 υποφέρουν από τα λεγόμενα μετατραυματικά σοκ, όπως μας είπε και ο παιδοψυχολόγος Καλίντ Ντάλαν, που εργάζεται εδώ και χρόνια σε ένα ειδικό πρόγραμμα περίθαλψης παιδιών με ψυχολογικά προβλήματα στη Λωρίδα της Γάζας:

«Τα παιδιά έχουν δυσκολία να συγκεντρωθούν, παθαίνουν αμνησία ενώ οι σχολικές τους επιδόσεις χειροτερεύουν. Υπάρχουν επίσης πολλά που παρουσιάζουν συμπτώματα υπνοβασίας και ακράτειας».

Τα λεγόμενα μετατραυματικά σοκ τα συναντούμε συνήθως σε στρατιώτες που μόλις έχουν γυρίσει από τα πεδία των μαχών, σε θύματα αυτοκινητιστικών δυστυχημάτων...Στη Λωρίδα της Γάζας το ζήτημα αυτό αφορά όμως όλους. Σύμφωνα με μία έρευνα, στην οποία συμμετείχαν παιδιά ηλικίας 10 μέχρι 19 ετών, σχεδόν όλα στο σύνολό τους υποφέρουν από μετατραυματικά σοκ, άλλα σε μικρότερο, άλλα σε μεγαλύτερο βαθμό. Μόλις το 2,5 % των παιδιών δεν παρουσίαζε κανένα σύμπτωμα. Φυσικά τα αποτελέσματα αυτά ήταν αναμενόμενα, εάν σκεφθεί κανείς ότο το 83 % των παιδιών στη Λωρίδα της Γάζας έχουν δει με τα μάτια τους ανταλλαγή πυροβολισμών, το 60 % έχει δεί τραυματίτες και νεκρούς, ενώ το 95 % εξ αυτών έχει παραβρεθεί σε κηδείες. Ο κ. Ντάλαν μας επιβεβαιώνει του λόγου το αληθές:

«Πολλά παιδιά γνωρίζουν τί σημαίνει να περνάς τα σημεία ελέγχου, έχουν δει πώς φέρονται εκεί οι στρατιώτες στους γονείς τους οι οποίοι φυσικά δεν μπορούν να αντιδράσουν. Σε κατοίκον έρευνες μάλιστα τα παιδιά βλέπουν πολλές φορές τους στρατιώτες να χτυπούν τους γονείς τους».

Οπως μας είπε ο κ. Ντάλαν οι σοβαρές περιπτώσεις αντιμετωπίζονται με ψυχοφάρμακα. Στις υπόλοιπες οι γιατροί προσπαθούν απλά να πείσουν τα παιδιά να μιλήσουν για τα αισθήματά τους, τους φόβους και τις ανησυχίες τους. Ο παιδοψυχολόγος θυμάται την περίπτωση ενός 17χρονου ο οποίος έπειτα από τραυματισμό του σε μία διαδήλωση είχε την έμμονη ιδέα να συμμετάσχει σε επίθεση αυτοκτονίας «για να πάει στον παράδεισο»:

«Εμείς οι Παλαιστίνοι χρειαζόμαστε γιατρούς, αρχιτέκτονες. Πολλά παιδιά μας θέλουν αντ΄αυτού να γίνουν ήρωες, μάρτυρες. Χάνουμε τους ανθρώπους μας, τα παιδιά μας. Χάνουμε περισσότερες από 2 και 3 γενιές».