Ευρωπαϊκό «τελεσίγραφο» στην Τουρκία για τις γεωτρήσεις

Στην άτυπη Σύνοδο των υπουργών Εξωτερικών της ΕΕ στο Βερολίνο εστιάζουν ρεπορτάζ των γερμανικών ΜΜΕ με το δίκτυο n-tv σε ρεπορτάζ με τίτλο «Η ΕΕ θέτει τελεσίγραφο στην Τουρκία για τη διαμάχη με το φυσικό αέριο» να σημειώνει ότι «σύμφωνα με Ευρωπαίους διπλωμάτες υπήρξε ευρεία συναίνεση για την προετοιμασία των κυρώσεων». Στο πλαίσιο της διένεξης Ελλάδας-Toυρκίας για την εκμετάλλευση φυσικών πόρων στην Ανατολική Μεσόγειο η αποστολή πολεμικών πλοίων στην περιοχή, παρατηρεί το n-tv, «εγείρει ανησυχία στην ΕΕ ότι η διαμάχη μπορεί να οδηγήσει σε στρατιωτική κλιμάκωση».

Στη συνέχεια το ρεπορτάζ υπενθυμίζει τα εξής: «Η ΕΕ θεωρεί τις τουρκικές γεωτρήσεις παράνομες και ως εκ τούτου έχει ήδη επιβάλει κυρώσεις στην Άγκυρα. Πρώτες ταξιδιωτικές απαγορεύσεις και πάγωμα περιουσιακών στοιχείων όσων συμμετέχουν στις γεωτρήσεις είχαν ήδη επιβληθεί από τον Φεβρουάριο. Επίσης το 2019 είχε αποφασιστεί να περιοριστεί η κατανομή κονδυλίων της ΕΕ και να ανασταλούν οι διαπραγματεύσεις για μια συμφωνία για τις αερομεταφορές. Εντούτοις εδώ και καιρό Ελλάδα και Κύπρος ζητούσαν πιο αυστηρές κυρώσεις.»

H διένεξη για το φυσικό αέριο γνωρίζει έκτοτε νέα κλιμάκωση, ωστόσο «εντός της ΕΕ υπάρχει ασυμφωνία ως προς το πόσο αυστηρές κυρώσεις πρέπει να επιβληθούν (σσ: από εδώ και πέρα). Χώρες, όπως η Γερμανία, θα προτιμούσαν πρώτα να ξεκινήσουν περαιτέρω διπλωματικές πρωτοβουλίες. Η γερμανική κυβέρνηση προσπαθεί εδώ και εβδομάδες να διαμεσολαβήσει στην ελληνοτουρκική διένεξη- μέχρι στιγμής χωρίς επιτυχία».

Ίσινγκερ: Tα γερμανικά συμφέροντα δεν ταυτίζονται με τα γαλλικά

Σε συνέντευξη που παραχώρησε στο περιοδικό Der Spiegel o Bόλφανγκ Ίσινγκερ, Γερμανός διπλωμάτης και προεδρεύων της Διάσκεψης του Μονάχου σχολιάζει την τάση της Γαλλίας να κινείται συχνά μόνη της, όπως πρόσφατα στην περίπτωση των ελληνοτουρκικών. «Ο Μακρόν δεν φοβάται να εκτοξεύει "ρητορικoύς πυραύλους"» αναφέρει ο Ίσινγκερ και συμπληρώνει:

«Θα μπορούσε κάποια στιγμή να υπάρξει και μια πρωτοβουλία από τη Γερμανία. Στη Γερμανία είναι ευρέως διαδεδομένη η άποψη ότι οι Γάλλοι θα ήθελαν να μας έχουν του χεριού τους. Αλλά αυτό δεν είναι σωστό. Παίρνω το παράδειγμα της Ελλάδας και της Τουρκίας. Φυσικά σήμερα τα γερμανικά συμφέροντα δεν ταυτίζονται με τα γαλλικά. Εμείς θέλουμε να κρατήσουμε την Τουρκία όσο πιο κοντά γίνεται στην Ευρώπη. Η Γαλλία έχει ένα άλλο σημείο εκκίνησης: Η αλληλεγγύη μας – όπως προκύπτει από τη Συνθήκη της Λισαβόνας- στη σύγκρουση Ελλάδας-Toυρκίας στα εξωτερικά σύνορα της ΕΕ πρέπει πάνω απ‘ όλα να ισχύει για το κράτος-μέλος της ΕΕ, την Ελλάδα. Και ερωτώ: Η γερμανική εξωτερική πολιτική είναι εντελώς απαλλαγμένη από το να σκέφτεται πρώτα τα δικά της συμφέροντα αντί των ευρωπαϊκών; Για παράδειγμα, έχουμε λάβει υπόψιν στη συζήτηση για την στάθμευση πυρηνικών όπλων των ΗΠΑ στη Γερμανία τα συμφέροντα της Πολωνίας, των βαλτικών χωρών ή άλλων εταίρων και γειτόνων μας; Όχι. Στην κατασκευή του αγωγού Nord Stream 2; Όχι. Κάποιες φορές φαινόμαστε απερίσκεπτοι στα μάτια των εταίρων μας και όχι πάντα ως οι καλύτεροι Ευρωπαίοι».

Πέντε χρόνια από τη ρήση Μέρκελ: «Θα τα καταφέρουμε»

Την ερχόμενη Δευτέρα συμπληρώνονται πέντε χρόνια από την ρήση της καγκελαρίου Μέρκελ για το προσφυγικό «Θα τα καταφέρουμε» (Wir schaffen das) και η Süddeutsche Zeitung σχολιάζει: «Η ρήση αυτή έχει ταυτιστεί τόσο πολύ με τη Μέρκελ όπως το "Τολμήστε περισσότερη δημοκρατία" του Βίλυ Μπραντ ή τα "ανθισμένα τοπία" του Χέλμουτ Κολ. Από τότε που η Μέρκελ έκανε αυτή τη δήλωση οι Γερμανοί έχουν μάθει πολλά για τους ανθρώπους από τη Συρία, το Ιράκ, το Αφγανιστάν, τη Νιγηρία. Αλλά πάνω απ‘ όλα για τους εαυτούς τους (…) Ήταν σωστό ότι η Μέρκελ και ο τότε υπ. Εσωτερικών Τόμας ντε Μεζιέρ πριν από πέντε χρόνια κράτησαν τα σύνορα ανοιχτα. Ποια ήταν η εναλλακτική; Ένα άγριο σκηνικό στην αυστριακή πλευρά, διαφυγή από τα σύνορα, κανόνια νερού. Πολύ αργότερα και ούσα πολύ αναστατωμένη η καγκελάριος έδωσε εξηγήσεις σε μέρος του κόμματός της, ότι δηλαδή έλαβε την απόφαση εκείνη υπό καθεστώς έκτακτης ανάγκης και ότι σε καμία περίπτωση δεν θα συνεχιζόταν έτσι στο μέλλον. Στην πολιτική είναι κανείς αναγκασμένος να λαμβάνει άλλοτε ανθρωπιστικές κι άλλοτε βάναυσες αποφάσεις.»

Δήμητρα Κυρανούδη