Γαλλία: για βιασμό κατηγορείται πρώην τηλεοπτικός αστέρας

Είναι γνωστός με τα αρχικά του ονόματός του PPDA, Patrick Poivre d’Arvor. Για 21 χρόνια είχε την παρουσίαση του βραδινού δελτίου του πρώτου καναλιού TF1 και ήταν o αδιαμφισβήτητoς σταρ της γαλλικής δημοσιογραφίας. Πλούσια μαλλιά με καστανόξανθες μπούκλες στα νιάτα του, αυτάρεσκο χαμόγελο και βλέμμα γεμάτο νόημα κυρίως στο τέλος του δελτίου του, δίνοντας ραντεβού για την επομένη... ο Πατρίκ «έκαιγε καρδιές».

Τρέλαινε κυρίως τις νεαρές φοιτήτριες, φιλόδοξες μελλοντικές δημοσιογράφους ή συγγραφείς, που έκαναν συχνά το βήμα να του γράφουν ζητώντας συμβουλές για τη μελλοντική τους καριέρα.

Εκείνο που δεν ήξεραν ήταν ότι ο PPDA δεν διέφερε και πολύ από τον πρώην διευθυντή του ΔΝΤ Dominique Strauss-Kahn, γνωστόν και αυτόν με τα αρχικά του, DSK, τον ασυναγώνιστο για τις σεξουαλικές του ορμές. Και όπως επί εποχής DSK «όλοι ήξεραν», αλλά υπήρχε η γενική ανοχή, έτσι και επί  PPDA όλοι ήξεραν, κανείς όμως δεν τολμούσε να αγγίξει το «ιερό τέρας» του δελτίου. Οι συνάδελφοι προειδοποιούσαν μόνο τις νεαρές εκπαιδευόμενες ν’ αποφεύγουν να βρεθούν μόνες μαζί του, ακόμα και στο ασανσέρ. Παρ’ όλα αυτά μετά το δελτίο συνέβαινε συχνά να περιοδεύει στους διαδρόμους του TF1 συνοδευόμενος από «αιθέριες υπάρξεις με ψηλοτάκουνα», σύμφωνα με τις μαρτυρίες που εδώ και τριήμερο έχουν κατακλύσει τα κοινωνικά μέσα στο ίντερνετ.

#MeToo και Ασκοί του Αιόλου

Αυτό που δεν αποτόλμησαν οι πολλοί, το κατάφερε η 37χρονη Φλoράνς Πορσέλ, συγγραφέας σήμερα, πρώην επίδοξη φοιτήτρια, που με επιστολή της είχε ζητήσει τη βοήθεια του PPDA. Σήμερα τόλμησε να κατηγορήσει το πρώην ίνδαλμά της για βιασμό.

Σε μία γαλλική κοινωνία όπου το κίνημα #MeToo έχει ήδη συμβάλει στο ν’ ανοίξουν τα στόματα, ώστε «η ντροπή και ο φόβος» ν’ αλλάξουν στρατόπεδο, όπως τελευταία το ευχήθηκε και ο ίδιος ο πρόεδρος Μακρόν, το τόλμημα της Πορσέλ άνοιξε τους ασκούς του Αιόλου με δεκάδες νέες μαρτυρίες γυναικών εις βάρος του δημοσιογράφου μέσω ίντερνετ.

Την ιστορία της με τον PPDA, χωρίς όμως να τον κατονομάζει, η Φλοράνς Πορσέλ τη δίνει με λεπτομέρειες στο βιβλίο της με τίτλο «Pandorini» που κυκλοφόρησε τον Ιανουάριο. Επηρεάστηκε όμως από το βιβλίο της Καμίγ Κουσνέρ με τις αποκαλύψεις για τον πατριό της, πολιτολόγο Ολιβιέ Ντιαμέλ, που προκάλεσαν σεισμό και το ξανασκέφθηκε. Έτσι στα μέσα της εβδομάδας αποφάσισε να μιλήσει στην εφημερίδα «Λε Παριζιέν» αποκαλύπτοντας ότι επρόκειτο για τον PPDA.

Παράλληλα, την περασμένη Τετάρτη, αποφάσισε να υποβάλει μήνυση στην εισαγγελία της Ναντέρ, προαστίου του Παρισιού, ονομαστικά πλέον, εις βάρος του Πατρίκ Πουάβρ ντ’ Αρβόρ. Τον κατηγορεί για διπλό βιασμό το 2004 και το 2009, «μέσα σε ένα πλαίσιο ψυχολογικού εξαναγκασμού και κατάχρησης εξουσίας».Αυτά λέει η Φλοράνς.

Το τεκμήριο της αθωότητας

Ο PPDA όμως, για τον οποίο πολλοί προσπαθούν να μη ξεχνούν το «τεκμήριο της αθωότητας» έως ότου αποφασίσει το δικαστήριο, δηλώνει μέσω του λογαριασμού του στο Facebook «έκπληκτος» και «επαναστατημένος». Αρνείται τα του βιασμού και υποστηρίζει ότι «δεν υπήρξε ποτέ καμία μορφή ψυχολογικού ελέγχου ή εξαναγκασμού», επιφυλάσσεται να παρουσιάσει τα μηνύματα της Φλοράνς Πορσέλ που έχει κρατήσει και «που θα αποδείξουν περίτρανα τα λεγόμενά του». Την κατηγορεί δε ότι εκμεταλλεύεται τη φήμη του για την προώθηση του βιβλίου της.

Την Πέμπτη η εισαγγελία της Ναντέρ ανακοίνωσε ότι ξεκίνησε δικαστική έρευνα για το θέμα, τη δε Παρασκευή ο δικηγόρος του PPDA Φρανσουά Μπινέ, υπέβαλε δύο μηνύσεις : μια εις βάρος της εφημερίδας Λε Παριζιέν για «δημόσια δυσφήμιση» και μια δεύτερη κατά της Πορσέλ για «συκοφαντική καταγγελία».

Εκδίκαση από την κοινή γνώμη;

Αστραπιαία κυκλοφόρησε η είδηση των μηνύσεων και το γερασμένο πρόσωπο πλέον του 73χρονου σήμερα PPDA κυριαρχεί στα πρωτοσέλιδα. Αμύνεται εξηγώντας ότι οι σχέσεις του με την καταγγέλλουσα ήταν πάντα φιλικές με κοινό ενδιαφέρον για τη λογοτεχνία, ότι τη βοήθησε επανειλημμένα στις εκδόσεις των βιβλίων της, ότι ουδέποτε υπήρξε ο όποιος εξαναγκασμός και ότι έχει κρατήσει τα γραπτά της που τον δικαιώνουν. Αναγνωρίζει ότι βιώνει πολύ άσχημα την εν λόγω επίθεση, που η οικογένειά του και τα αγαπημένα του πρόσωπα βρίσκουν «αφόρητη». Δηλώνει έτοιμος να απαντήσει στο δικαστήριο για την αποκατάσταση της αλήθειας.

Το πρόβλημα σε τέτοιες περιπτώσεις είναι ότι ο χρόνος της Δικαιοσύνης είναι πολύ πιο αργός από την αστραπιαία εκδίκαση μιας υπόθεσης από την κοινή γνώμη, βοηθούμενη από τις δημοσιεύσεις στα ΜΜΕ και στο Ίντερνετ. Το τεκμήριο της αθωότητας για έναν κατηγορούμενο χλομιάζει μπρος στο τσουνάμι των κοινωνικών μέσων, ικανό να συντρίψει καριέρες και οικογένειες. Ικανό όμως να φέρει και μεγάλες κοινωνικές αλλαγές συντρίβοντας ένοχα φράγματα σιωπής.

Ένα νέο κοινωνικό γνώθι σαυτόν

Η γαλλική κοινωνία βρίσκεται σε πλήρη αναβρασμό και αναζήτηση του δικού της «Γνώθι  σαυτόν» το τελευταίο δίμηνο, ύστερα από επανειλημμένες αποκαλύψεις για σεξουαλικές παρενοχλήσεις, βιασμούς έως και αιμομιξία εις βάρος υψηλών προσωπικοτήτων. Οι περισσότερες υποθέσεις έχουν παραγραφεί, οι φερόμενοι όμως ως θύτες δεν άντεξαν τον κοινωνικό οδοστρωτήρα:

Ο μέγας πολιτολόγος Ολιβιέ Ντιαμέλ (αιμομιξία) παραιτήθηκε από τα πολλαπλά του αξιώματα, παρέσυρε μαζί του και τον Φρεντερίκ Μιόν, διευθυντή του σημαντικού Ινστιτούτου Πολιτικών Επιστημών, ο πολύ γνωστός συγγραφέας Γκαμπριέλ Ματσνέφ (παιδεραστία) προτίμησε να καταφύγει εκτός Γαλλίας όπου δεν τον γνωρίζουν, ο πολύ γνωστός ηθοποιός Ρισάρ Μπερί αποσύρθηκε από την κυκλοφορία αυτός και η ταινία του, ύστερα από τις καταγγελίες της κόρης του την προηγούμενη εβδομάδα.

Τέλος, ο πρώην υφυπουργός επί Σαρκοζί Ζορζ Τρον καταδικάστηκε την Τετάρτη από το Εφετείο σε τρία χρόνια φυλάκισης για βιασμό. Το αξιοσημείωτο είναι ότι πρωτόδικα το 2018 το Δικαστήριο τον είχε αθωώσει εκτιμώντας ότι δεν υπήρξε εξαναγκασμός. Οι καιροί αλλάζουν και μαζί τους η γαλλική κοινωνία που αποδεικνύεται ικανή να επηρεάσει  ακόμα και δικαστικές αποφάσεις.  

Ό, τι ήταν αποδεκτό πριν από χρόνια δεν είναι πάντα σήμερα, και αυτό ισχύει και για τον PPDA. Οι φημισμένοι «french lovers» θα πρέπει να προσέχουν πλέον δύο φορές πριν από την όποια πρωτοβουλία, πράγμα που ορισμένοι σχολιαστές βλέπουν με δυσαρέσκεια ως «αμερικανοποίηση» της γαλλικής κοινωνίας.

Ολυμπία Τσίπηρα, Παρίσι