Najgore njemačke serijske ubice
31. oktobar 2018
Suđenje bivšem zdravstvenom njegovatelju Nilsu Hegelu (naslovna fotografija) privlači pažnju javnosti u Njemačkoj. Hegel je priznao da je odgovoran za 100 ubistava. Hegel je, kako je navedeno u izvještajima inspektora, počinio ubistva smrtonosnim injekcijama u dvije njemačke bolnice. Motiv tih ubistava bio je da impresionira kolege tako što bi oživio pacijente kojima je ubrizgavao injekcije. Ali prije njega je bilo i drugih serijskih ubica, koji su šokirali Nemačku. Ovo su najgore serijske ubice u Njemačkoj, od 1940. do danas:
Rudolf Plajl: „Sijač smrti"
Bivši kuhar tvrdio je da je odgovoran za 25 ubistava. Dokazano je da je kriv za ukupno deset. Plajl je od 1946. do 1947. godine krijumčario prije svega žene iz Istočne (DDR) u Zapadnu (BRD) Njemačku. Na taj način dolazio je do svojih žrtava koje je najčešće silovao i ubijao. Nekima je i odrubljivao glavu. Godine 1950. osuđen je na doživotnu kaznu zatvora. Osam godina kasnije, objesio se u zatvorskoj ćeliji.
Jirgen Barč: „Decoubica"
Barč je šezdesetih godina ubio četiri dječaka stara između osam i trinaest godina. Žrtve je odvodio u jedan u bunker u blizini Vupertala. Tamo bi ih primoravao da svuku odjeću, seksualno ih napastvovao, a zatim ubijao a tijelo raskomadao. Peta žrtva uspjela je da pobjegne pošto je Barč nije odmah ubio.
Uhvaćen je i 1967. godine osuđen na doživotnu zatvorsku kaznu. Kasnije je kazna smanjena na deset godina, nakon čega je prebačen na psihijatrijsku kliniku. Pošto je i dalje imao ubilačke fantazije, 1976. godine pristao je na kastraciju. Zbog pogrešne anestezije tokom operacije, doživio je smrtonosni cirkulatorni kolaps.
Jaohim Gero Krol: „Hanibal iz Duizburga"
Krol, kod kojeg je nakon hapšenja 1976. godine ustanovljen veoma mali koeficijent inteligencije, ubio je četrnaestoro ljudi. Njegove žrtve bile su prije svega mlade žene i djevojke. Mnoge od njih je silovao i pojeo. Zlodjela je počinio između 1955. i 1976. godine. Prilikom hapšenja, policija je u njegovom stanu, u zamrzivaču, pronašla pojedinačno zapakovane dijelove ljudskih tijela. U tom trenutku na šporetu je, u posljednjoj vodi, kuvao ruke i šake četvorogodišnje devojčice koju je prethodno ubio.
Godine 1982. osuđen je na doživotnu zatvorsku kaznu. Nepunih deset godina kasnije umro je od infarkta. Zbog greške sudstva, prethodno je tri godine u zatvoru proveo jedan nevin čovek.
Fric Honka: „Ženoubica iz Sankt Paulija"
Između 1970. i 1975. godine on je u svom stanu zadavio najmanje četiri prostitutke. Njegov zločin slučajno je otkriven 1975. godine. Dok ga nije bilo, u stanu mu je izbio požar. Pošto je Honka sjekao tijela svojih žrtava, jedan vatrogasac je tokom akcije otkrio skrivene dijelove ljudskih tela. Policijski službenik, koji je pozvan u pomoć, u njegovom stanu pronašao je zidove obložene porno-slikama.
Honka je zbog četvorostrukog ubistva 1976. godine osuđen na petnaest godina zatvora i kasnije je premješten u psihijatrijsku kliniku. Nakon što je 1993. godine pušten, živio je drugim imenom u jednom staračkom domu u Hamburgu. Honka, koji je tokom života bio stidljiv i nikome nije upadao u uči, umro je 1998. godine.
Verner Pincner: „Ubica iz Sankt Paulija"
Pincner je bio profesionalni ubica, koji je ubio do desetoro ljudi. Prije svega je bio aktivan u hamburškom „crvenom" miljeu. Radio je za makroa po imenu „Viner-Peter".
Godine 1986. postao je međunarodno poznat. Za vrijeme saslušanja zbog serije ubistava koje je počinio, u sjedištu policije u Hamburgu ubio je državnog tužioca koji je vodio istragu, zatim njegovu ženu koja je bila u istoj prostoriji, a potom i sebe. Oba njegova pištolja kasnije su izložena u Policijskom muzeju.
Ulrih Šmit: „Praznični-ubica"
Šmit je između 1987. i 1989. godine ubio pet žena, a četiri teško povrijedio. S obzirom na to da je većinu ubistava izvršio tokom prazničnih dana, prozvali su ga „praznični-ubica". Bio je nezaposlen i od svojih žrtava je tražio novac. Ubijao je u Esenu.
Kada je u avgustu 1989. godine silovao jednu medicinsku sestru u pomoć je priskočio jedan čovjek i Šmit se dao u bijeg. Na mjestu zločina je ostao foto-aparat u kome su bile fotografije ranijih žrtava, slika automobila marke Opel kao i slike njega i njegove žene. Kratko zatim policija ga je stavila iza rešetaka.
Marijane Nele: „Anđeo smrti iz Kelna"
Njegovateljka starijih osoba jedina je žena na ovoj listi. Policija sumnja da je tokom radnog vremena, između 1984. i 1992. godine, ubila sedamnaestoro ljudi, kao i da je najmanje osamnaest pokušala da ubije. Njeni zločini su izgledali uvijek isto: svojim žrtvama davala je smrtonosnu dozu antipsihotičnog lijeka Truxal.
Zbog sedam dokazanih ubistava, 1993. godine je osuđena na doživotnu zatvorsku kaznu. Nele sve do danas tvrdi da nije kriva za ta ubistva.
Folker Ekert: „Ubica prostitutki"
Vozač kamiona odgovoran je za najmanje deset ubistava. Prvo je počinio još kao mladić. Ipak, pošlo mu je za rukom da ubistvo 14-godišnje djevojke iz svoje škole predstavi kao samoubistvo. Tek nekoliko godina kasnije je optužen i osuđen na zatvorsku kaznu.
Nakon što je pušten, Ekert je radio kao vozač kamiona i svoje sljedeće žrtve je tražio u Francuskoj, Španiji i Italiji. Tamo je između 2001. i 2006. godine ubio najmanje sedam prostitutki. Davio je žene, zatim bi se na njima seksualno zadovoljavao, a kao trofej bi uzimao pramenove kose ili dijelove odjeće, koje je držao u vozačkoj kabini ili u svom stanu. Otkriven je uz pomoć sigurnosne kamere. Prije nego što je osuđen, objesio se u zatvorskoj ćeliji, 2007. godine.
Štefan Leter: „Anđeo smrti iz Zonthofena"
Taj njegovatelj odgovoran je za jednu od najvećih serija ubistava u istoriji Savezne Republike Njemačke. U bavarskom gradiću Zonthofenu, u jednoj klinici je između 2003. i 2004. godine ubio najmanje 29 pacijenata. Kao smrtonosno oružje koristio je otrovne injekcije.
Najprije je uhapšen zbog sumnje da je krao medikamente, a 2006. je osuđen na doživotnu zatvorsku kaznu. Leterovo obrazloženje da je svoje teško oboljele žrtve ubijao iz „saosjećanja", državno tužilaštvo nije prihvatilo. On je „želio da bude gospodar života i